En: 'De jury koos voor loeiharde metal en niet voor lef.'

We zijn nu anderhalf jaar later, en we hebben geen idee of u tegenwoordig nog vol spanning zit te wachten op punkfunk, Franse electro of een nieuwe vrouwelijke, soulvolle singer-songwriter, maar wij weten wel dat wij nog altijd zéér trots zijn op onze lefloze metalen finalisten van toen (Steak Number Eight, Jasper Erkens, The Galacticos...) én op al onze keuzes van de voorgaande edities (Novastar, Das Pop, Mintzkov, Admiral Freebee, Goose, The Van Jets, Madensuyu, Absynthe Minded, The Hickey Underworld en The Black Box Revelation werden allemaal ontdekt in de Rock Rally!)

En bij dat indrukwekkende rijtje mag u vanaf nu ook Team William zetten, want de bronzen medaille van de jongste editie (door diezelfde onverantwoord interessante krant toen overigens omschreven als 'een punkgroep') heeft namelijk zonet een nogal geweldige debuutplaat gemaakt, volgens een nochtans zeer eenvoudig recept: schrijf twaalf volstrekt onweerstaanbare popsongs en stans die vervolgens op één cd.

De weelde wordt al meteen duidelijk bij opener 'London Lofi': één van de sterkste nummers van de Rock Rally, maar hier alleen maar een opwarmertje voor het échte werk. Zoals 'You Have My Heart, Okay' (zonnige powerpop hors catégorie) of het lichtjes kierewiete maar net daarom zo geweldige 'Lord of The Dogs', dat gewoonweg álles heeft wat een goede popsong volgens ons moet hebben - ja, zélfs een koebel!

Het verrassende is dat Ninove's finest dat torenhoge niveau zowat de hele plaat lang blijven halen: 'First Snow' is heel erg mooi opgebouwd, en het ronduit wonderlijke '70%' - werkelijk perfect radiovoer - kan zo naast 'Time to Pretend' van MGMT gaan staan: 't is zo'n song waarvan je meteen beseft dat hij zich op geruite sloffen en met een frisgekoeld biertje bij de hand in een gerieflijke fauteuil in je hersenen gaat nestelen, om daar de eerste veertien dagen lekker te blijven hangen.

Ook bij 'Hotel' weet je al na drie seconden: hup, we zijn vertrokken voor nóg zo'n geweldige popsong met een door iedereen meefluit en -zingbaar refrein. Een voorgevoel dat exact 2'54'' later helemaal blijkt te zijn uitgekomen.

Met 'Last Man on the Moon' wordt de voet even van het gaspedaal gehaald, maar ook dat meer ingetogen werk blijkt Team William ondertussen helemaal te beheersen. En in 'Judo Kid' moet een oersimpel maar zeer effectief gitaarriedeltje op de tatami tegen een wel zéér debiele tekst ('I wish I was a dandy stealing off your panties, I wish I had a bloody fist, we are gangsters, we hang around!') maar gelukkig haalt de song het van de lolbroekerij met een zuivere ippon. 

Ach ja, we zouden kunnen zeggen dat 'You Look Familiar' een net iets te onhandig vermomde coverversie van 'Debaser' van de Pixies lijkt, maar dat is detailkritiek. Zeker omdat daarna nog 'Peptalk' volgt: een pakkende, ingetogen beginnende maar ergens halverwege openbarstende parel, en het gedroomde slotakkoord voor dit excellente debuut.

Bij het vakje 'Sounds like...' heeft Team William op hun MySpace '...summer has finally begun' ingevuld. Zo is dat, boys.

Voorbeluisteren

Links

• Team William on MySpace
• YouTube: 'Lord of the Dogs' democlip
• Het opnamedagboek van Team William