‘Aandachtig, met een zekere traagheid registreert dichteres Miriam Van hee wat ze voelt, hoort en ziet - mooie ankerpunten in een tijd die verstrijkt’

Zouden makers van vogelgidsen al eens overwogen hebben om dichters die te laten schrijven? De vraag kwam op bij de lezing van ‘Voor wie de tijd verstrijkt’, de nieuwe bundel van Miriam Van hee. In het gefluit van de merel herkent ze een ‘lied uit de zestiger jaren’, een uil lijkt ‘eerst klaaglijk,/ gebiedend, dan, in dalende toon, toegeeflijk’ iets duidelijk te willen maken. Merels, mezen, vinken, nijlganzen, Van hee merkt ze op als ze wandelt – zich verplaatsen doet ze te voet, per trein, op de fiets, in dromen. Of als ze naar buiten kijkt en ziet hoe een kwikstaart tegen het venster botst.

Aandachtig, met een zekere traagheid registreert Van hee wat ze voelt, hoort en ziet – momenten die voorbijglijden. Ze fixeert ze even, ankerpunten in een tijd die verstrijkt: ‘je zal het je later / herinneren’. In het ‘Miriam Van hee handboek’, een recente essaybundel over haar oeuvre die nu uit is bij Poëziecentrum, omschrijft de Nederlandse dichteres Hester Knibbe dat procedé als ‘zen in de kunst van het kijken, van poëzie’. De twee dichters zijn al jaren bevriend en hebben samen het Poëziegeschenk ‘Er staat te gebeuren’ geschreven. In tien gedichten verkennen Van hee en Knibbe het bijzondere van vriendschap.