Als getuigenis van de zoektocht naar een waardig levenseinde is ‘In liefde’ slechts half geslaagd

Wanneer op een MRI-scan de voortekenen van alzheimer verschijnen, neemt Brian de weloverwogen beslissing om zijn dood te vervroegen. ‘Ik wil geen einde maken aan mijn leven, ik wil het alleen wel graag beëindigen nu ik nog mezelf ben.’ Zijn echtgenote, de Amerikaanse schrijfster Amy Bloom, vervult met ‘In liefde’ zijn wens om hun verhaal te vertellen. De keuze om af te wisselen tussen het heden (waarin ze door de Zwitserse organisatie Dignitas begeleid worden naar de euthanasie) en het verleden (een terugblik op hun huwelijk) is voorspelbaar, maar doeltreffend.

Bij zo’n gedenkschrift verwacht je een tocht op een emotionele achtbaan met treffende formuleringen en universele wijsheden die je op je eigen leefwereld kunt betrekken. Zo’n tocht bezorgt Bloom je helaas niet. Ze raakt interessante thema’s aan – de officiële dementietest, de persoonlijkheidsvervorming, de Amerikaanse medisch-ethische wetgeving – maar creëert te weinig diepgang. De persoonlijke details die ze geeft, zijn soms betekenisvol, maar vaak onbenullig. Even voorbij het midden zit een kantelpunt: zowel bij de eerste ontmoeting van het paar als bij het bitterzoete afscheid voel je eindelijk de hartenklop.

Als getuigenis van de zoektocht naar een waardig levenseinde is ‘In liefde’ half geslaagd. Voor een gelauwerd auteur en psychotherapeut is dat de helft te weinig.