Annelies Verbeke ontlokt je met ‘September’ geregeld een glimlach, maar het opzet is al te vrijblijvend

Het is weer eens wat anders: uitgeverij Das Mag zet dit boekenseizoen een reeksje op over de maanden van het jaar. Twaalf schrijvers nemen elk één dertigdaagse voor hun rekening in een soort kettingtekst: aan het einde van elk boek worden ook de eerste pagina’s van de daaropvolgende maand opgenomen, maar de naam van die schrijver wordt nog niet onthuld.

Annelies Verbeke bijt in ‘September’ de spits af. Ze koos die maand omdat zij ‘in de levensfase meent te zitten die bij die maand hoort: het einde van de zomer, het begin van de herfst’.

Ze bladert door haar agenda’s van de laatste vijftien jaar en presenteert met licht ironische afstand een ‘onderzoek’ van wat de negende maand voor ‘de auteur’ in petto had. Zoveel schokkends is dat niet: ze werkt, reist, geeft lezingen, zwemt of doet aikido. Het pakkendst zijn passages over de geliefden en de doden, de mensen die ze moest verliezen in september.

Tussen elke terugblik staat ze stil bij films, gedichten en kunstwerken waarin september een rol speelt. Geschikte lectuur voor een korte treinrit (in nog geen uur is het uit), met de smartphone in de hand om de referenties op te zoeken. Annelies Verbeke ontlokt je geregeld een glimlach, maar het opzet is al te vrijblijvend.