‘Dagen in de geschiedenis van stilte’ getuigt op een intieme manier van trieste gebeurtenissen die alleen maar beklemmender worden als er niet over gesproken wordt

Eva en Simon zijn gepensioneerd. Nu de kinderen hun eigen leven hebben, is het stil geworden in hun grote huis. Het verhaal komt op gang na het ontslag van de Letse schoonmaakster Marija. Voor de dochters is dat onbegrijpelijk, temeer omdat hun ouders weigeren een reden te geven. Maar er is veel meer dat ze hebben verzwegen. De lezer komt te weten dat Simon afkomstig is uit Centraal-Europa en dat zijn Joodse familie is omgekomen in de nazikampen. Komt het door die jeugdervaring dat hij sinds kort nauwelijks nog praat? Of is hij dement aan het worden? En dan is er nog een geheim van Eva: zij werd zwanger als tiener en stond het kind af voor adoptie. Een onbelangrijke episode, zegt ze, maar toch zien we haar het graf verzorgen van een onbekende jongen met dezelfde leeftijd als haar afgestane zoon.

Lindstrøm legt niet uit, ze toont alleen, maar dat maakt het alleen maar pijnlijker. Voor ‘Dagen in de geschiedenis van stilte’ kreeg ze een belangrijke Noorse literaire prijs. Terecht, want de roman getuigt op een uiterst intieme manier van trieste gebeurtenissen die alleen maar beklemmender worden als er niet over gesproken mag worden. Het verleden kan nooit ongedaan worden gemaakt, toont Lindstrøm, hoezeer het ook wordt toegedekt.