Dimitri Leue zet fors in met een even geestig als hoogdravend boek, en komt er nog mee weg ook

Een bekentenis: uw Nederlandse recensent was niet bekend met de mens Dimitri Leue, laat staan met diens eclectische carrière. Nog een bekentenis: ook de geschiedenis van het mijnwezen ging aan ondergetekende – geboren vlak boven zeeniveau – voorbij. ‘Wij is niets’ was dus een dubbele kennismaking, en wat voor één: een verhaal verteld vanuit het perspectief van een dode goudzoeker, stichter van een fictief Belgisch mijnwerkersdorp. Vanuit zijn graf hakt de legendarische ik-figuur zich een weg door de geschiedenis van zijn grondgebied, in bevreemdende, hypnotiserende taal. Wie niet gediend is van woordspelerij, kan dit boek beter links laten liggen. Een paar voorbeelden uit de eerste hoofdstukken: ‘Hij waande zich Rubens, de kwast’, ‘De tafel der verwijten – de disdis’, mijmeringen over ‘ikvorsen’ en ‘egorilla’s’… Soms schiet Leue in de roos, soms flink ernaast. In wezen is ‘Wij is niets’ een surrealistische kijkdoos in de categorie van ‘Onder het melkwoud’ van Dylan Thomas en de tv-serie ‘Twin Peaks’. Het boek voert de lezer langs grote vragen over kunst, maatschappij en het menselijk onvermogen. Dimitri Leue zet fors in met een even geestig als hoogdravend boek, en komt er nog mee weg ook.