Echt aangrijpend wordt ‘Violeta’ van Isabel Allende niet, het blijft te oppervlakkig en anekdotisch

Violeta, de hoofdpersoon in de nieuwe roman van Isabel Allende, wordt geboren tijdens de Spaansegriepepidemie in 1920 en sterft in 2020, tijdens de corona-epidemie. Als ze voelt dat haar dagen geteld zijn, schrijft ze een brief aan haar kleinzoon Camilo, waarin ze vertelt over de geschiedenis van haar (en zijn) familie.

Daarin gebeurt nogal wat. Violeta’s vader maakt al vroeg een einde aan zijn leven (zij is degene die hem vindt). Na een huwelijk met een man die ze niet liefheeft, besluit Violeta om ongehuwd en zwanger te gaan samenleven met een aantrekkelijke, maar gewelddadige schuinsmarcheerder met een dubieus beroep.

Haar zoon raakt van haar vervreemd, haar dochter raakt aan de drugs en sterft in het kraambed. Hoewel Violeta eigengereid en onafhankelijk is, duurt het jaren voor ze zich losmaakt van haar echtgenoot en alsnog de ware liefde vindt. Intussen wordt de wereld geteisterd door de Tweede Wereldoorlog, de Koude Oorlog, een dictatuur, aardbevingen en orkanen.

Dramatische gebeurtenissen en mooie thema’s te over, maar echt aangrijpend wordt Violeta niet. Het is te veel en vooral: het blijft te oppervlakkig en anekdotisch. Pas op de allerlaatste bladzijden gloort er iets van het ‘testament van gevoelens’ dat Violeta heeft willen nalaten. Voor een schrijver van Allendes statuur had het meer mogen zijn.