‘Eurotrash’ is polariserende literatuur van een auteur die niet verlegen zit om een controversiële uitspraak meer of minder

Met zijn nieuwste worp pikt de Duitstalige Zwitser Christian Kracht de draad van zijn debuut ‘Faserland’ uit 1995 weer op. Allebei zijn het autofictionele romans, en ’s mans kleurrijke biografie leent zich daar uitstekend toe: hij werkt al jaren als internationaal journalist, profileert zich als decadente dandy en blijft eeuwig een überelitair enfant terrible dat niet verlegen zit om een controversiële uitspraak meer of minder.

Net als in ‘Faserland’ is ook hier de zinloosheid van het leven een thema, en de road novel-achtige plot is gelijkaardig: dezelfde arrogante rijkeluiszoon neemt zijn inmiddels demente moeder mee op reis. Het verhaal is vlot en spreektalig neergepend, bijna achteloos, en sommige motieven zijn nogal flauw – zoals het feit dat hij voortdurend de stoma van de moeder moet verversen. Toch schuilen er serieuze onderwerpen onder die ironische distantie: de stoma verwijst bijvoorbeeld naar de knoeiboel die de vorige generatie volgens Kracht van onze planeet heeft gemaakt. Elders gaat het over het getroebleerde verleden van zijn familie, intergenerationele conflicten en de schokgolven van de nazigeschiedenis.

‘Eurotrash’ is polariserende literatuur die je looft om de baldadigheid of haat om de puberaal laconieke toon en weinig interessante stijl, zoals de jubelende dan wel meewarige lezersreacties laten zien.