Gestoffeerd met voldoende bronnen en citaten neemt Charles Ducal in een lijvig politiek essay onze herinnering aan de Sovjet-Unie onder de loep

In een lijvig politiek essay neemt Charles Ducal onze herinnering aan de Sovjet-Unie en het stalinisme onder de loep. Het wijdverspreide beeld dat de Sovjets even bloeddorstig waren als de nazi’s, en dat Stalin een oppermachtige massamoordenaar was, strookt volgens Ducal niet met de genuanceerdere werkelijkheid. Uit de archieven blijkt bijvoorbeeld dat Stalins ijzeren hand meer grip had op hoge functionarissen dan op regionale leiders en lokale boeren. Bovendien zouden heel wat hongerdoden het gevolg geweest zijn van onkunde en slechte planning, en niet van moedwillige uithongering. Neutraliteit lijkt op het eerste gezicht ver te zoeken: Ducal heulde als jongeman met communistische krantjes en geloofde heilig in de revolutie. Toch vertrekt de dichter niet vanuit een vooropgesteld gelijk, maar vanuit twijfel – aan hardnekkige vooroordelen over de communisten én aan zijn eigen onderneming. Hij stoffeert zijn onderzoek ook netjes met citaten en bronnen. De vraag blijft of de intentie van de Sovjets er echt toe doet, en of dit essay misschien vooral Ducals manier is om in het reine te komen met zijn vroegere activisme. Maar het onderwerp van ‘Koude oorlogsbuit’ is hoe dan ook gedurfd, en je nek uitsteken voor iets waarin je gelooft, blijft bewonderenswaardig, als twintiger én als zeventiger.