Guido Van Meir neemt afscheid van Humo-journalist Daan Delannoy: ‘Hij was zijn tijd ver vooruit’

In de nacht van 25 op 26 januari 2023 is onze voormalige Humo-collega Daan Delannoy overleden in het universitair ziekenhuis in Jette. Van de huidige redactie zullen weinigen hem nog gekend hebben, maar anciens als ik herinneren zich hem maar al te goed.

Ikzelf, bijvoorbeeld, ben dankzij Daan in 1970 bij Humo begonnen. Hij had mijn gestencilde boekje ‘De Eerste Wonderboy Peperbak’ toevallig in de Gentse boekhandel Marnix gevonden en het meteen aan Guy Mortier doorgespeeld. Zonder Daan was Guido Van Meir nu wellicht een… Nee, dat denkspoor moeten we niet verder volgen.

Daan herinner ik me in de eerste plaats als een aangename collega zonder kapsones, met veel humor en dat tikkeltje journalistencynisme dat zovelen van ons kenmerkt. Hij specialiseerde zich met de jaren in wetenschap en geneeskunde. Hij deed dat met veel competentie - en ontving er trouwens een prestigieuze medische persprijs voor. Hij bundelde zijn bijdragen in het memorabele boek ‘Het ongezondste uit Humo’. Daarin aarzelde hij niet om ogenschijnlijk banale onderwerpen als zweetvoeten aan te pakken, met een openheid van geest waarmee hij zijn tijd ver vooruit was.

Als trouwe lezer van Nature en New Scientist was hij als één van de eersten – zeker op de Humo-redactie – op de hoogte van de ernst van het ‘broeikaseffect’, een woord dat ik voor het eerst uit zijn mond hoorde toen wij ons nog zorgen maakten over de mogelijke intrede van een nieuwe ijstijd.

Soms naderde de grondigheid waarmee hij zijn onderwerp benaderde de grenzen van het surrealisme. Zo heeft hij ooit de volledige 16-delige dierenencyclopedie van Bernhard Grzimek besteld – de doos die op de redactie werd afgeleverd was ronduit indrukwekkend – om een kort stukje over spinnen te schrijven. ‘De rest zal later nog weleens van pas komen.’ Het was de eerste en enige keer dat Guy Mortier een dwangbevel uitvaardigde tot een retourzending.

Fotograferen was zijn hobby, en aan Daan hebben we de meeste occasionele foto’s te danken die op of rond de Humo-redactie gemaakt zijn. Van de Humo-voetbalploeg bijvoorbeeld, want zelf stond hij liever langs de lijn te kijken.

Mij heeft hij gefotografeerd terwijl ik opspringend in kleermakerszit op de redactie door de lucht leviteerde, een kopje koffie drinkend en de krant lezend - waarmee we wilden bewijzen dat de levitatieclaims van de transcendente meditatie boerenbedrog waren.

Zijn camera had hij ook meegebracht tijdens die middagpauze in het hoekcafé in Sint-Gillis waar hij me fotografeerde aan het biljart, klaar om met de keu bijna loodrecht omhoog de bal extreem te masseren – een seconde voor ik onherroepelijk een gat in het laken stiet.

Mijn pakkendste herinnering aan Daan is wellicht die aan de ochtend toen we samen in de lift stonden en hij zijn tranen niet kon bedwingen omdat zijn schoonbroer Johan Struye die nacht overleden was, nog zo’n Humo-ancien die te vroeg is heengegaan. En nu is het onze beurt om te rouwen om Daan. Vaarwel Daan, wij koesteren onze mooie herinneringen.

Guido Van Meir