Het dronkenmansverdriet en de humor missen een standvastig promillage in ‘De wegwijzers mogen weg’

Schrijvers met een alcoholprobleem, je zou er een hele bibliotheekvleugel mee kunnen vullen. Tot voor kort zou ook Tim Foncke (ex-stand-upcomedian en lid van Moedig Achterwaarts, het collectief waarvan ook Delphine Lecompte, Piet De Praitere en Joke Van Caesbroeck deel uitmaken) daar staan prijken. Tot voor kort dus, want sinds ‘De wegwijzers mogen weg’ heeft Foncke de fles naar eigen zeggen definitief afgezworen. Als schrijver werd hij vooral bekend met zijn brievenromans die al eens een relletje à la flamande veroorzaakten. ‘De wegwijzers’ is opnieuw zo’n brievenroman, waarin Foncke aan zijn lieven, ex-lieven en jeugdvrienden verslag doet van zijn dagen. Die bestaan voornamelijk uit wandelen, mijmeren over het verleden, brieven schrijven en drinken. Véél drinken. Qua toon krijg je als lezer wat je zou verwachten van een ‘literair stand-upper’: brutaal, een tikje stoer en niet te beroerd om zichzelf geregeld in de zeik te zetten. Soms werkt dat, vaker missen het dronkenmansverdriet en de humor een standvastig promillage. Naar het einde toe kruipt er meer tevredenheid en kwetsbaarheid in de brieven, wat het niveau ten goede komt. Foncke schrijft innemender als hij de alcohol, ‘zonnebril voor de ziel’, durft af te zetten. Dat belooft.