‘Het woord voor rood’ is een ijzersterk en intiem relaas van een loodzwaar herstel

Bijna twintig jaar na zijn eigen (vroegtijdig afgebroken) reis naar Antarctica komt de Britse succesauteur Jon McGregor dan toch met een boek over de koudste plek op aarde. Een bonkige poolreiziger krijgt een zwaar ongeval op expeditie waardoor hij niet alleen voortdurend verzorging nodig heeft, maar ook zijn spraakvermogen verliest. Robert, de avonturier, wordt afhankelijk van zijn vrouw Anna, die als een donderslag bij heldere hemel gebombardeerd wordt tot verzorgster. Het boek heeft een ‘voor’ en ‘na’, waarbij het eerste deel leest als een thriller en het tweede deel veel trager, bedachtzamer, en psychologisch gelaagder is. De twee luiken gaan nogal stroef in elkaar over, maar ze zijn elk op zich wel ijzersterk neergezet, en ze vormen niet alleen een intiem relaas van een loodzwaar herstel, maar ook een verkenning van wat heldendom en mannelijkheid vandaag de dag nog betekenen. Een uitmuntend geschreven symbool van Roberts broosheid is de warrige woordenbrij die hij soms uitkraamt – overigens een sterk staaltje vakmanschap van vertaler Manon Smits. Die gebroken taal kan je ook als metafoor lezen voor onze hedendaagse samenleving, waarin het risico om elkaar niet meer te begrijpen, om als smeltende ijsschotsen uit elkaar te drijven, steeds om de hoek loert.