In de essaybundel ‘Normaal zijn is gevaarlijk’ verweeft de gevierde schrijfster Rosa Montero haar ervaringen met een op hol geslagen fan met beschouwingen over kunstenaarschap

In de essaybundel ‘Normaal zijn is gevaarlijk’ verweeft de gevierde Spaanse schrijfster Rosa Montero haar ervaringen met een op hol geslagen fan met beschouwingen over kunstenaarschap en gekte en de dunne lijn tussen beide. Onderhoudende, soepel geschreven en soms wat speculatieve stukken zijn het, waarin ze veel aanroert. Het gaat over de neuroses en eigenaardigheden van beroemde voorgangers (Kafka, die 32 keer op zijn eten kauwde; Freud, die bang was voor treinen) en die van haarzelf: haar paniekaanvallen, haar dermatillomanie (dwangmatig pulken aan de huid).

Ze schrijft over haar hang naar een parallel verzonnen leven, de last en de lust daarvan, en die van andere schrijvers. Ze maakt zich aanstekelijk boos over Ted Hughes, die Sylvia Plath heeft mishandeld, en citeert meermaals uit Eva Meijers ‘De grenzen van mijn taal’. De bundel wordt afgesloten met haar in 1997 in El Pais gepubliceerde gesprek met Doris Lessing, de latere Nobelprijswinnaar.

Montero houdt intussen de spanning vast door steeds meer details te geven over haar relatie met haar stalker, een relatie die tegen het slot een wending krijgt die alles op losse schroeven zet. Die is teleurstellend en toch ook bevredigend.