In de nieuwste Nicci French kan de verdwijning eerst nog boeien, maar in de rest van het boek bakken de auteurs er zowel plotgewijs als stilistisch weinig van

Een nieuwe lente, een nieuwe Nicci French. Thrillerfans keken er jarenlang telkens weer naar uit, maar tegenwoordig houden zelfs diehards hun hart vast. Ooit schreven Nicci Gerrard en Sean French, het Britse echtpaar achter het pseudoniem, de beste boeken in het genre, waaronder enkele van hun acht literaire thrillers rond psychoanalytica Frieda Klein. Maar gaandeweg raakte de fut eruit, en hun vaak onevenwichtige buitenreeksboeken scoorden hoogstens een voldoende.

Hun recept: geen nagelbijtende spanning of actie, maar de spots op volle kracht op de psychologie van hun vrouwelijke protagonisten. Zo ook in ‘Heeft iemand Charlotte Salter gezien?’, waarin de inwoners van een dorpje in East Anglia, en vooral hoofdpersonage Ellie, een dubbele tragedie te verwerken krijgen. Moord en zelfmoord, oordeelt de politie in 1992. Dertig jaar later blijkt de vork anders in de steel te zitten.

Kan de verdwijning uit de titel eerst nog boeien, dan bakt Nicci French er in de rest van het boek zowel plotgewijs als stilistisch weinig van. De personages zijn oninteressant, de beschrijvingen beschamend knullig. De intrige sleept zich voort, en wie het gedaan heeft, zal u op den duur worst wezen. Hoog tijd voor het koppel om te bezinnen of om uit een ander vaatje te tappen.