In ‘Ik hou van je maar ik kies het duister’ onderzoekt de dochter van de belangrijkste meisjesronselaar van Charles Manson hoe ze gevormd én vervormd werd door haar verleden

Een boek van de dochter van de belangrijkste meisjesronselaar in de sekte van Charles Manson? Geen wonder dat de VS reikhalzend uitkeek naar ‘Ik hou van je maar ik kies het duister’, de semi-autobiografische roman van Claire Vaye Watkins. Maar het boek gaat meer over haarzelf dan over haar vader. Wanneer het personage Claire voor een auteurslezing naar Reno moet, besluit ze om niet terug te keren naar haar man en kind. In de stad van haar jeugd roepen met paddo’s gelardeerde dwaaltochten herinneringen op aan haar dode ex-vriend. Haar reis leidt onbedoeld naar het huis waar ze opgroeide bij haar vader en verslaafde moeder. Tegen de achtergrond van het woestijnlandschap onderzoekt Claire hoe ze gevormd én vervormd wordt door haar verleden en moederschap. Ze eist voor zichzelf resoluut vrouwelijke vrijheid op: ‘Ik zei dat ik me wilde gedragen als een man, een ietwat foute.’ Watkins schetst haar verleden feitelijk, ze houdt zich ver van morele oordelen en last zonder commentaar fragmenten in uit de autobiografie van haar vader. Ook de puberale jeugdbrieven van haar moeder krijgen een plaats in de roman, naast gepolijste kortverhalen, poëtische mijmeringen en ironische mini-essays over postnatale depressie. Mede dankzij haar donkergerande humor komt Watkins nipt met de vele stijl- en tempowissels weg.