Jaouad Alloul: ‘Ik lees ook columns van mensen die ik niet echt apprecieer, zoals Mia Doornaert’

Als er één professie is die we theatermaker, schrijver, zanger, danser, performer, acteur, presentator, baas van een productiehuis, nieuwbakken Brusselaar, documentairemaker en LGBTQ-activist Jaouad Alloul (36) zouden afraden, dan wel geheim agent. Waar hij ook gaat of staat – in dit geval: een koffiebar in Elsene – he sticks out like a sore thumb.

JAOUAD ALLOUL «De hemel op aarde stel ik me voor als een rustige wandeling op een plek waar iedereen me in de ogen kijkt, me op een glimlach trakteert en me vriendelijk toeknikt. Als in: kijk, een andere mens. Ik zie jou, jij ziet mij.»

HUMO Komt dat uit het nummer ‘Lacht nor mij’ van Slongs Dievanongs?

ALLOUL (lacht) «Grappig dat je dat zegt, want ik heb een verleden met Slongs: toen ik op mijn 23ste meedeed aan Miss Travestie België, als Mira Mirage, was zij mijn achtergronddanseres. Eén van de pijnlijkste momenten die ik ooit heb meegemaakt! Ik had er een jaar lang naar toe geleefd – drag was in die dagen alles voor mij – maar ik moest het afleggen tegen Chiara Mystica, uit Aalst. Eerste Eredame: dat was mijn droeve lot.»

HUMO Was dat het ongelukkigste hoofdstuk van je leven?

ALLOUL «Nee, het ongelukkigst was ik op mijn 28ste, toen ik een psychose doormaakte. Het was de zomer van het WK voetbal in Brazilië, en in Antwerpen hingen er overal reclameposters op van vaders en zonen die samen naar het voetbal keken: erg confronterend, want ik had mijn vader al negen jaar niet gezien. Ik blowde toen ook enorm veel, en ik had geen vangnet – de mensen door wie ik me liet omringen, hadden niet per se het beste met me voor. Bref, ik was ongelukkig en eenzaam. Gelukkig heb ik toen bikramyoga ontdekt, wat heel wat mentale blokkeringen heeft opgeheven, maar me ook met de neus op de feiten heeft geduwd. Dat ik bijvoorbeeld nooit had gerouwd om de dood van mijn moeder – ze stierf toen ik 15 was – kwam toen als een boemerang in mijn gezicht terug.

»Sindsdien is bikramyoga mijn mentale handvat. Ik ben iemand die altijd met duizend-en-één dingen tegelijk bezig is; bikram brengt me vertraging en verzachting.»

HUMO Vertegenwoordigt bikramyoga voor jou het opperste geestelijke genot?

ALLOUL «Ja. Dat, en een goeie lsd-trip (lacht luid).»

HUMO Je had het daarnet over een psychose.

ALLOUL «Het zal misschien raar klinken, maar die psychose heeft maar één dag geduurd. Het kwam erop neer dat een organisatie à la de CIA me op de hielen zat, omdat ik informatie bezat die de wereld moest redden. In die staat, volkomen fucked up en paranoïde, heb ik een trein naar Brussel genomen, waar een vriend van me woonde. Ik weet nog dat ik Brussel-Centraal uitwandelde, aan de kant van die UFO-achtige reuzecirkel aan het Hilton, en dat ik dacht: ‘Hier komen ‘ze’ me oppikken’. Enfin, die vriend heeft me wakker geschud, waar ik hem altijd dankbaar voor zal blijven. Hij wist waar het fundament van mijn probleem zat: het gezin waaruit ik voortkwam, en dat ik had verlaten. Hij zei me: ‘Jouw gezin moet leven met jou, net zoals jij met hen moet leven. Relaties werken in twee richtingen’. Waar ik vroeger altijd in de slachtofferrol kroop – ‘zij accepteren mij niet zoals ik ben’ – begreep ik plots dat ook ik een aandeel had in het verhaal. En ja, een tijdje later ben ik daadwerkelijk terug naar mijn vader gegaan. Uiteindelijk, op zijn sterfbed, heeft dat tot een verzoening geleid.»

HUMO Changement de décor: waar heb je zoal een hekel aan in het leven?

ALLOUL «Smalltalk. Zelf ga ik in gesprekken graag meteen de diepte in – ik zou er bijvoorbeeld niks op tegen hebben om hier en nu drie uur met jou over de dood te praten. Ik durf de vinger ook op de wonde te leggen wanneer iemand over zijn problemen met me wil spreken. Veel mensen appreciëren dat, maar er zijn er ook – en dat is iets dat ik moet leren – die liever hebben dat je simpelweg bevestigt wat zij te vertellen hebben. Als iemand me zegt: ‘Frans heeft me verlaten, wat een eikel!’ heb ik de neiging om te repliceren met: ‘Eigenlijk had je al na date twee door dat Frans een eikel is. Misschien moet je Frans niet de schuld geven, maar eens naar jezelf kijken?’ Maar bij sommige mensen slik ik die woorden beter in, en antwoord ik simpelweg: ‘God, wat erg voor je dat Frans je heeft verlaten.’ Maar ik ben nu eenmaal wie ik ben. ‘Une bonne mère Marocaine’, zoals een Brusselse vriend me een tijdje terug omschreef. ‘Je geeft eerst een knuffel, en bij het weggaan nog een lap’ (lacht).»

HUMO Hoe ben jij tot het culinaire zenith te brengen?

ALLOUL «Het gerecht dat ik thuis het liefste maak, is kip met rozijnen, ui en kaneel – een klassiek Marokkaans recept. Wanneer het huis naar kip en kaneel geurt, word ik teruggekatapulteerd naar de tijd dat ons mama dat maakte. Dan word ik heel erg gelukkig, én heel erg hongerig.»

HUMO En welke kunst draagt je voorkeur weg?

ALLOUL «Architectuur. Momenteel ben ik artist in residence in het Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen, en daar ben ik niet alleen blij om vanwege de kunst, maar vooral ook wegens het gebouw. Ik heb een zwak voor monumentale oude gebouwen, omdat ik er me nietig in voel. Er hangt in het KMSKA trouwens ook prachtige katholieke kunst. Da’s een fascinatie van me sinds ik Jezus heb ontdekt.»

HUMO Come again?

ALLOUL «Ik ben gelovig opgevoed, maar in mijn twintigerjaren heb ik de relatie met God volledig verbroken: ik moest niks meer van die achterlijke tiep hebben. Maar door veel tijd in de kathedraal van Antwerpen te spenderen, en schilderijen te zien waarop Jezus en Maria werden uitgebeeld, is God mijn leven opnieuw binnengekomen. Op één of andere manier heb ik toen begrepen dat Hij niet alleen de persoon uit mijn kindertijd is die zei dat ik moest bidden en de regels moest volgen, Hij is ook liefde. Weet je wat het geloof voor mij is? Het toelaten van de onwetendheid. De wetenschap kan veel verklaren, maar tegelijk ook helemaal niks.»

HUMO Iets zegt me dat je graag en veel leest.

ALLOUL «Klopt. Al heb ik me de laatste jaren vooral beperkt tot opinies en columns. Die van Paul Baeten in Knack, bijvoorbeeld: altijd boeiend. Al lees ik ook columns van mensen die ik niet echt apprecieer, zoals Mia Doornaert. Het personage, die halve dragqueen, prikkelt me. En bovendien ben ik van mening dat haar stem, hoe negatief ook, nodig is. Want we willen allemaal graag een wereld waarin we met z’n allen in een kring kumbaya zitten te zingen, maar dat is praktisch onmogelijk. Daarom aanvaard ik Mia Doornaerts meningen, al zijn ze tegengesteld aan de mijne.»

HUMO Wat beschouw jij als het hoogste lichamelijke genot?

ALLOUL «Seks. (Haalt de schouders op) Wat anders? Weet je, we willen graag geloven dat we verlichte wezens zijn, maar de waarheid is dat we van apen afstammen. Ik denk ook niet dat seksualiteit een hoger doel heeft; het enige doel is genot.»

HUMO Ja, kom maar al met die favoriete onenightstand.

ALLOUL (fluistert) «Alexander De Croo.»

HUMO Ha! Die had ik niet zien aankomen.

ALLOUL «Op Idahot (de Internationale Dag tegen Homofobie, Bifobie, Transfobie en Interseksefobie, red.) heb ik in de Wetstraat opgetreden met een stukje poëzie en muziek. Hij is me achteraf persoonlijk komen vragen of de tekst die ik voordroeg van eigen hand was, en heeft me dan omstandig gefeliciteerd. Ik ben verder niet zo in politiek geïnteresseerd, hoewel ik ooit nog de anti-homoseksualiteitwet in Marokko wil veranderen, maar ik hou van mannen die in hun kracht staan, maar tegelijk ook gevoelig genoeg zijn om de mensen rondom hen de ruimte te geven. Lewis Hamilton, de Formule 1-piloot, heeft dat ook: hij is trots, maar toch openlijk kwetsbaar. Dat soort man heb ik duizend keer liever dan iemand als Dries Van Langenhove, die symbool staat voor een voorbijgestreefde vorm van mannelijkheid. Zo van: ‘Als je je niet goed voelt, ga sporten! Dan ben je weer klaar voor de strijd.’ De grap is: er hoeft helemaal geen strijd te zijn. Leg je wapen en je harnas af. Het is oké.»

HUMO Dank voor het gesprek.

ALLOUL «Wacht even, staat er ergens geschreven dat een onenightstand geen kleine orgie mag zijn? Nee? Doe dan ook maar Jason Momoa en Bruce Lee.»

HUMO Een kwintet?

ALLOUL «Jawel. Un quintetto d’amore.»