Kees ‘t Hart breekt een lans voor de romance novel, maar maakt de stellingen in zijn leesverslag niet echt hard

Meer seks dan vroeger, waarachtiger beschrijvingen van lichamelijke ongemakken, mannen met zwakheden in plaats van dominante players: zelfs stationsromannetjes veranderen mee met hun publiek. De kern blijft echter onveranderlijk: er wordt gesmacht, verlangd, gehoopt, gewanhoopt en uiteindelijk geconsumeerd. HEA-novels worden ze ook wel genoemd: happily ever after. In ‘Pleidooi voor pulp’ breekt de Nederlandse auteur en criticus Kees ’t Hart een lans voor de romance novel. Liefdesromannetjes zoals in de Bouquet- of Harlequin-reeksen scheren hoge toppen in de bestsellerlijsten. Auteurs als Nora Roberts en Amy Adams bereiken telkens opnieuw miljoenen lezers – vooral vrouwen, net als de auteurs in het genre. ’T Hart noemt zichzelf ‘gewoonweg een geschikte lezer van deze literatuur’, waarin het gaat om ‘emotionele bevrediging’, en las een vijftigtal recente pulpromans. Dat het ‘een belangrijk en interessant genre’ is dat ‘meer aandacht’ verdient, maakt hij niet echt hard, en zijn stelling dat ‘zonder deze lectuur de leescultuur zal verdwijnen’, bevat vooral lucht. Maar zeker in de eerste hoofdstukken presenteert hij een prettig leesbaar verslag van zijn leesonderzoek, dat onder meer laat zien hoeveel je op Goodreads te weten kunt komen, als je wilt nagaan wat lezers waarderen in een boek.