Met haar speelse stijl en poëtische ideeën maakt Anne Carson ‘Eros, bitterzoet’ verrassend persoonlijk en leesbaar

Het ondoorgrondelijke oeuvre van de Canadese Anne Carson (1950), al jaren Nobelprijskandidaat, is een genreoverstijgende mengeling van tekstsoorten, balancerend op de grens tussen proza, theater en poëzie. In haar essaydebuut ‘Eros, bitterzoet’, oorspronkelijk uit 1986, onderzoekt ze waarom verlangen in antieke teksten wordt aangeduid met de paradoxale term ‘bitterzoet’ – de eerste die eros als genot én pijn ervoer, was dichteres Sappho.

De vormelijke experimenten en het afwijkende taalgebruik die Carsons latere essays typeren, zijn hier nog vrij beperkt – zelf noemt Carson het haar meest toegankelijke boek. In een even geleerde als speelse stijl laat ze haar associatieve gedachten de vrije loop en spuit ze tal van poëtische ideeën. Dat maakt haar theoretisch klinkende essay verrassend persoonlijk en leesbaar. Verlangen duidt altijd op een gebrek, stelt Carson, en verbeelding vormt de kern van verlangen. Moeiteloos koppelt ze de literaire verwerking van verlangen aan de uitvinding van het alfabet en de dynamiek van metaforen. Denkers als Roland Barthes en Simone Weil inspireren haar dan weer om verlangen met onze honger naar kennis te verbinden. Alle taal vertoont de structuur van verlangen, concludeert ze. Een verleidelijk pleidooi voor het plezier van de tekst, en tegelijk een moderne klassieker.