Na het lezen van ‘De match’ denken we dat in Harlan Cobens vat vol inspiratie de bodem stilaan zichtbaar wordt

De Amerikaan Harlan Coben moet één van de meest gerenommeerde misdaadthrillerauteurs ter wereld zijn, met een dertigtal boeken die verkrijgbaar zijn in ettelijke talen, een prijzenkast ter grootte van een Spaanse villa en een fanclub die een forse landmacht zou vormen. In 2018 sloot hij een deal met Netflix, dat zich ertoe engageerde maar liefst veertien van zijn titels te verfilmen of te verserieën. Zes daarvan zijn al beschikbaar: van ‘Safe’, ‘The Stranger’, ‘The Woods’ (in het Pools), ‘El inocente’ (in het Spaans), ‘Disparu à jamais’ (nog zo’n taal) en, sinds een maand of drie, ‘Stay Close’, met de geweldige, notoir nurkse James Nesbitt in de hoofdrol. Stuk voor stuk heerlijk behapbaar en spannend entertainment, met bijna evenveel zorg gemaakt als de betere nordic noir-reeksen – en dan komen er nog acht titels aan. Of zijn nieuwe boek ‘De match’ de vergelijking met de series kan doorstaan? Het lijkt er eerder op dat in Cobens vat vol inspiratie de bodem stilaan zichtbaar wordt.

‘De match’ is het vervolg op ‘Wild’ en vertelt andermaal over Wilde (spreek uit: ‘waaild’), een soort wolvenkind dat in de smaragdgroene bossen nabij New Jersey gevonden werd, goeddeels verstoken van enige opvoeding. Terwijl de media toeterden over een ‘hedendaagse Mowgli’ uit ‘Jungle Boek’, groeide de jongen op zonder te weten wie zijn ouders zijn. Dat is de achtergrond. De eigenlijke plot van ‘De match’ is nog een stuk, euh, wilder dan dat. De intussen 40-jarige Wilde is op zoek naar zijn biologische ouders. Via een online DNA-databank vindt hij uiteindelijk zijn vader. De arme man valt uit de lucht, maar vermoedt dat Wilde verwekt is rond 1980, tijdens een vruchtbare zomervakantie in Europa waar hij in het hooi rollebolde met een flinke schare aan dames. De identiteit van de moeder blijft dus een mysterie.

Wilde geeft het niet op en gaat op zoek naar de vrouw die hem in het bos voor dood achterliet. Zijn onderzoek leidt hem naar een forum voor doxxers, gespecialiseerd in het onthullen van de ware identiteit van online trollen, die na Wildes ontdekkingen bezoek krijgen van een seriemoordenaar. Verder komt er nog een realityshow over ware liefde aan te pas – even dachten we Fabrizio van ‘Temptation Island’ te ontwaren – en een resem onthullingen over bekendheden die hun flierefluiter aan andere vrouwen lieten zien. Brandend actueel allemaal, dat wel. Maar het moge duidelijk zijn dat sommige delen van het boek qua geloofwaardigheid in de regionen van ‘De buurtpolitie’ zitten.

Het verhaal van ‘De match’ is desondanks best genietbaar, al is het aan te raden om eerst de voorganger te lezen. Maar als je eenmaal een paar Cobens achter de kiezen hebt, krijg je al snel een neus voor wat eraan zit te komen, zelfs bij een auteur die bekendstaat om zijn soms van de pot gerukte plottwists. Het is een veelvoorkomende bijwerking bij ultraproductieve thrillerauteurs: het schrijven is bandwerk geworden, een knippen en plakken van personages in vertrouwde misdaadsituaties waarbij enkel de setting en de details veranderen. De kunst van een goede thriller is dan het kader goed te beheersen en daarbinnen origineel te zijn, zoals een dichter die ondanks allerhande vaste regels toch bruisende sonnetten schrijft. In Cobens ‘De match’ loopt die originaliteit wat uit de hand en blijft er iets absurds over dat best te genieten valt, zolang je er niet te hard bij nadenkt. In een roman heb je natuurlijk niet de klasse van Richard Armitage en Siobhan Finneran (‘The Stranger’) of van een James Nesbitt om op terug te vallen. De match tussen dit boek en de Netflix-Cobens eindigt zonder enige twijfel in het voordeel van de bezoekende ploeg.