Net als in haar debuutroman maakt Simone Atangana Bekono in ‘Zo hoog de zon stond’ scherp inzichtelijk op hoeveel manieren vrouwen wreed kunnen zijn tegen elkaar

Simone Atangana Bekono, een Nederlands talent dat eerder een dichtbundel en de geprezen debuutroman ‘Confrontaties’ heeft geschreven, haalt het genre van de southern gothic – over slavernij en racisme in het zuiden van de VS – helemaal naar Brabant. Met vertrouwde middelen als het irrationele, het onderbewuste en seks, geweld en waanzin drijft ze de spanning tussen Sonny en Myrthe, twee oude schoolvriendinnen, danig op de spits.

Sonny, dochter van een Kaapverdische vader, leidt een rommelig kunstenaarsleven, draagt kistjes en doet het met vrouwen. Het klassenverschil is groot. In de onwerkelijk luxueuze villa van Myrthes vader, waar Sonny terechtkomt, slaat de vervreemding die ze ervaart meteen over op de lezer: elektrische ramen, bebloede lakens en glasscherven die zichzelf lijken op te ruimen. Terwijl Sonny er niet per se van gediend lijkt, maakt Myrthe steeds opdringeriger avances.

Net als in haar debuutroman maakt Atangana Bekono scherp inzichtelijk op hoeveel manieren vrouwen wreed kunnen zijn tegen elkaar. Na het zoveelste teken van verval – lekkende containers, dode dieren op de weg – wordt de literaire knipoog wat flauw. Toch zet Atangana Bekono de conventies van het genre beheerst naar haar hand in deze intrigerende novelle.