‘Niemand zoals ik’ groeit gaandeweg uit tot een prachtig eerbetoon aan onvoorwaardelijke zussenliefde

De lange tentakels van het verleden, opgroeien in een streng religieuze gemeenschap en zelfdoding: op het eerste gezicht lijkt ‘Niemand zoals ik’ geen opbeurend boek, maar achter die donkere façade gaat een luchtige en zelfs grappige roman schuil. Het is de vertaling van ‘All My Puny Sorrows’, de succesroman uit 2014 van de Canadese Miriam Toews. Het boek mag onder anderen Margaret Atwood en Naomi Klein tot zijn fans rekenen en werd vorig jaar verfilmd (maar raakte nog niet in de zalen).

Voor de loodzware inhoud moest Toews het, helaas, niet al te ver gaan zoeken: net als het hoofdpersonage Yolandi zag de schrijfster niet alleen haar vader, maar ook haar geliefde zus uit het leven stappen. In ‘Niemand zoals ik’ schetst ze de lange aanloop naar hun zelfgekozen dood, laat ze Yolandi en haar zus Elf herinneringen ophalen aan hun opmerkelijke jeugd en, onderwijl, een onmogelijke discussie voeren. Welke redenen heeft Elf om te blijven en welke om te gaan?

Dat Elf maar geen doel vindt om voor te leven, zelfs niet ‘gewoon haar zus zijn’, vindt Yolandi aanvankelijk onbegrijpelijk, maar gaandeweg groeit ‘Niemand zoals ik’ uit tot een prachtig eerbetoon aan onvoorwaardelijke zussenliefde. Hartverscheurend en toch niet melig: zo lezen we ze niet elke maand.