Niklas Natt och Dag eindigt zijn trilogie net op tijd, maar wel in schoonheid

Je moet het maar doen: een debuut schrijven dat niet alleen een wereldwijd succes wordt, maar ook de krijtlijnen van een nieuw, opwindend genre uittekent. De Zweed Niklas Natt och Dag deed precies dat met ‘1793’, op deze pagina’s ooit jubelend omschreven als ‘een hard-boiled historische thriller’. Het tweede deel van zijn trilogie miste al wat van de vanzelfsprekende flair van zijn voorganger en in het slot lonkt het déjà-vu-gevoel nog harder. Toch staan de van drek, drank en tuig vergeven straten van het 18de-eeuwse Stockholm nog altijd garant voor veel macaber leesplezier. Het zonderlinge duo Emil Winge en Mickel Cardell houdt opnieuw een verbeten klopjacht op het absolute kwaad. Het blijft een overtuigend stel, maar het meest gedenkwaardige personage is nog steeds ‘de stad tussen de bruggen’ zelf, die Natt och Dag opnieuw in al haar schitterende goorheid beschrijft. Een tripje naar Flugmötet, waar de stront van alle inwoners verzameld wordt, groeit zelfs uit tot een laat hoogtepunt in de trilogie, al is het verrassingseffect na alle gruwel in de vorige delen zo stilaan wel uitgewerkt. Natt och Dag stopt dus net op tijd, maar wel in schoonheid, of wat daar in zijn aardedonkere universum voor moet doorgaan.