Nina de la Parra: ‘Je moet durven te uiten wat je graag zou willen. Hoe kunnen mannen het anders leren?’

Met ‘Make Women Come’ schreef de Nederlandse Nina de la Parra (35) ‘een oerkreet over het vrouwelijke verlangen’. Een gesprek over verliefd­heden, hard zijn voor mannen en orgasmes die je doen opstijgen naar een hogere orde.

‘Ik ben als de dood dat ik me weer heb vergist, opnieuw, in iemand. En dat weer aan mijn familie moet gaan vertellen. Schoorvoetend, na alle enthousiasme en het van-de-daken-schreeuwen’, schrijft Nina de la Parra in ‘Make Women Come’. ‘Ik ben een mislukking. Bewijs: het is weer uit. Of: ik heb toch weer geprojecteerd – mijn held bleek een loser te zijn.’

Schreeuwend en tierend gaat De la Parra op zoek naar antwoorden. Hoe kan het toch dat ze zich elke keer weer vergist in een man? En hoe dit spoor van vernieling te stoppen? Ze beschrijft haar zoektocht zo eerlijk dat ik bij momenten hardop moest lachen, maar bij momenten ook ongerust werd. Is dat de straf van het onafhankelijke leven? Worden wij in plaats van vrijgevochten vrouwen, wraakgodinnen omdat we de ‘perfecte man’ niet vinden?

De la Parra probeert zich in haar debuut te bevrijden van ‘de kleine Nina’, een kinderstem in haar hoofd die zegt dat ze het de hele tijd fout doet. Ze komt erachter dat de dingen die verkeerd lopen in haar leven (relaties, te hard werken) niet per se alleen aan haar liggen. Dit neoliberale systeem maakt ons wijs dat je zelf verantwoordelijk bent voor het feit dat je een goede baan hebt, een gezonde relatie en een kind.

‘We geloven in dit kapitalistisch systeem alles zelf in de hand te hebben en voelen ons slecht als iets niet lukt’, vertelt ze daar zelf over. ‘Dat hele gedoe met wel of geen kinderen bijvoorbeeld. Alsof je dat in de hand hebt! En dan de zoektocht naar een relatie met bijbehorende datingapps. Die apps zijn ontworpen om ons als een mislukkeling te doen voelen.’

Ik vraag haar of ze de zoektocht naar een man ondertussen heeft opgegeven. ‘Nee’, zegt ze met een zachte stem. ‘Natuurlijk wil ik iemand die van me houdt.’

De la Parra maakte de laatste tijd reizen naar haar geliefde Suriname, waar haar vader woont en waar ze deels is opgegroeid. In haar boek beschrijft ze een orgasme dat ze in Suriname beleeft. ‘En HOLY SHIT EN ALLE GODEN BIJ ELKAAR, die auto rammelt en er wordt hier geen enkele leegte in me geneukt, maar warme tropische, Surinaamse tolly.’ In zijn handen voelt ze zich sexy, schaamteloos en kan ze eindelijk van de puurheid van een orgasme genieten.

‘Er is natuurlijk een enorme machocultuur in Suriname. De mannen hebben meerdere vrouwen. En toch voel ik dat ik me daar onbevreesd kan laten gaan tijdens de seks. Het is alsof die mannen er vreugde uithalen om een vrouw dat genot te geven. Ik krijg de toestemming om op te stijgen naar een hogere orde.’

Lyrisch blijft De la Parra over het vrouwelijke orgasme nagalmen. Ze heeft het over de kosmos en de sterren, een overgave, een duizeling. Hoe komt het dan dat ze zo vaak ervaart dat de samenleving een diepe angst heeft voor de vrouwelijke sekskracht?

‘Een groot probleem is het gebrek aan representatie. Heel soms zie je een minimoment van vrouwelijk genot in een hele experimentele film die in een arthousecinema wordt vertoond. Porno is veel toegankelijker. Zowel mannen als vrouwen denken: ‘Oké, dit is het.’ Er zijn zoveel mannen aan wie ik probeer uit te leggen: dit is niet bedacht door haar! Je moet durven te uiten wat je graag zou willen. Hoe kunnen mannen het anders leren?’

‘Don’t mention the war’

Ik zeg haar dat mannen soms worden lamgeslagen door de vele eisen die aan hen worden gesteld. Vele witte mannen voelen zich overbodig, ze hebben het gevoel dat ze niets meer mogen zeggen of uitleggen, dat ze de boeman zijn. Feminisme is een woord geworden dat afschrikt en intimideert. ‘Ja, als je leuk wil flirten, don’t mention the war. Je kunt beter niet beginnen over het nieuwe essay van Ngozi Adichie, vraag hem niet of hij al eens een boek van Virginia Woolf heeft gelezen.’

‘Soms hoor ik vrouwen zeggen: ‘Ik ben geen feminist.’ Daarmee bedoelen ze dus: (zet een hoog stemmetje op) ‘Ik ben gewoon sexy en ik ben gewoon leuk, I can hang with the gang. (zet zich schrap, praat weer met eigen stem) Nee, het gaat om één helder ding, namelijk gelijke rechten voor mannen en vrouwen. Feminisme is in die zin te vergelijken met Black Lives Matter, de vraag of de ene helft van de wereldbevolking enigszins hetzelfde kan worden behandeld als de andere helft?’

De la Parra weigert om zich te schikken, om zich te plooien. Ze gooit zichzelf en haar lichaam in de strijd. Tegenwoordig maakt ze foto’s van haar menstruatiebloed. ‘Die foto’s zet ik dan op Instagram. Ik verberg het niet meer, ik toon het. Waarom zou ik de hele tijd dingen afkappen die gaan over hele, natuurlijke vrouwelijke dingen?’ Ze raadt andere vrouwen ook aan om hun vrouwelijkheid te omarmen; als je niet durft, zet je desnoods hele kleine stapjes. ‘Door je eens niet te scheren, door eens geen make-up te dragen, door één keer ‘nee’ te zeggen.’

De la Parra is soms te hard voor haar dates. In haar boek uit ze woest dat ze al te vaak onbevredigd en teleurgesteld achterblijft. Ze beschrijft hen als: ‘Onaantrekkelijke mannen waar geen enkele vrouw bij haar volle verstand ooit mee zou willen uitgaan’. Ze valt altijd op ‘kapotte mannen, poëtisch getraumatiseerde mannen zonder baan, vrienden en self-esteem.’

Maar De la Parra is ook zacht. Andere mannen worden als prinsen en goden omschreven. Ze beschrijft haar dolle verliefdheden, ergernissen en toekomstdromen. Wat vinden al die mannen daar eigenlijk zelf van? ‘Iedereen die in het boek verschijnt is op de hoogte van het boek. Elke man heeft er ook goed en volwassen op gereageerd. Natuurlijk is het even slikken, ik schrijf over intieme dingen. Dit boek gaf me de kans om goede gesprekken te voeren over wat we samen hebben beleefd.’

Onbetrouwbare verteller

Maar misschien is dit ook deel van het patriarchaat, dat we mannen als het probleem zien, terwijl we ze meer bij de hand kunnen nemen? De la Parra zegt: ‘Er zijn ook mannen die kicken op sterke vrouwen. Er zijn zo veel mannen die het supervet vinden wat ik doe. Ze vinden het te gek als een vrouw in haar kracht staat.’

‘Ik heb veel schaamte overwonnen om dit boek te schrijven en het te publiceren. Ik vond het confronterend om de inconsequenties te voelen. Langs de ene kant voel ik me de sterke, uitgesproken, intelligente Nina en tegelijkertijd voel ik een intens verlangen naar een man.’

‘Om die ambivalentie draaide natuurlijk het hele verhaal. Je moet een ruimte creëren om je kwetsbaarheid te tonen. Je bent fucked-up, je bent niet één ding. Tijdens het schrijven werd ik me bewust van de verschillende stemmen in mijn hoofd. Ik onderzocht welke stem me de hele tijd zegt dat ik het fout doe. Het leek me een interessant gegeven om die onbetrouwbare stem in je hoofd, ook een verteller te laten zijn. Over relaties denk ik nu anders. Niemand in de wereld kan het. Het gros van de mensen heeft toch moeilijke relaties?’

Sinds ze het boek schreef is er veel veranderd. Enkele jaren geleden was ze nog een overwerkte, onderdanige regieassistente op de rand van een burn-out. Vijf cappuccino’s per dag en een obsessief-compulsieve hang naar ordening en controle hielden haar staande, maar maakten haar uiteindelijk ook ziek. ‘Ik dacht dat als ik zo hard werkte, ik beloond zou worden.’

Inmiddels richtte ze haar eigen bedrijf op. En ze heeft een nieuwe voorstelling: ‘BloodBitches‘ . Het Parool noemde die ‘rauw, soms ranzig en altijd doodeerlijk’.

Ze probeert het succes dat ze heeft niet kleiner te maken dan het is. ‘Als vrouwelijke leiders een compliment ontvangen, wimpelen ze het meteen af. Ze zeggen meteen dat ze niet zo bijzonder zijn of dat hun collega’s het even goed doen. Je kunt ook ‘dank je wel’ zeggen. Incasseer een compliment. Je kunt jezelf vertellen dat je iets goed hebt gedaan. Ik streel mezelf tegenwoordig. (streelt zichzelf zachtjes achter haar oor) Ook in de liefde probeer ik zachter te zijn. Het is niet zo dat als het uitraakt, dat alles wat gebeurd is, niet waar was.’

Nina de la Parra, Make Women Come, Een romantische komedie, Uitgeverij Pluim, 256 p., 21,99 euro.

(DM)