Ocean Vuong mengt gebalde spreektaal met onconventionele beeldspraak in zijn nieuwste poëziebundel

Het levensverhaal van Ocean Vuong leest als een Hollywoodscript. Een Vietnamese trouwt tijdens de Vietnamoorlog met een Amerikaanse soldaat. Hun dochter immigreert mettertijd met haar 2-jarige zoontje naar de VS. Vanaf 2010 vergaart Ocean Vuong lof met gedichten over oorlog, homoseksualiteit, drugsverslaving en zijn analfabete moeder.

Hij heeft met succes op die thema’s voortgebouwd in de semiautobiografische roman ‘Op aarde schitteren we even’, maar nu keert Vuong terug naar zijn eerste liefde, de poëzie. Zijn moeder is gestorven aan borstkanker en hij tracht zachtheid te vinden in dit afscheid, en in de harde buitenwereld. Een queeste waarin velen zich zullen herkennen.

Om zijn hobbelige rit naar menswording te vatten, hanteert Vuong eerder associatieve beelden en verhalenflarden dan rijm en woordgoochelarij. Ondanks de onberispelijke vertaling van Onno Kosters vloeit het Nederlands minder dan het Engelse origineel.

Vuong mengt gebalde spreektaal met onconventionele beeldspraak die soms verwart, maar vaker kippenvel bezorgt: ‘Toen kwam het tot mij, mijn leven. Herinnerde ik mij mijn leven zoals de steel van een bijl zich de boom herinnert, halverwege de zwaai & was ik vrij.’