Saskia De Coster is via het schrijverslogboek iets te nadrukkelijk aanwezig in ‘Net echt’, een afleidende kunstgreep

‘NIVEA’ is het toverwoord dat Manons therapeut haar cliënt keer op keer op het hart drukt: ‘Niet Invullen Voor Een Ander’. Dat adagium kan Manon, één van de drie hoofdpersonen van ‘Net echt’, goed gebruiken, zoals wij allemaal misschien. Hoe kunnen we immers, vanuit de cockpit van ons brein, onze medemens objectief beschouwen? Als iemand die kunst wél lijkt te verstaan, dan is het Saskia De Coster. In haar nieuwe roman toont ze andermaal haar gave in andermans geest te kruipen en daaruit de diepst verborgen woorden te delven. Pijnlijk accuraat beschrijft ze het afbrokkelende huwelijk van Manon en Max, en hun steeds verder van hen wegdrijvende dochter Noah. De Coster wentelt zich graag in weelderige metaforen – een luilekkerland voor menig lezer, maar soms mag het een onsje minder, met pijn als ‘water in een droom waar je niet in verdrinkt’ en de maan als ‘een zuinig citroenschijfje in het lichtgevende glas van de stad’. De auteur rondde ‘Net echt’ af in het KMSKA, in het kader van haar residentie ‘The Author is Present’. Ook in deze roman is ze zelf nadrukkelijk aanwezig, in het telkens opnieuw terugkerende schrijverslogboek. Het is een afleidende kunstgreep: uiteindelijk is niet de schrijver interessant, maar het geschrevene.