‘Simpelweg een beetje geluk ervaren: dat zou op dit moment voor mij de hemel op aarde betekenen’

Deze week in Tussen Hemel & Hel: de ballen uit de broek, een digitale scheetmachine en een troep halfzachte debielen. Én een typisch Frans je-ne-sais-quoi. Curieux? Lisez la suite!

JONAS VAN GEEL

Wie hem, zoals wij, enkel kent van de verrekijk, moet moeite doen om Jonas Van Geel te ontwaren in de bleke, schichtig om zich heen loerende figuur die zich die middag naar ons tafeltje in de schaduw begeeft. Something is rotten in the state of Denmark, zoveel is duidelijk, maar als heimelijke Dag Allemaal-lezer wist u dat natuurlijk allang.

JONAS VAN GEEL «Twee jaar geleden had ik je ongetwijfeld iets anders gezegd, maar op dit moment in mijn leven zou het voor mij de hemel op aarde betekenen om simpelweg een beetje geluk te ervaren. (Denkt na) ‘Dat klinkt zwaarder dan ik het bedoelde’, wilde ik zeggen, maar zo bedoelde ik het wél.»

HUMO Op dit moment ervaar je dus geen geluk in je leven?

VAN GEEL «Veel te weinig, alleszins. Er zijn zeker ook betere momenten, maar ik ben lang nog niet terug op het niveau waarop ik kan zeggen dat ik het leven graag zie. Met mijn excuses voor de zwaarmoedigheid, maar op de fiets op weg naar hier had ik mezelf voorgenomen om honderd procent eerlijk te zijn, en niks anders te zeggen dan wat ik echt wil zeggen. En het is nu eenmaal zo: Evelien (Bosmans, red.) en ik zijn nu al meer dan een jaar uit elkaar, maar het blijft ontzettend moeilijk.»

HUMO Is het niet lastig om op te treden als je je zo slecht voelt? Je schuimt deze zomer zowat alle Vlaamse stadsfestivalletjes af met Cleymans & Van Geel.

VAN GEEL «Jawel. Maar ik kan die knop wel omdraaien. Het helpt soms ook om op een podium te staan, al gebeurt het evengoed dat ik er me slecht bij voel. Het punt is: onze jongste plaat (‘We kunnen ons redden’, red.) gaat over wat me overkomen is, en tijdens optredens voelt dat weleens als het commercialiseren van verdriet. Of, rare vergelijking misschien, als het in de frietketel gooien van een coquille Saint-Jacques. Al was het nog erger toen we net uit elkaar waren en ik weer voor VTM begon te werken: zeer lastig om de vrolijke versie van mezelf boven te halen.

»Ach, het komt wel goed, daar geloof ik oprecht in. Alleen gaat het nogal traag.»

HUMO Waar vind je geestelijke verlichting?

VAN GEEL «In ongedwongen avonden met vrienden. En in films en tv-reeksen. En in lekker eten en drinken. En vooral ook in muziek.»

HUMO Welke muziek?

VAN GEEL «Op dit moment luister ik vooral naar Bon Iver, maar in het algemeen ben ik vooral een jazzliefhebber. Niks zo gezellig als een jazzplaat op de pick-up leggen, dat vindt mijn zoontje van 3, Charlie, ook. ‘Jazzplaat! Jazzplaat! Jazzplaat!’ roept hij dan. Er is ook een liedje waarop hij altijd begint te dansen: ‘Pata Pata’ (van Miriam Makeba, red.). Op zich fijn, alleen vind ik het zelf een onwaarschijnlijk kutnummer (lacht). Als tegenwicht probeer ik hem zachtjes Stromae op te dringen, wat stilaan effect lijkt te hebben.

»Trouwens, wat geestelijke verlichting betreft. Onlangs zat ik op YouTube naar een press junket te kijken waar Leonardo DiCaprio, Jonah Hill, Meryl Streep en nog een paar andere kleppers aan een lange tafel vragen van journalisten zaten te beantwoorden over de film ‘Don’t Look Up’. Ik moest echt kéíhard lachen met Jonah Hill: die had een digitale scheetmachine meegenomen waar hij zo nu en dan een prot mee liet, bijvoorbeeld wanneer Meryl Streep aan een serieuze uitleg over haar rol bezig was. Te dom voor woorden, ik weet het, maar ik kon er niet aan weerstaan.»

HUMO Krik je intellectuele profiel anders wat op door uit te wijden over je grote liefde voor de literatuur.

VAN GEEL (lacht) «Tien jaar geleden zou ik dat zeker gedaan hebben – om niet al te hard door de mand te vallen, zou ik vooraf samenvattingen.nl hebben geraadpleegd – maar nu denk ik: foert, waarom zou ik mezelf beter voordoen dan ik ben? Ook al omdat ik weet dat mijn vrienden me eens ferm zouden uitlachen als ze in de Humo zouden lezen dat ik niets liever doe dan dikke boeken verslinden. De waarheid is namelijk dat ik zelden in mijn leven verder dan de helft van een boek ben geraakt. Het ontbreekt me simpelweg aan concentratie. Jammer wel, want ik denk dat het goed is voor een mens om zijn horizon af en toe te verbreden, niet altijd maar op hetzelfde pad te blijven wandelen. Maar nee: het enige wat ik weleens lees – het is nu eenmaal wat het is – zijn folders of artikels over wijn.»

HUMO Wijnfanaat?

VAN GEEL «Een zware. Al ben ik zeker geen kenner. En ik ben ook echt niet het type dat een foto op Instagram zal posten wanneer-ie een fles meursault opentrekt. Ik vind wijn gewoon lekker, en het boeit me om er iets meer over te weten te komen.»

HUMO Heb je een voorkeur?

VAN GEEL «Chardonnay kan me doorgaans wel bekoren. En in het algemeen ben ik nogal into Italiaanse wijnen. (Denkt na) Nee, schrap dat maar. Als ik dat volgende week teruglees, zal ik denken: hoor mij nu praten.»

HUMO Lekker eten doe je ook graag, vertelde je net al.

VAN GEEL «Ja, ik heb dat van mijn ouders meegekregen. Vroeger gingen we vaak uit eten, zelfs als er amper geld was – mijn ouders waren acteurs, dus de periodes van veel en weinig geld volgden elkaar constant op. Ik herinner me nog goed dat we, als ze in Brussel moesten spelen, vaak bij een Griek gingen eten, en soms ook oesters in de Rue des Bouchers – een tourist trap van jewelste, natuurlijk, maar zij wisten uiteraard dat ene restaurant te vinden dat wél goed was. Die gezelligheid, die drukte aan tafel: als kind vond ik het heerlijk. Het is ook even ontsnappen aan de realiteit, hè? Het idee van: we amuseren ons hier en nu, morgen is voor morgen.

»Inmiddels zijn mijn ouders in de Dordogne gaan wonen, waar ze de traditie van goed gaan eten hebben voortgezet. Altijd als ik er kom, doen we wat we vroeger ook al deden als we op reis waren in Frankrijk: oesters slurpen in de baai van Arcachon – er zijn daar veel kwekerijen. Op gastronomisch vlak zijn oesters voor mij altijd de top geweest.»

HUMO En op lichamelijk vlak?

VAN GEEL «Seks, zeker? Al ervaar ik ook een geweldige lichamelijke sensatie wanneer we op het juiste moment en voor het juiste publiek een goed concert geven. Onze jaarlijkse optredens op de Gentse Feesten, minus de voorbije twee coronajaren dan, zijn wat dat betreft altijd hoogtepunten geweest. De Korenmarkt, voor ons is dat de wei van Werchter. Een vriendin heeft ons ooit omschreven als twee jongens die U2 nadoen op een salontafel: ik weet ook wel dat onze muziek niks is voor de gemiddelde Humo-lezer, maar ik ben er zeker van dat je haar gelijk zult geven als je ons daar in actie ziet.»

HUMO Waar heb je een hekel aan?

VAN GEEL «Het gepiep van de wasmachine wanneer de was klaar is. Ik zat vanmorgen thuis rustig een koffie te drinken met Charlie, en toen was het daar weer, dat he-mel-tergend dwingende geluid. Echt, ik kan er niet tegen.

»En waar ik ook een hekel aan heb, zijn mensen die niet benoemen waar het over gaat. Ik hou van oprechte, eerlijke communicatie: da’s de reden waarom ik graag in Nederland werk.

»Onlangs, na een optreden, haalde onze mixer nogal fel uit naar onze bassist, een al wat oudere Nederlander die Hein heet. Die was namelijk te laat geweest voor de soundcheck – ’t was blijkbaar iets te gezellig in de backstage. Later die avond, in ons WhatsApp-groepje, was Hein één en al lof: ‘Daar hou ik van, dit soort emotie. Dankjewel om dit te zeggen!’ Toen ik dat las, dacht ik: kijk, zo kun je daar dus ook op reageren. Wij Belgen zouden veel sneller in het defensief gaan, terwijl uiteindelijk niemand daar baat bij heeft. Door het rotjaar dat ik achter de rug heb, besef ik nog meer hoe belangrijk het is om te weten wat je aan iemand hebt.

»Gisteren zette diezelfde Hein trouwens iets op WhatsApp waarvan ik dacht: dit moet op een T-shirt. We hadden opgetreden op de Grote Markt van Aalst, en hij schreef: ‘Ik heb de ballen uit mijn broek genoten.’ (lacht) Schitterend, toch?»

HUMO Over de ballen uit je broek genieten gesproken: wie is je favoriete onenightstand?

VAN GEEL «Goh… Doe maar Margot Robbie. ’s Avonds thuis mag ik graag naar latenightshows kijken, zeker wanneer Ricky Gervais van de partij is: altijd lachen met die kerel. Maar Margot Robbie is wat mij betreft al bijna net zo grappig. Ik heb haar ooit live gezien bij Jimmy Kimmel, toen ik als voorbereiding op ‘Jonas & Van Geel’ twee weken in L.A. was: geweldig was dat. En een heel gezellig iemand blijkbaar ook: dat heeft Matthias Schoenaerts me een keer gezegd.

»(Mijmerend) Ja, een avondje met Margot Robbie aan tafel, dat lijkt me wel iets.»

HUMO Óp tafel misschien ook?

VAN GEEL «Dat heb jij gezegd.»

ISOLDE VAN DEN EYNDE

Persoonlijke interviews geeft ze eigenlijk nooit, zegt ze, maar haar buikgevoel fluisterde haar in om voor deze ene keer een uitzondering te maken. Kijk: dat vinden wij nu eens sympathiek van Isolde Van den Eynde, de (in minstens één betekenis van het woord) knapste politieke analist die al eens in ‘De afspraak’ het woord durft te nemen.

ISOLDE VAN DEN EYNDE «Ik heb echt álles gegeven op het eerste dansfeestje na de pandemie, al ben ik eigenlijk niet zo’n danser. Wat ik tien keer liever doe – en voor mij benadert dat de hemel op aarde – is op café een avondje leuke gesprekken voeren. In mijn huidige leven komt er dat helaas zelden meer van, maar toen ik nog studeerde, kon je me ’s avonds geregeld terugvinden in een volks café in het centrum van Gent, Trefpunt. Niks leuker dan daar alleen aan de toog te gaan zitten en binnen de kortste keren in een discussie te belanden met iemand die daar toevallig ook zit – over het leven, over politiek, over het weer voor mijn part.»

HUMO Van discussiëren krijgt een mens dorst. Hoe lessen we die bij voorkeur?

VAN DEN EYNDE «Niet met bier, alleszins: ik ben een wijnliefhebber. Met enkele vriendinnen heb ik zelfs een WhatsApp-groepje dat Wijntjes heet.

»Onlangs, op een vrijgezellenfeestje, kregen we een uitleg van een meisje dat met dermate veel passie over wijn sprak – haar ‘eerste en enige liefde’ – dat het geluk er van afdroop. Dat heeft me zin gegeven om zelf ook eens een cursus te volgen. Maar ’t is lastig: vrije weekavonden zijn voor mij vrijwel onbestaande, omdat ik iedere weekdag nog tot laat aan mijn opiniestuk voor Het Laatste Nieuws zit te werken. Als ik in de week iets wil plannen, of het nu een optreden, een etentje of een cursus is, dan moet ik een snipperdag nemen.»

HUMO Hoe stel je je de hel op aarde voor?

VAN DEN EYNDE «Onlangs las ik over een Oekraïense moeder die haar 4-jarige kindje met de oma had meegegeven om te vluchten. Zij bleef met haar man in Oekraïne achter. Ik ben daarover beginnen na te denken en kwam al snel tot de conclusie dat ik in een gelijkaardig geval nooit in staat zou zijn om mijn twee zoontjes aan wie dan ook mee te geven. ‘Ik zie je doodgraag,’ heb ik mijn vriend gezegd, ‘maar in zo’n geval ga ik mee met de kinderen. Misschien sterf ik onderweg, maar ik wil bij hen zijn.’ Maar zoiets is hoe dan ook de hel, hè? Dat kind en zijn oma zijn trouwens dood teruggevonden.

»Maar om nog even op die hemel op aarde terug te komen. Een collega van Het Nieuwsblad woont een straat van mij vandaan, en hij en zijn partner hebben aan de voorkant van hun huis een uitklapbaar bankje gemonteerd waar ze op mooie avonden weleens iets zitten te drinken. Vorige zomer kwam ik rond een uur of elf thuis van een avondje op café met vriendinnen – sowieso al te laat, aangezien ik twee jonge zoontjes heb die me ’s nachts en ’s morgens vroeg vaak wakker houden – toen ze me aanspraken: ‘Hey, Isolde, hoe is ’t? Kom, drink er nog eentje mee!’ – ‘Oké, dan.’ Er zaten daar nog wat buurtbewoners, onder meer een koppel van in de 50 en een 80-jarige man die als vrijwilliger in de Inno de toiletten bemant. Heerlijk vond ik het om nog eens gesprekken te kunnen voeren met mensen die niet per se gelijkgezind zijn. Ik heb daar wel een wijntje te veel gedronken, maar goed (lacht).

»Ik lees om diezelfde reden ook graag opinieschrijvers die anders denken dan ik, zoals Mia Doornaert of Dalilla Hermans: ik wil leren uit hun denkwereld, beter begrijpen waarom ik het niet met hen eens ben, of misschien juist wel – ik ben niet te beroerd om mijn standpunt te herzien.»

HUMO Lees je naast opiniestukken ook al eens een roman?

VAN DEN EYNDE «Amper. Als kind verslond ik boeken: Dirk Bracke, Marc De Bel, J.K. Rowling, ‘De torens van februari’ van Tonke Dragt… Ik zat in een kinder- en jeugdjury en moest elke week een boek lezen om te quoteren: dat loopt snel op, natuurlijk. Maar als ik tegenwoordig al iets lees, zijn het boeken waarvan ik iets hoop bij te leren. Ik vertrek binnenkort op vakantie naar Frankrijk, en ik neem alvast een boek van Marc Bossuyt mee over hoe ons migratiemodel in elkaar zit, en eentje van Wim Van Lancker over de klimaatuitdaging voor mensen in armoede.

»Wil ik me echt ontspannen en de waan van de dag even achter me laten, dan trek ik eerder naar het theater. Het eerste toneelstuk dat ik na corona heb gezien, buiten op een koer, was van Compagnie Cecilia: ‘OUR(S)SONATE’, met Marijke Pinoy. Er kwam daar een zin in voor waar ik achteraf nog dagenlang over heb nagedacht: ‘De schoonheid ligt in de overbodigheid.’ Ik vroeg me af: ‘Is dat zo? Is alles mooi wat overbodig is? En is alles wat niet overbodig is, bijgevolg lelijk?’»

HUMO Heb je een antwoord gekregen?

VAN DEN EYNDE «Nee (lacht). Doorgaans heb ik over van alles en nog wat een uitgesproken mening, maar in dit geval ben ik nog altijd in dubio.»

HUMO Bezoek je weleens een museum?

VAN DEN EYNDE «Dat gebeurt, maar ik heb er eigenlijk een beetje een hekel aan.

»Mijn vriend is een bewonderaar van Caravaggio, en in Rome hebben we eens een prachtige barokke kerk bezocht waar enkele van zijn werken te bewonderen zijn. Zoiets vind ik stukken interessanter dan zo’n steriele ruimte waar de schilderijen allemaal op dezelfde hoogte tegen een witte muur hangen. En dan ook altijd die toeristen die foto’s staan te maken van de bekendste werken, of er een selfie bij nemen, zo van: hé, ik stond bij dat schilderij. Dat snap je toch niet?»

HUMO Waarmee we het thema ‘alledaagse ergernissen’ hebben aangesneden.

VAN DEN EYNDE «Ik erger me aan mensen die zich constant ergeren (lacht). En ik heb het ook moeilijk met andere mensen te horen eten. Wie daar het ergst onder te lijden heeft, is mijn vriend. Hoe vaak ik hem niet gezegd heb dat hij zijn gebit moest laten nakijken, want ‘er is echt iets mis mee’. Terwijl er natuurlijk niks mis mee was, het probleem lag en ligt bij mij. Ooit zat een collega naast me een appel te eten op de redactie: ik ben even in zo’n geluidsdicht interviewhokje gaan zitten, omdat ik het echt niet aan kon.»

HUMO Ergert je naaste omgeving zich ook weleens aan jou?

VAN DEN EYNDE «Zeker. Ik ben van nature voortvarend en enthousiast, soms misschien iets té. Ik haal bijvoorbeeld weleens de – figuurlijke – zweep boven bij collega’s: ‘Komaan, komaan!’ Dat dat soms bazig kan overkomen, begrijp ik veel beter sinds ik eens een cursus heb gevolgd waarin er van al de deelnemers een kleurenrapport werd samengesteld. Ik bleek qua karakter vooral geel – creatief – en rood – een leiderstype – te zijn, en ze lieten me zien hoe sommige van mijn karaktereigenschappen kunnen overkomen op mensen met andere kleuren. Erg leerrijk, ik sta daar sindsdien meer bij stil.»

HUMO Waar kunnen we jou op culinair gebied het gelukkigst mee maken?

VAN DEN EYNDE «Met feta!

»Als kind lustte ik bijna niks, en al zeker geen vlees of vis. Gênant om toe te geven, maar ik was het type dat als haar moeder even niet keek snel-snel iets op het bord van haar zus legde, of – nog erger – het op de grond gooide zodat de poes het kwam opeten. Zodoende heb ik vroeger nooit feta voorgeschoteld gekregen: thuis moeten ze gedacht hebben dat ik dat toch niet zou lusten. Pas op mijn 20ste at ik het voor het eerst, uit beleefdheid, bij een vriendin die me had uitgenodigd. Ik was zo verkocht dat ze het sindsdien in om het even welk gerecht mogen stoppen: ik zal het sowieso lekker vinden.»

HUMO Wat is voor jou het hoogste lichamelijke genot?

VAN DEN EYNDE «Seks is natuurlijk het voor de hand liggende antwoord, al kan ik ook genieten van ’s morgens naar het toilet gaan. Klinkt dat raar? Een vriendin van mij, een exacte wetenschapper, heeft me ooit gezegd dat het bewezen is dat dat een geluksgevoel losmaakt. Ik kan dat beamen: zoals het prettig is om mentale ballast weg te gooien, lucht het ook op om je te ontdoen van fysieke ballast. Dan kun je pas echt aan je dag beginnen.»

HUMO Laten we de dag afronden met je gedroomde onenightstand.

VAN DEN EYNDE «Ik ben gelukkig in mijn relatie, maar ik kan van veel mannen zeggen dat ik ze knap vind. Guillaume Canet bijvoorbeeld, een Franse acteur en regisseur die getrouwd is met Marion Cotillard. Hij heeft alles wat ik aantrekkelijk vind: donkere haren, een vriendelijk gezicht, een typisch Frans je-ne-sais-quoi. En telt iemand die dood is ook mee? Want dan kies ik voor James Dean, één van de mooiste mannen die ooit op deze aarde hebben rondgewandeld.»

HUMO Hoe zit het hier in Vlaanderen, wat mooie mannen betreft?

VAN DEN EYNDE «O, er zijn er genoeg. Gabriel Ríos, bijvoorbeeld. Of, volkomen ander genre, Johan Heldenbergh: een geweldige karakterkop. Maar Guillaume Canet blijft toch mijn nummer één. (Wegdromend) Ja, met hem zou ik weleens een wijntje willen gaan drinken. Met wat blokjes feta erbij, om het af te maken.»

JELLE DE BEULE

Alle bezwaren van de wokegemeenschap, de diversiteitspolitie en de Bond Tegen Geestige Scenario’s (BTGS) ten spijt, was ‘Nonkels’ een doorslaand succes. Mochten wij bedenker en coscenarist Jelle ‘Nonkel Luc’ De Beule zijn, we zouden tevreden achteroverleunend van een espresso macchiato met een handvol luchtige kokoskoekjes genieten.

JELLE DE BEULE (tevreden achteroverleunend van een espresso macchiato met een handvol luchtige kokoskoekjes genietend) «Vanuit dramatisch oogpunt is het wellicht niet zo interessant, maar al bij al is dit het gelukkigste moment van mijn leven. Ik had al alles om gelukkig te zijn, en nu is daar het succes van ‘Nonkels’ nog bij gekomen.

»Met ‘Nonkels’ wilde ik eens iets voor een groot publiek maken, na jarenlang met veel plezier aan ‘De ideale wereld’ te hebben gewerkt. Zo heb ik het ook – heel cool – aan Woestijnvis verkocht: ‘Natúúrlijk kan ik dat, wat denken jullie wel?’ Bluf, want voor hetzelfde geld was het niet aangeslagen en had ik daar mooi gestaan. Maar de kijkcijfers overtroffen onze verwachtingen. En de reacties, zowel online als op straat, waren laaiend. Tenminste: bij de kijkers.»

HUMO Bij de recensenten minder, bedoel je?

DE BEULE «Bij sommige, ja. Ieder zijn mening natuurlijk, al had ik in enkele gevallen mijn bedenkingen bij de teneur. Om een voorbeeld te geven: als jij je overigens slecht geschreven betoog begint met ‘Drie witte mannen die een fictiereeks schrijven over…’, dan vraag ik me af met welke agenda je daar eigenlijk zit. Wel fijn dat er een paar feitelijke fouten in stonden: dan weet je dat je de journalistieke waarde van zo’n stukje niet al te hoog hoeft in te schatten.»

HUMO Nog meer ergernissen die de moeite van het uittikken waard zijn?

DE BEULE «Vast wel, want ik erger me veel en graag. Ik kan hier nu naar buiten wandelen, en binnen de vijf seconden vind ik wel iets dat me ergert. Dan volgt er doorgaans een korte rant, waarna de storm weer gaat liggen. ‘Jij gaat als een fusee omhoog,’ zei een lerares me ooit op mijn 14de, ‘maar je komt wel altijd weer zachtjes naar beneden.’ Dat is nooit veranderd. Ik kan echt stómen bij van alles en nog wat: dwaze uitspraken, onbegrijpelijke beslissingen, fluttige televisieprogramma’s. Neem nu ‘Personal Trainers’ (op Play4, red.): dat is toch echt te makkelijk. Richt een camera op een troep halfzachte debielen, monteer het zaakje een beetje en zet er een ironische voice-over onder: hop, je hebt weer een halfuur tv.»

HUMO Jij hebt toevallig zelf geen personal trainer?

DE BEULE «Toch wel (lacht). Maar die is anders. Ik was er toevallig gisteren nog met ’m over bezig, en hij zei: ‘Het is geen beschermd beroep. Als jij een koperen plaatje met ‘Personal Trainer’ aan je voordeur hangt, bén je een personal trainer’. Dat mag blijken: ik herinner me een scène uit dat programma waarin één zo’n verlicht type een vrouw liet hurken – ‘squatten’ – met een gewicht van twintig kilo in haar nek. Het lukte haar niet, waarop zij: ‘Dat komt omdat je ene been mannelijk is, en je andere been vrouwelijk. En in je persoonlijke leven is de mannelijke energie ondervertegenwoordigd.’ Serieus, je zou zo’n figuur toch iets willen aandoen?»

HUMO Wacht, vertel me eerst even wat je het liefst eet.

DE BEULE «O, er is zo veel. Ik hou van de Italiaanse keuken, de Mexicaanse keuken, de klassieke Franse keuken… En via mijn schoonbroer, die in Thailand woont, heb ik ook de Thaise keuken leren appreciëren. Yam woon sen talay, ooit van gehoord? Dat zijn glasnoedels met een zeevruchtensalade, limoengras en koriander. Zó verfijnd van smaak!

»’t Is gek: als kind lustte ik zo goed als niks. Kreeg ik kroketten voorgeschoteld, dan pulkte ik eerst die vieze korst eraf en at ik de puree op. En friet lustte ik zelfs al helemaal niet – vrij uitzonderlijk voor een Belgisch kind. Nu is het precies omgekeerd: er is niets dat ik níét lust. Daar kan ik me dus ook al aan ergeren: mensen die dingen niet lusten (lacht). Niet fair, ik weet het, maar ik vind het gewoon kinderachtig.»

HUMO Drink je graag?

DE BEULE «Ja, maar ik heb er altijd last van gehad, en met het ouder worden steeds meer. Mijn katers duren tegenwoordig twee dagen: één dag ben ik misselijk, één dag ben ik moe en nors en heb ik hoofdpijn. Dat is een avondje dronken zijn voor mij niet meer waard: ik probeer dus de discipline op te brengen om alvast in de week van de alcohol af te blijven.»

HUMO Met de nadruk op ‘probeer’?

DE BEULE «Ja (lacht). Gisteren kwam ik terug van een training, en met dat goeie weer dacht ik: ‘Laat ik mezelf eens op een kuip rosé trakteren.’ Het stomste wat je kunt doen, natuurlijk. Máár: het smaakte.»

HUMO Wat bezorgt je geestelijk genot?

DE BEULE «Het op poten zetten van een deugdelijk scenario, of het analyseren van het scenario van iemand anders. Dat zijn denkpuzzels die me altijd zeer veel voldoening geven. Ik meen ook te mogen zeggen dat ik dat inmiddels wel zo’n beetje beheers, met dank aan ‘De ideale wereld’: daar moest ik elke dag iets zien af te leveren, waardoor ik snel heb leren zien waar het schort. Het gebeurt weleens dat studenten aan de filmschool me een scenario opsturen, met de vraag of ik erin wil meespelen. Ik ga daar zelden of nooit op in, maar ik stuur wel consequent – ongevraagd – enkele commentaarpuntjes en suggesties terug. Doorgaans wordt dat wel geapprecieerd.

»En verder ben ik bezeten van de klassieke oudheid, met name van het Romeinse Rijk. Ik lees er alles over wat ik kan vinden. Vroeger op school zei me dat allemaal niet veel, de interesse is bij mij pas gekomen toen Canvas de HBO-serie ‘Rome’ uitzond, en ik gelijktijdig ‘Rubicon’ aan het lezen was, van Tom Holland – de auteur, niet Spider-Man. Zo’n fascinerende periode! Alleen al al die grote namen: Caesar, Pompeius, Cleopatra, Marcus Antonius. Het leuke is ook dat er vrij veel bewaard is gebleven: je kunt nergens komen in Zuid-Europa of er staat nog een Romeinse zuil recht. En dan moet en zal ik die gezien hebben, hè. Eén keer, en nooit meer, heb ik me in mijn enthousiasme laten overhalen om me in toga op een aanligbed neer te vlijen, en daar Romeins te eten. Die foto belandde op Facebook, waarna ik er – uiteraard – mee werd uitgelachen in een show van Xander De Rycke. Volkomen terecht, daar niet van.»

HUMO Hoe ziet jouw hoogstpersoonlijke hel op aarde eruit?

DE BEULE «Als het omgekeerde van mijn huidige leven. Er zijn mensen die in een neerwaartse spiraal belanden – armoede, ziekte – waar ze niet meer uit raken: dan moet je dus niet alleen vechten om te overleven, maar wordt er ook nog eens op je neergekeken, want het is zogezegd jouw schuld. Voor mij is dat een doembeeld, vooral ook omdat ik geen idee heb of ik weerbaar zou zijn in zo’n situatie. Ik heb nooit echt voor iets moeten knokken in het leven, nooit moeten wringen om rond te komen. Hoe noemen ze dat ook weer bij de CD&V, ‘rustige vastheid’? Ik had er copyright op moeten nemen: dat is altijd míjn motto geweest.»

HUMO Wat beschouw je als het hoogste lichamelijke genot?

DE BEULE «Laat ik niet hypocriet doen, en daar carrément seks op zeggen. ’t Is toch dom om dat te ontkennen? Goed, in ‘Expeditie Robinson’ zag je wel dat seks de eerste behoefte is die wegvalt: wie honger en dorst heeft, zal zich eerder op een kokosnoot dan op een vrouw storten. Maar in normale omstandigheden is het een uiterst belangrijk facet van het leven. Dat wisten de Romeinen ook al: die deden er niet zo flauw over als wij.»

HUMO Goed dan: welke Cleopatra mag ik noteren als zijnde jouw ultieme bedgenoot-voor-één-nacht?

DE BEULE «Omdat ik wist dat die vraag ging komen, heb ik afgelopen week een lijstje opgesteld. In samenspraak met mijn vrouw is daar deze niet met de jury te bediscussiëren naam uit naar voren gekomen: Goedele Wachters. Toen wij haar in ‘De ideale wereld’ hadden zitten (in 2015, red.), straalden nieuwslezers nog een zeker sérieux uit – inmiddels is dat al wat minder het geval met dat late journaal. Het was dus verfrissend om eens een nieuwsanker te gast te hebben dat volop tegengas gaf, om niet te zeggen dat ze een grote muil had. Serieus, ik denk dat iedereen van het team een instant crush voelde – ze zag en ziet er dan ook nog eens goed uit. Mijn vrouw is er trouwens wel over te spreken dat ik voor Goedele Wachters heb gekozen, omdat ze een jaar ouder is dan zijzelf. Ze zei: ‘Het stelt me wel gerust dat je niet voor een meisje van 25 gaat.’»

HUMO Sympathiek ook dat je voor iemand van hier kiest.

DE BEULE «Oei, ik dacht dat dat verplicht was? Wel een beetje gênant als ik haar nog eens tegenkom, natuurlijk. Al is zo’n gênante scène ook wel weer boeiend.»

HUMO Ideetje voor je volgende serie?

DE BEULE «Nu je het zegt!»