‘Van oude mensen’ is een boek dat door oud én jong snel zal worden vergeten

Over ouder worden kunnen boeiende en relevante boeken geschreven worden. Simone de Beauvoir deed het vijftig jaar geleden met ‘De ouderdom’, waarin ze stinkende wonden in de samenleving blootlegde. Het benieuwde me dan ook wat cultuurjournaliste en Marguerite Duras-biograaf Laure Adler daar in ‘Van oude mensen’ aan kon toevoegen. Welnu: niets, zo blijkt, of althans niets van belang.

Adler schrijft over belangrijke zaken zoals de zegeningen en problemen van het ouder worden en de manier waarop onze samenleving met ouderen omgaat, maar ze doet dat tergend oppervlakkig. Haar kritiek op de behandeling van ouderen in een op neoliberale leest geschoeide maatschappij is terecht, maar voor de hand liggend.

‘Van oude mensen’ bestaat voor een groot deel uit anekdotes en citaten, gelardeerd met psychologische, sociologische en filosofische schijnwijsheden, die vaak in een pseudoliteraire taal opgeschreven zijn. Al even ergerlijk zijn de vele herhalingen, tegenstrijdigheden en trivialiteiten, de botsende beelden en de op het mystieke af warrige formuleringen – ‘Dat staat vast. Maar daarom is het nog niet waar.’ ‘Van oude mensen’ is een boek dat door oud én jong snel zal worden vergeten.