‘Veen, dras, moeras’ is qua onderwerp actueler dan ooit, maar de stijl doet denken aan een schoolwerkstuk

Annie Proulx is 87, maar de Amerikaanse schrijft lustig voort. Haar hele carrière lang stond ze met één been in het proza en met het andere in de journalistiek, en dus ook in haar nieuwe non-fictiewerk ‘Veen, dras, moeras’, een titel die het onderwerp in zich draagt.

In de inleiding benadrukt Proulx dat ze geen wetenschapper is, maar ze heeft zich duidelijk ingelezen. De referenties buitelen over elkaar heen ten dienste van de alarmerende boodschap: we gaan verkeerd om met de aarde in het algemeen, en met de drie landschapstypen op de cover in het bijzonder. Die boodschap is actueler dan ooit, maar ook al veelvuldig en uitgebreid verkondigd.

Het eerste hoofdstuk heet ‘Uitwaaierende gedachten over draslanden’: Proulx meandert door heden en verleden, langs haar jeugd en de wereldgeschiedenis, met antropologie, biologie en bodemkunde als belangrijkste invalshoeken. Haar associatieve stijl is charmant, maar doet te vaak denken aan een schoolwerkstuk of – tragischer – aan de aantekeningen van een gelauwerde auteur op leeftijd wier redacteur geen correcties durfde aan te brengen. ‘Veen, dras, moeras’ bevat interessante informatie en pregnante waarschuwingen voor de mensheid, maar is te rommelig om te beklijven.