‘Vergeten meesters’ is een verfijnd en vernuftig boek dat vooral fijnproevers zal doen likkebaarden

Met drie romans op zijn teller, nu zijn vierde, en escapades in diverse genres, heeft Daniël Rovers intussen een rijkgevuld oeuvre uitgebouwd. Toch blijft hij een soort nicheauteur: zijn bekendheid bij het grote publiek blijft beperkt, al wordt hij (misschien des te meer) alom geprezen door collega’s en recensenten. Aan de kwaliteit van zijn schrijven ligt het niet. ‘Vergeten meesters’ volgt vijf museumbegeleiders op dezelfde dag, elk met zijn hoogsteigen dagelijkse beslommeringen en curieuze gedachtekronkels. Rovers zet de personages sterk neer, elk individu fungeert als microkosmos van een heel bestaan. Dat resulteert in een intellectueel prikkelend boek dat relatief veeleisend is voor de lezer: enige kennis van het actuele debat rond kunst en musea, met thema’s als dekolonisatie en democratisering, komt van pas. Rovers trekt kunstminnend volk geregeld in het belachelijke met fijne, subtiele humor. De afwisseling tussen het kwintet protagonisten is welkom, gezien de vijfhonderd pagina’s die deze pil telt. Dankzij Rovers’ pittige stijl blijft de verveling op afstand. ‘Vergeten meesters’ is een verfijnd en vernuftig boek dat vooral fijnproevers zal doen likkebaarden.