Voor een debuut is ‘De drie duifkes’ van Hilde Van Mieghem verrassend rijp en stijlvast, alleen jammer dat de pagina’s aan elkaar plakken van de Vlaamsche klei

In haar temperamentvolle debuut voert Hilde Van Mieghem drie jonge vrouwen op voor wie de jaren 20 van de vorige eeuw niet bepaald roaring waren. Zitten ze niet opgesloten in een liefdeloos en gewelddadig huwelijk, dan heeft de maatschappij hen wel uitgespuwd als ‘gevallen vrouwen’. Tegenover zoveel bittere miserie stelt Van Mieghem de oerkracht van het vrouwelijke verbond. Vriendschap zal hen redden!

Zowel de tragische lotgevallen van haar drie duifkes als hun strijd voor meer vrijheid schetst de schrijfster met vuur. Véél vuur, want doseren staat niet in het woordenboek van Van Mieghem. De grote gebaren en dramatische confrontaties volgen elkaar in ijltempo op, verliefdheid gaat niet zelden gepaard met een blikseminslag of twee.

Voor een debuut is ‘De drie duifkes’ verrassend rijp en stijlvast, alleen jammer dat de pagina’s aan elkaar plakken van de Vlaamsche klei. Net als bij Griet Op de Beeck betekent dat vooral veel doffe ellende: mishandeling, verkrachting, mislukte abortussen, kindermisbruik, prostitutie… Binnen het bestek van één roman is het gewoon te veel, ook al voel je dat Van Mieghem het allemaal wel meent. De drie duifkes zijn zoals hun geestelijke moeder: you love them or hate them, een tussenweg is er niet.