Zo herdacht Guy Swinnen Marc Mijlemans in 1987

Zesendertig jaar geleden stierf Humo-journalist Marc Mijlemans, de lieve man die met schoenblink over het Nederlands ging. Hij was pas 28.

‘Ik herinner me nog levendig de dag dat Marc en Charlie Poel (die ons ‘ontdekt’ had) waren afgezakt naar Maaseik. Hij zag er heel anders uit dan dat ik me een Humo-journalist voorstelde : een beetje konijnetandjes, sluik haar maar vooral twee ogen die mijn gedachtengang volgden en probeerden te begrijpen. Ons eerste interview verliep stuntelig. De Cisse en ik waren het oneens over meer dan één feit. Echte groentjes. Toen ik nadien het twee pagina’s tellend interview las pompte de adrenaline door mijn bloedvaten. Hij had ons begrepen! Elk stuntelig verwoord idee, ieder slecht omschreven gevoel stond hier zwart op wit in beknopte en rake zinnen.

‘Mijn tweede interview met Marc was gedompeld in een soort van alomaanwezige bitterheid. Ik was bitter om het mislukken van onze elpee, hij voor het verlies van C. Ik heb het niet geweten. Ik verzon allerlei excuses voor onze slechte plaat. Marc schreef: ‘We zijn een bedreigde soort, en de jacht is nog steeds open.’ Ik was kwaad op de wereld, hij heeft het gezien.

‘De laatste keer ging het over de telefoon. Het kon niet bij hem thuis en het interview had een deadline te halen. Marc excuseert zich en nodigt me uit achteraf nog eens langs te komen. Ik had tranen in mijn ogen zo treffend en krachtig was zijn relaas van mijn eigen woorden. Ik heb nooit beseft dat het zo erg met hem was, tot ik in de kerk op het doodsprentje weer die ogen zag.

‘Ik mis je als kameraad, als journalist, als schrijver, ik mis je krakende kritiek op al het banale, ik mis je verborgen richtlijnen, je gouden raad. Dat je een fan was beschouw ik als het ultieme compliment. Ik heb nog een bezoek van je tegoed... ‘

Guy Swinnen, The Scabs