Zoals alle goede non-fictie leest dit nauwelijks bekende oorlogsverhaal over Edouard en Lucienne Didier als het topje van een ijsberg

Schrijver en psychiater Erik Thys kocht eind jaren 90 het herenhuis in Elsene waar Edouard en Lucienne Didier tijdens het interbellum hebben gewoond. Hij raakte gefascineerd door de twee socialites en hun elitaire salons, waar politieke kopstukken als Paul-Henri Spaak en de extreemrechtse Joris Van Severen samenkwamen om te discussiëren over de droom van een eengemaakt Europa.

Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog bleef slechts een nachtmerrie over: de Didiers, die zo graag iedereen te vriend wilden houden, werden gedwongen om kleur te bekennen. Edouard richtte met Duits geld een uitgeverij op en werd daarvoor bij verstek ter dood veroordeeld.

Rond het verhaal van het echtpaar dat zich liet meeslepen door de nazi’s, weeft Thys een ingewikkeld web van grote en kleine namen, van Albert Einstein tot Ernst Jünger. Hij vertelt als een romancier, met korte, levendige scènes in hoge definitie, en meer dan eens vraag je je af wat er echt is gebeurd en waar de auteur overging tot wat hij ‘weloverwogen gissingen’ noemt.

Zoals alle goede non-fictie leest dit nauwelijks bekende oorlogsverhaal van eigen bodem als het topje van een ijsberg: onder elk woord dat Thys schrijft, schuilen er honderden aan bronmateriaal.