Eurhytmics
‘Alom heerst die gewatteerde, sensuele sound’: dit schreef Guy Mortier 40 jaar geleden over ‘Sweet Dreams’ van Eurythmics
Op 5 januari 1983 bracht Eurythmics ‘Sweet Dreams (Are Made of This)’ uit. De plaat leidde de doorbraak in voor Dave Stewart en Annie Lennox en bewoog Humo’s hoofdkaas Guy Mortier tot het ongegeneerd blazen der loftrompet. And who are we to disagree?
Er wordt weer één en ander in je oren gespoten, dezer dagen, spul dat van Eustachius meteen een Buis zou krijgen vooral. Maar Eurythmics is anders. De grote kracht van Annie Lennox en Dave Stewart is dat ze makkelijke melodietjes in een zo fraai klinkend kader van ronkende dreunen en veelvoudige stemmenpracht in- passen, dat je hersens erop gaan zuigen als op een Haagse Hop (nog steeds de lekkerstø) en je heupen zich met beschaafde slagen voorwaarts ploegen, richting genot.
Niet de donderslag die je treft bij het aanschouwen van een vroege Rembrandt of een recente PiL, maar éven leuk bezig geweest.
‘Love Is a Stranger’ is zo een heel sterk nummer, met die omfloerste, ronde synthesizerdreunen en de slaande synth-drums, en dat magnifieke gebruik van de vele stemmen die Annie aankan; ‘Wrap It Up’, de ouwe Stax/Voltkraker, werd hier een goed stotende roffelrock; ‘The Walk >‘ wankelt éven op de rand van het plastic, maar kiest dan resoluut de goeie kant; ‘Sweet Dreams’, zeer inventief uitgewerkte single, kent u en is u óók allang beu; ‘Jennifer’ droomt weg waar je bijstaat, louter zuchten en mijmeren; en ‘Somebody Told Me’ veert als een luipaard in de vertraagde herhaling.
En alom heerst die mooie, gewatteerde, zich lekker in je oor vast schurkende sensuele sound, die vandaaruit zacht knorrend in je lijf rondwaart en overal enthousiast welkom wordt geheten. In het miniatuurgenre - zaklamp die ‘s nachts over een schilderij glijdt en weer uitdooft - is dit een bescheiden meesterwerkje.
