Erik Van Looy: ‘Guy Mortier, wanneer gá je nu eindelijk eens uit de kleren?’

In 2004, een uitzonderlijk jaar voor mij, vierde ‘De zaak Alzheimer’ triomfen in binnen- en buitenland, lanceerde ‘De slimste mens ter wereld’ me als tv-presentator, en versloeg ik in mijn lievelingsblad Humo nipt Yasser Arafat (geen grap) als Man van het Jaar. Ik vloog naar de hemel, en daar was het heel eventjes leuk toeven. Maar een nederlaag loerde om de hoek. En die werd vormgegeven door de genaamde Guy Mortier.

Het was nog altijd 2004, ‘Wie zou u uit de kleren willen zien gaan?’ was, lang voor de woketijden, nog een onverdachte rubriek in Humo’s Pop Poll. Heel eerlijk en onbescheiden: met mijn sexappeal van toen dacht ik een kans te maken om het goed te doen in die rubriek. Voor Ann Van Elsen, Greet Op de Beeck, Roos Van Acker en Katja Retsin was ik logischerwijs geen partij: dames wonnen altijd. Maar Tom Boonen en Koen De Bouw moest ik met een beetje geluk toch kunnen kloppen. En zo geschiedde. Ik eindigde als zesde in die voor mij levensbelangrijke rangschikking, vóór Tom en Koen, met 478 stemmen. Maar wat bleek: Guy Mortier eindigde voor mij, met 645 stemmen! Plots was de hemel weer ver weg, en eindigde 2004 met een serieuze domper. Want zo ben ik als ik aan het leven deelneem: ik wil álles winnen.

Guy Mortier. Wat had hij dat ik niet had, verdorie?! Die snor, uiteraard, maar wat stelde een snor nog voor in 2004? De rijkswacht was drie jaar tevoren al ontbonden en Frank Zappa was al elf jaar dood! Niemand vond een snor nog sexy, anders had ik er ook wel één gehad. En toch won hij, die toen 61-jarige man met de enigmatische persoonlijkheid. Hij was niet eens een zanger of tv-ster of Playgirl-model, maar de hoofdredacteur van een tijdschrift! Iemand die het merendeel van zijn tijd in stoffige redactielokalen doorbracht, wellicht nog stoffigere redacteuren wijzend op dt-fouten en het feit dat ‘stoffigere’ geen stijlvol Nederlands was: je moest ‘stoffiger’ zeggen!

Ik was er kapot van. Wat kon ik nog méér doen? Ik was 42, populairder kon ik niet worden, en botox bestond nog niet. In therapie dan maar, weken, maanden, tot ik er langzaam bovenop kwam. ‘Sexappeal is ook maar wat het is,’ leerde de therapeut, maar echt overtuigen kon hij mij niet. ‘Misschien haal je hem ooit nog wel in,’ troostte hij me ook, maar dat is helaas nooit gebeurd. En nu ben ik 60 en zál het ook niet meer gebeuren. En Guy Mortier? Die is inmiddels 80, en zijn wellicht bepalende snor staat daar nog altijd. Grijziger, uiteraard, maar nog altijd opvallend aanwezig. Het is de snor van de sfinks, de snor die een natie intimideerde, en die haar eigenaar eeuwig jong lijkt te houden. Ik moet toegeven: qua sexappeal is Guy er niet op achteruitgegaan. Soms denk ik dat bij hem thuis een portret van hem hangt dat in zijn plaats veroudert. En zo heb ik toch maar mooi even aan Oscar Wilde en ‘The Picture of Dorian Gray’ gerefereerd, ook op aangeven van die therapeut van toen – ‘Zeg af en toe iets slims, dat is ook sexy.’

Dat gezegd zijnde, lieve, slimme en sexy Guy: wanneer gá je nu eindelijk eens uit de kleren? 645 mensen hebben op jou gestemd. Ze wachten nog altijd. En ik ook.