Guy Mortier: ‘Hoe durf jij Elvis in vraag te stellen, you piece of white trash!’
Op 8 januari wordt Elvis Aaron Presley 80 jaar. Goed, hij is er zelf niet helemaal bij om het te vieren, maar da’s een detail. Wij vroegen hem tijdens een seance wie hij zelf ziet als zijn woordvoerder op aarde, en hij verwees ons naar een schimmige figuur uit de Kempen. Die fluisterde ons op een stormachtige decemberavond onderstaande wijsheden in over leven en werk van The King.
Verschenen in Humo op 29 november 2014
HUMO Ben je zeker dat je moeder nooit iets met Elvis heeft gehad? Het kán, de data kloppen...
GUY MORTIER «Ik acht mijn moeder tot veel in staat, maar daartoe niet. Mijn ouders hielden godzijdank wel van muziek; de radio stond altijd op, en we hadden een pick-up en 78 toerenplaten van goed volk als Louis Jordan, Louis Armstrong, The Four Aces, Guy Mitchell, Johnnie Ray...»
HUMO Keith Richards zei ooit: ‘Elvis voor het eerst horen was alsof de wereld abrupt overschakelde van zwart-wit naar technicolor.’ Keith woonde in de wereldstad Londen. Gold dat dubbel in een Kempens dorp?
MORTIER «Mol was al in kleur sinds 1943, maar ik snap wat Keith bedoelt. Het was 1956, ik was 13, en op een avond hoorde ik Hem ‘Heartbreak Hotel’ zingen via Radio Luxemburg two-o-eight, op het gammele lampenradiootje dat op het koude marmer naast mijn koude bed stond. Het was een blikseminslag: die combinatie van passie, opstand, eenzaamheid, trots en weemoed. Die Stem, die kon klauwen en aaien en rocken als niemand voordien of erna... Het was een soort bevrijding. Naar het voorbeeld van de Engelse mods wilde ik kachelpijpen dragen, broeken met heel smalle pijpen, maar we hadden geen geld om die te kopen, dus moest mijn lieve moeder zelf mijn broeken versmallen. Zo smal dat ik m’n knieën bijna niet kon buigen (grinnikt). Daaronder droeg ik zwarte mocassins.»
HUMO Komkom, ’t zullen wel roze mocassins geweest zijn.
MORTIER «We hebben niet allemaal dezelfde smaak, Serge. Maar dat gevoel gaf die vroege rock-’n-roll je: je voelde jezelf groeien, je ging rechter lopen. Walk tall.»
HUMO Men vergeet weleens dat de goegemeente Elvis indertijd associeerde met al wat fout of verdacht was: motards, truckers, kermisvolk, cafés, vechtpartijen...
MORTIER «Ja, als er al iets over hem in de krant verscheen, ging het over de Amerikaanse predikanten die tegen hem fulmineerden vanop de kansel en de radiostations die hun luisteraars opriepen al hun platen van Elvis op de brandstapel te komen gooien. Hier hoorde je Elvis nauwelijks op de radio, maar wel op de kermis, want die mannen hadden als eersten de nieuwste rocksingeltjes én ze hadden de beste geluidsinstallatie. Ik ging dan zo dicht mogelijk tegen zo’n box aanschurken en liet de muziek door mij heen dreunen: ‘Peggy Sue’, ‘Oh Boy’, ‘Treat Me Nice’… Ik krijg nog altijd kippenvel als ik eraan denk. (In het Kempens) Da woare taede, jom!»
HUMO In ‘Alleen Elvis blijft bestaan’ zei je: ‘Ik kon er met niemand over praten.’
MORTIER «Wel met mijn oudere broer natuurlijk. Maar mijn schoolmakkers waren gewoon niet met muziek bezig. Vanop het balkonnetje van mijn slaapkamer liet ik Elvis en consorten vaak door de straat schallen – een soort lokroep, maar ook van de kansel verkondigend: ‘Mensen, luister, dit is zo goed!’ Ik leefde echt op toen bleek dat een verre verwant van een aangetrouwde tante die in Mol was komen wonen ook fan van Elvis was. Met hem kon ik over rock-’n-roll praten, blij en opgelucht een verwante geest te vinden – ‘Oef, ik ben niet alleen’, dat gevoel.»
HUMO Er was nog geen televisie, en toen die er wat later wel was, werd Elvis erop geweerd. Hij heeft nooit in Europa getourd. De enige bewegende Elvis die jullie te zien kregen, was dus die in zijn vaak lullige films.
MORTIER «Zelfs foto’s kreeg je in het begin amper te zien. Ik had wel een mooie close-up van ’m bemachtigd, die hing tegen mijn slaapkamermuur. Als ik voor mijn examens tot een stuk in de nacht op wiskunde zat te zwoegen en ik zag z’n lippen bewegen, wist ik dat het tijd was om te stoppen. Later heb ik al zijn films op dvd gekregen, maar ik aarzel nog altijd om ze te bekijken.»
HUMO Ik citeer Elvis: ‘De eerste keer dat meisjes gilden, vroeg ik na mijn optreden: ‘What did I do, what did I do?’ Waarop mijn manager zei: ‘Wat het ook was dat je deed, go out there and do it again!’ So I did.’
MORTIER «Er zat niets geforceerds of kunstmatigs in wat hij deed. Alles gebeurde instinctief, in elk geval die eerste jaren. Tegelijk was hij zeer kritisch op zichzelf en uiterst perfectionistisch. Het was geen uitzondering als hij, zoals voor ‘Hound Dog’, 31 takes liet opnemen voor hij tevreden was.
»Toen hij voor het eerst voor RCA opnam, verliep die sessie heel moeizaam. De opnametechnici van RCA probeerden iets van de unieke Sun-sound te repliceren, maar ze wisten niet dat Sam Phillips alles opnam met een minieme delay, en ze kregen evenmin de echo voor elkaar, tot Elvis zelf suggereerde om de deuren naar de gang open te zetten. Maar vooral: ze slaagden er aanvankelijk maar niet in om zijn stem goed te capteren, omdat hij tijdens het zingen geen moment stilstond voor de microfoon. ‘Ik kan niet zingen als ik niet mag bewegen,’ zei hij. En dus hebben ze op strategische hoogten microfoons geïnstalleerd, zodat hij ruimte kreeg.»
HUMO Is dat niet wat er fundamenteel fout is gegaan: de berekening in latere jaren, op alle vlakken, saboteerde zijn naturel.
MORTIER (lange stilte) «Ja... De puurheid van die gast in het prille begin... Ik overdrijf wellicht, maar als je die beroemde foto’s van Alfred Wertheimer uit ’56 ziet… Het heeft iets engelachtigs.»
HUMO In 1970 vroeg een Amerikaanse radiojournalist hem naar de mythische Sun-sessies, en Elvis zei: ‘They sound funny. I think the sound has improved today.’ En met ‘funny’ bedoelde hij niet ‘grappig’ maar ‘raar’.
MORTIER «Hij heeft natuurlijk gelijk als hij zegt dat de opnamekwaliteit algemeen gesproken intussen fel verbeterd was. De Sun-sound wás ook heel anders dan alle andere. Met ‘funny’ zal hij zeker niet ‘onnozel’ bedoeld hebben. Bovendien...» (maakt voor zijn doen een breed wegwerpgebaar)
HUMO Ik vind het aandoenlijk hoe je hem verdedigt.
MORTIER «Natuurlijk verdedig ik hem! De vraag is eerder: hoe durf jij hem in vraag te stellen, you piece of white trash! (lacht)»
HUMO Over trash gesproken: in 1972 zei Elvis over de airconditioning in zijn suite: ‘Ik kan niet tegen deze frisse lucht, man. Ik moet afval ruiken. Als ik in een hotel de stank van de vuilbakken niet kan opsnuiven, doe ik geen oog dicht.’ Dat zegt alles over zijn begintijd.
MORTIER «Soms kon hij ook gewoon grappig zijn, hoor. Maar inderdaad, die beginjaren moeten heel hard zijn geweest. Slopende verplaatsingen van optreden naar optreden, overnachten in de auto in de vrieskou, in de stank van de country fairs.... Ik heb ooit een geweldige BBC-documentaire over Buddy Holly gezien, waarin artiesten vertellen hoe het was om vlak voor of na Elvis op te treden op die vaak slecht georganiseerde, chaotische rockconcerten in the middle of nowhere. The Big Bopper, Buddy Holly, Jerry Lee Lewis, Little Richard… Al die mannen stonden vaak op dezelfde affiche. Stuk voor stuk groten die het the hard way hebben geleerd.»
DE GEEST IN DE KEUKEN
HUMO Elvis was nog in topvorm in de befaamde ‘Comeback Special’ uit 1968. Wat herinner je je daarvan?
MORTIER «Opnieuw in topvorm, zul je bedoelen. Hij had acht, negen jaar niet meer opgetreden en was door de Britse invasie – The Beatles, The Stones, et cetera – helemaal in de luwte verzeild geraakt. Maar in die ‘Comeback Special’ zag hij er fantastisch uit en hij zong alsof hij nooit weg was geweest. Hij stond in één klap terug op de kaart. Overigens: die special had eigenlijk een kleffe ‘Christmas Special’ moeten worden. Colonel Parker wilde uitsluitend gospels en melige kerstsongs voor de hele familie op kerstavond, met Elvis netjes in het pak. Maar Elvis zelf en de topregisseur die ze hadden aangetrokken hebben, o kerstwonder, foert gezegd tegen de Colonel, en er iets fenomenaals van gemaakt.»
HUMO Heb je, toen Elvis vanaf maart 1958 in Bad Nauheim anderhalf jaar lang z’n legertijd uitzat, niet gedacht: ‘Da’s hier maar een paar honderd kilometer vandaan, ik rij er gewoon naartoe’?
MORTIER «Nee, die reflex had ik niet. Misschien dacht ik wel dat hij in een kazerne nog onbereikbaarder zou zijn dan in Amerika. (Zucht) Zo heb ik wel meer kansen laten liggen. Die fameuze Royal Variety Performance in Londen waar John Lennon zei: ‘Will the people in the cheaper seats clap your hands? And the rest of you, if you’ll just rattle your jewellery...’ – Humo had me gevraagd ernaartoe te gaan en een verslag te maken. Maar ik moest lesgeven en vroeg geen vrij. En begin jaren 70 had ik via de Humo-correspondent in Hollywood Elvis kunnen ontmoeten in Las Vegas – hij kon dat ab-so-luut regelen, zei hij me. Allemaal niet gedaan. Te veel werk met Humo.»
HUMO Later ben je wel in Memphis geweest, maar toen was The King al dood.
MORTIER «Voor het tv-programma ‘De andere kant’ van Luk Saffloer, ja. Ik had altijd een cameraploeg bij me, allemaal heel sympathieke mensen, maar zo’n camera bevordert je spontaniteit niet meteen, althans niet bij mij. Je bent je te zeer bewust van wat je zegt en doet. Misschien hadden ze verwacht dat ik bij het graf van Elvis in huilen zou losbarsten, maar dat is niet gebeurd.»
HUMO Waar in Graceland had je het gevoel: ‘Mijn held is nét de kamer uit’?
MORTIER «In de eigenlijk verrassend kleine keuken, omdat ik wist dat hij daar vaak zat. En in de ‘speelkamer’ in de kelderverdieping, waar een mooie pooltafel stond. Maar toch vooral in de salon, waar op een groot wit tapijt, van de rest afgescheiden door paaltjes met dik touw, zijn piano stond. Daar heb ik de tijd genomen om alles goed tot me door te laten dringen. En toen ik zag dat de bewaker even de kamer uit was, ben ik over dat touw gestapt en heb ik even op de toetsen getokkeld. En uit de hoogte hoorde ik plots een Stem, die me toefluisterde: ’Go on, go on...’ – de bewaker, juist.
»Toen ik in Memphis was, had de opnameploeg ook geregeld dat ik bij een plaatselijk radiostation een uur lang special guest zou zijn om over Elvis te praten en een paar van zijn platen te draaien. We stonden al op de parking en… I chickened out. Weer bang dat ik voor die camera’s mezelf niet zou zijn.»
HUMO Je hebt toen wel zelf gezongen in de Sun Studio.
MORTIER «Da’s heilige grond, hè. Alleen al die beroemde foto tegen de muur van Elvis, Jerry Lee Lewis, Carl Perkins en Johnny Cash, samen The Golden… eh...»
HUMO …Shower?
MORTIER «The Million Dollar Quartet. Die vier, samen jammend... Dat moet wat geweest zijn. Ik wilde toen eigenlijk ‘Treat Me Nice’ zingen, één van mijn favoriete Elvisnummers, waarvan ik zelfs de a-hè-è’s onder de knie dacht te hebben, maar daar lag de begeleidingstape niet van klaar. De man van de studio heeft nog aangeboden: ‘Wacht, ik spring in m’n auto en haal het cassetje even.’ Maar ik zei met m’n domme kop: ‘Nee, doe geen moeite.’ En dus werd het ‘Lawdy Miss Clawdy’, ook een heel mooi nummer van ’m, maar zoals meteen bleek, zéér moeilijk. Elvis bijt echt in die lyrics en trekt en sleurt eraan en stopt zijn hele ziel erin en laat ze rocken op een manier… The King, hè.»
MAGNEET VOOR IDIOTEN
HUMO Bezit je een souvenir waarvoor je je een beetje schaamt, maar waarvan je toch geen afstand kunt doen?
MORTIER «Ik schaam me er helemaal niet voor en geef het ook nooit weg, maar ik heb onder meer een speciaal uitgegeven set Amerikaanse postzegels met Elvis erop, en zelfs een lp-box van Elvis waarin als extra een aantal netjes uitgeknipte stukken textiel zitten, zoals de sticker zegt: ‘Van één van zijn kostuums’.»
HUMO Elvis’ flamboyante podiumoutfits: ‘The Eagle’, ‘The Peacock’?
MORTIER «Neenee, een gewoon streepjespak, lichtpaarse prince-de-galles, ik denk niet dat hij ze veel heeft gedragen. Ik daarentegen...»
HUMO Had je eigenlijk al vriendinnetjes gehad voor je trouwde?
MORTIER «Die had ik niet zien aankomen! Het antwoord is none of your business, en nauwelijks.»
HUMO Ik vraag het omdat ik me afvroeg of je ooit muziek van Elvis hebt gebruikt voor het verleiden van jongedames. Want als je hem opzette, deed hij het halve werk voor jou.
MORTIER «I confess. Ik heb in ‘Schudden voor gebruik’ op BRT 1 weleens iets gedraaid waarvan ik hoopte dat het verder zou reiken dan mijn moeder, ja. Lukte niet, maar mijn moeder was echt wel een heel lieve vrouw.»
HUMO In 1972 zei een journalist tegen Elvis: ‘Mijn lief had indertijd alleen maar oog voor jou. Ik dacht toen: ‘That bastard Elvis!’’ Waarop Elvis: ‘Screw you, man: all is fair in love and war.’ Maar hij vertelde ook hoe heel wat mannen veinsden dat ze een handtekening wilden, om hem dan onverwachts neer te slaan.
MORTIER «Als wereldster nummer 1 trek je nu eenmaal idioten van alle slag aan. Dat illustreert nog eens onder welke druk hij gestaan moet hebben. Ik voel alleen maar sympathie en medeleven.»
HUMO In de limousine na een optreden hoor je hem zeggen: ‘You know that girl I was with yesterday? She could raise the dead, man!’ Iemand waarschuwt: ‘Watch it, Elvis, dit wordt gefilmd.’ Waarop hij: ‘Oh, you sneaky bastards!’
MORTIER «Zo ken ik er ook nog wel een paar. Als hij op het podium lachend tegen zijn muzikanten zei: ‘Oh boy, my boy’, dan zou dat codetaal geweest zijn voor ‘Ik heb een stijve’. Maar dan heeft hij er bijvoorbeeld tijdens de ‘Comeback Special’ wel héél veel gehad.»
HUMO Hij noemde zijn penis ‘Little Elvis’.
MORTIER «Tiens, hij ook?»
HUMO Kon Priscilla jou indertijd krijgen? Of nu?
MORTIER «Ober, een andere journalist graag!
»Ik denk niet in die termen, maar: wel een heel mooie vrouw, ja.»
HUMO Zij was 14 toen ze Elvis leerde kennen. Hij was toen 36.
MORTIER (zucht) «’t Waren schoften, die ouwe rockers.»
HUMO Ik neem aan dat je indertijd hebt geaarzeld voor je ‘Elvis: What Happened’ door zijn gewezen bodyguards Red en Sonny West in Humo publiceerde.
MORTIER «Niet lang. Ik vond het een fascinerend boek, waarin veel boeiende, soms excentrieke achtergrondinformatie over Elvis staat, maar juist daarom heb ik het eigenhandig voor Humo vertaald en bewerkt, en de passages geschrapt waar ik niks van geloofde.»
HUMO Waarom? De gewetensproblemen van een fan?
MORTIER «Ik wist dat het boek uit een soort wraak geschreven was omdat ze ontslagen waren, wat je meteen al op je hoede moet stellen. Maar een aantal feitelijke gegevens, hoe waanzinnig misschien ook, geloofde ik wel, juist omdat Elvis door die mannen zo geïsoleerd van de wereld in die kleine cocon op Graceland werd gehouden. Die lieten gewoon niemand anders toe. Je voelt trouwens wel aan waar het boek gewoon ranzig wordt.
»Doodjammer dat Martin Scorsese nooit zo’n documentaire over Elvis heeft kunnen maken zoals bijvoorbeeld die over George Harrison, met een open geest en betrouwbare getuigen zonder verborgen agenda.»
HUMO Al wat vroeger geheim was en wat de fan tot pakweg 2000 enkel op dure illegale bootlegs kon kopen, is nu op het internet gegooid: telefoongesprekken van Elvis, compromitterende foto’s, laakbare getuigenissen van groupies, scharrels en andere ‘verloofdes’... Ze bevestigen stuk voor stuk wat Sonny en Red West en later ook Albert Goldman schreven.
MORTIER «Het zal wel. En het stemt me niet vrolijk. Maar mij ging het om zijn muziek. En daarnaast wilde ik ook wel weten wat die mens bewoog, wat er in hem omging. Ik denk dat ik wel kan plaatsen waarom hij zoveel pillen slikte en zo opzwol en belachelijke pakken droeg. De druk op zijn schouders moet enorm zijn geweest: zijn medische problemen, zijn slapeloosheid, het gebrek aan privacy, de bemoeizucht, het gevoel dat hij niemand kon vertrouwen, de hoge verwachtingen, Colonel Parker die hem de godganse tijd opjoeg om zijn eigen gokverslaving te kunnen financieren, het feit dat werkelijk iedereen die hij ontmoette stiekem dacht: ‘Hoe kan ik hier geld aan verdienen?’ Elvis was de beroemdste mens op de planeet, hè. Terwijl hij alles samen toch maar een simpele jongen van de boerenbuiten was.»
HUMO In 1972 zei Elvis: ‘Een imago is één ding, en de mens achter het imago een tweede. Het is verschrikkelijk moeilijk om continu te beantwoorden aan een imago.
MORTIER «Voilà.»
HUMO Anderzijds dwong niemand Elvis om ook privé reusachtige riemgespen van massief goud om zijn middel te dragen, noch om tientallen Cadillacs tegelijk te kopen.
MORTIER «Tja, hij zal dat een mooie gesp gevonden hebben, zeker?» (beseft dat hij wéér vergoelijkt en lacht)
NAAIENDE HAAIEN
HUMO Was er in al die postume berichtgeving over Elvis’ privéleven ook iets dat je blij maakte?
MORTIER «Hij had gevoel voor humor, maar dat wist ik allang. Hij was bijvoorbeeld dol op Peter Sellers en Monty Python.»
HUMO Mij beviel dat hij heel genereus was. Hij deed alles in extremen: ‘He once tipped a limo driver a limo,’ zei Joe Esposito. En toen een dj in Denver hoorde dat Elvis daar een paar auto’s had gekocht, zei hij op de radio: ‘Hey, Elvis, als je nog in town bent: ik kan ook wel een nieuwe auto gebruiken.’ De volgende dag stond er een fonkelnieuwe Cadillac Seville voor z’n deur.
MORTIER «Hij heeft ook eens een jonge werkman die met wijdopen mond naar zijn pas geleverde nieuwe Cadillac stond te gapen, gewoon de sleutels toegeworpen. Hij vergat nooit waar hij vandaan kwam.»
HUMO Die entourage had een bizarre dynamiek. Zo zat Vernon Presley, de vader van Elvis, altijd naast zijn zoon als die met de pers sprak. Op beelden hoor je Colonel Parker buiten beeld roepen: ‘Vernon, don’t sign anything unless I’ve checked it!’ Ik kan me niet voorstellen dat Madonna, Mick Jagger of Bruce Springsteen een persconferentie geven met hun pa naast zich.
MORTIER «Vernon was, laten we vriendelijk zeggen, een zéér eenvoudige mens. Die kon het ook allemaal niet behappen. Bovendien werd hij voortdurend aan alle kanten door de haaien rond Elvis genaaid. Als gewezen armoezaaier dacht hij alleen nog aan geld.»
HUMO Ik heb slecht nieuws: onlangs bleek dat Colonel Parker – echte naam Dries Van Kuijk – niet uit Breda kwam, zoals altijd werd beweerd, maar wel uit de Kempen, zoals jij. Voel je je schuldig?
MORTIER (leest het document dat ik hem voorleg en lacht) «In de middeleeuwen woonden zijn voorouders in Hoogstraten? Sterk dossier, Serge.»
HUMO Stel: het is begin 1977 en Colonel Parker krijgt een hartstilstand. Jij wordt aangesteld als nieuwe manager. Wat is het eerste dat je doet?
MORTIER «Hem in góéie films laten spelen. Dat wilde hij heel graag zelf, en heel wat belangrijke mensen in de industrie geloofden dat hij het aankon. Regisseur Elia Kazan, van ‘On the Waterfront’, wou heel graag met hem werken, en Michael Curtis van ‘Casablanca’ heeft hem niet toevallig voor de rol van Danny Fisher in ‘King Creole’ gevraagd, toen James Dean, die eerste keus was, verongelukt was.
»Ik zou ook de banden hebben doorgeknipt met de leveranciers van slechte songs waar de Colonel het meest aan verdiende. En ik zou hem ook gezegd hebben dat hij een snor moest laten groeien – dat zou hem een geweldig sexy uitstraling hebben verleend – en hem een column in Humo hebben laten schrijven, natuurlijk.»
HUMO Ik noteer: alzheimer én megalomanie. Was prioriteit numero uno niet: hem uit de klauwen van de Memphis Mafia halen? Volgens Dr. Nick waren drie vierde van hen ‘enablers’, een eufemisme voor dealers: ‘Het probleem was dat ik niet wist hoeveel drugs Elvis nam naast de medicijnen die ik hem voorschreef.’
MORTIER «Dat ook, natuurlijk. Die ellendige gewetenloze amateur-apothekers die rond Elvis cirkelden en fortuinen aan hem verdienden. Hij zat echt in de greep van die apen – mét de goedkeuring van de Colonel. En al wat ze hem gaven, konden ze zelf ook gratis nemen, op zijn kosten, dus ze hadden geen motief om de drugskraan dicht te draaien.»
FRITUUR ELVIS
HUMO Nobody sings Dylan like Dylan. Geldt ook: nobody sings Elvis like Elvis? Wat vind je van de covers die zoal gemaakt zijn van door Elvis vereeuwigde songs? Afblijven?
MORTIER «Wie het risico wil lopen met hem vergeleken te worden, moet dat maar doen. Het zijn ook zijn eigen composities niet, maar hij heeft ze wel in steen gebeiteld. Mmm... De versie van Buddy Holly van ‘You’re So Square (Baby I Don’t Care)’ vind ik wel heel goed, zelfs beter dan die van Elvis. En Jerry Lee Lewis’ ‘Mean Woman Blues’ is ook excellent, zoniet beter. Paul McCartney heeft een uitstekende, bliksemsnelle ‘All Shook Up’ opgenomen, Little Richard een goeie ‘Hound Dog’… John Cales ‘Heartbreak Hotel’ mag er ook zijn natuurlijk, en Ry Cooders ’Little Sister’…
»Maar wat ik echt geweldig vind, is de versie van ‘Suspicious Minds’ van Fine Young Cannibals. En ook ‘A Little Less Conversation’ is in de remix van Junkie XL veel beter dan het origineel.»
HUMO Op zijn laatste concerten past Elvis de tekst van ‘Can’t Help Falling in Love’ aan: ‘Wise men know / when it’s time to go’. En hij zingt ‘My Way’: ‘And now, the end is near...’ Geloof je voor nul procent in de sinds 1977 een ziljoen keer gelanceerde theorie ‘Elvis voelde zijn dood aankomen’?
MORTIER «Nul procent. Wat dat betreft ben ik nogal nuchter (heft z’n glas champagne), al zal dat er niet op beteren. Nee, er wordt natuurlijk grof geld verdiend aan boeken over complottheorieën allerhande, dus ook over Elvis. Was het zelfmoord? Is hij misschien wel… vermoord? Of is hij helemaal niet dood en baat hij een frituur uit in Kontich, naast die van John Fogerty?»
HUMO Waar was jij toen je het nieuws hoorde?
MORTIER «Aan zee, in een telefooncel ergens tussen Oostduinkerke en Koksijde, toen ik naar de Humo-redactie belde. Een dag na zijn dood pas – de gsm bestond nog niet en ik was onbereikbaar. Ik weet nog dat ik uit die telefooncel stapte en mijn knieën echt begonnen te bibberen. Een paar weken voordien had ik zijn laatste elpee nog met de grond gelijkgemaakt, dat zat ook niet lekker. Maar ik was verontwaardigd over de middelmatigheid van die plaat, ik wist dat hij zoveel beter kon.»
HUMO In een interview vertelde Larry Geller, Elvis’ vaste kapper, hoe hij voor de laatste keer zijn haar knipte en kamde, toen het lijk al was gebalsemd. Dat beeld...
MORTIER «Die ene lok netjes in de plooi draperend... Bedankt, nu heb ik dat ook op m’n netvlies.»
HUMO In een prachtige sketch uit 1980 danst de 40-jarige Wim de Bie bij hem thuis euforisch op de – toen – nieuwe elpee van The Police, ‘Regatta de Blanc’. Een tweede jeugd, een tweede keer kippenvel, zoals toen je Elvis voor het eerst hoorde... Heeft een andere artiest je dat later ooit nog bezorgd?
MORTIER (denkt lang na) «Als je daarin gelooft: mijn eeuwige leeftijd is, denk ik, 17...»
HUMO ...én 90.
MORTIER «Dát is de buitenkant, maar toch bedankt.»
HUMO Ik meen het: die melancholische kant van jou...
MORTIER «Die heb ik al van jongs af aan. Diep in mij ben ik nog altijd die aarzelende snotneus, die nog altijd jongensachtig euforisch kan zijn, zij het dat de 90-jarige in mij hem wel eens ‘Kalm, kalm’ toefluistert. Maar mijn diepste kern is Elvis. Hoezeer ik me later ook heb volgezogen en gewenteld in muziek, midscheepser ben ik nooit getroffen. Tenzij door The Beatles! Maar op een heel andere manier. Elvis beukte de poorten open, The Beatles lieten de hemel binnen, single na single, elpee na elpee..»
HUMO Laten we eindigen op een vrolijke noot: heb je al een lijst van welke muziek op je begrafenis gespeeld moet worden, en zo ja: welke songs van Elvis bevat die?
MORTIER «No, sir. Nog geen moment mee bezig geweest. (Denkt na) Maar misschien moet ik er toch maar eens over gaan nadenken. Vorige week was ik op een begrafenis waar de muziek zorgvuldig gekozen was en veel zei over de afgestorvene, en dat was wel mooi.»
