‘Dank weerman Frank’ liet de waanzin van het verplichte pensioen zien: in deze weerman zit gewoon nog een jongetje

Wat een weer, wat een tijden: een week lang wond de Vlaamse bevolking zich op over het pensioen van een weerman. Zijn voorspellingen, zijn taal en zijn snor van vroeger: ze werden op het hitsige af bejubeld. Vijftig tinten ochtendgrijs.

Frank Deboosere had zich voor zijn laatste werkdag in het hemelsblauw gehuld, alsof hij wou zeggen: laat mijn pensionering maar ongemerkt voorbijdrijven, als een wattig wolkje in het azuur van een zomerdag. Maar Frank kwam van krullende kruin tot teen in het zonnetje te staan. Collega’s Sabine Hagedoren en Bram Verbruggen onderschepten hem nog voor zijn laatste eindgeneriek en loodsten hem door een erehaag ter grootte van, vergeef ons de ruwe schatting, twee keer het kijkpubliek voor ‘The Greatest Dancer van Vlaanderen’. Dat was meteen het meest feestelijke deel, en maar goed ook: voor je het weet geef je het bespaarde geld van vijftig ontslagen tv-makers uit aan één bijna-gepensioneerde.

De toekomstige ex-collega’s van Deboosere hadden hem een tranerige talkshow bespaard en gingen voor het gedegen portret. ‘Dank weerman Frank’ begon bij een knulletje dat graag naar de sterren keek en ging zo naar een puber die nog altijd meer oog had voor de supernova’s aan de hemel dan voor die in de fietsenstalling van de scoutsfuif, een student die zijn kandidatuur in de natuurkunde slechts met bloed, zweet en rijmplekken behaalde en een jongeman die ervan droomde om Armand Pien op te volgen als weerman des vaderlands.

Wat zou Delphine Lecompte veel te zeggen hebben over deze joviale, werklustige, bescheiden, accurate, menslievende, genuanceerde Mechelse weersvoorspeller. De generatie van zijn kleinkinderen noemt hem episch, en een icoon. Zelf houdt hij het nog het liefst op: gewoon.

Hij heeft één keer in zijn leven veertien dagen vakantie genomen: gewoon.

Hij plukte Harry, de blinde radioarchivaris van de VRT, uit de erehaag om hem een pakkerd te geven: gewoon.

Hij heeft nog altijd de roze jeton in zijn portefeuille zitten die hij als voorzitter van Kom op tegen Kanker van een jong patiëntje kreeg: gewoon.

De sterrenkijker is trots op zijn gebrek aan star quality: gewoon.

Frank grinnikte vast binnensmonds toen hij zag hoe de mollige menigte van Twitter bijna een rouwregister had gemaakt en de halve VRT zich in de studio had verzameld rond kaas en salami, hem aanstarend met een kop als een lagedrukgebied boven de Azoren. Natuurlijk gaat dit over meer dan het weer. Er wordt hier getreurd om het verlies van standvastigheid, om iets dat eindeloos lijkt en dan toch stopt. Weer een poot vanonder de stoel gezaagd, of zo voelt het toch.

Als een ster sterft, kan ze in een zwart gat veranderen. Dat is hier niet het geval - Frank is er morgen weer met meer weer op zijn sociale media en met zijn opvolger Jacotte Brokken komt het heus wel goed - maar toch: als je hem in ‘Dank weerman Frank’ hoorde vertellen over weerkaarten en winterprikken, dan zag je iemand jonger worden. Om zo’n knaap van 64 dan de Reyerslaan uit te sturen, moet je een verdomd doortastende boekhouder zijn.