Jeroom, Jonas Geirnaert en Bockie De Repper in ‘Boris’: ‘Jeroom toont zijn gevoelens niet graag, ook niet achter de schermen. Ik wilde hem leren hoe je dat doet’

Nee, even geen grappen, grollen of literair bedoelde lulk**k, gewoon de trieste feiten: drie dagen na het zich hierna ontvouwende, ’s avonds laat in de verlaten Woestijnvis-kantoren plaatshebbende interview met Jeroom, Jonas Geirnaert en Bockie De Repper (u zegt het, wát een trio!) overleed de moeder van Jeroom na een kort ziekbed. Het wrange toeval wil dat die moeder – Louki heette ze – één van de sprekende getuigen is in het op Streamz en Play4 te bekijken ‘Boris’, waarin Jeroom en zijn twee ‘emotionele sherpa’s’ een roadtrip door Canada ondernemen ter ere van Jerooms in ’97 gestorven oudere broer.

Per camper (Jeroom: ‘Een onzalige uitvinding’) gaat het in acht afleveringen van Cape Spear, het oostelijkste punt van Canada, naar de Rocky Mountains in het verre westen, alwaar Boris’ as zou worden verstrooid. ‘We zijn met z’n vieren vertrokken en met z’n drieën teruggekeerd,’ zegt Jeroom op een toon die we niet van hem gewend zijn. ‘Dat was in werkelijkheid nog harder dan het op papier al klinkt.’

JEROOM SNELDERS «Annick Bongers, de programmadirecteur van Play Media, vroeg me een tijd geleden of ik eens wilde nadenken over een programma waarin niet alleen mijn bovenlijf, maar ook mijn benen te zien waren. Goed plan, dacht ik: weinig mensen weten dat ik over een stel prachtige benen beschik. Zodoende kwam ik, al nadenkend, bij de Canadese vlag terecht die nog altijd aan de muur hangt in mijn broers slaapkamer. Ik dacht: zou het geen idee zijn om de Canada-reis waar hij altijd van gedroomd had in Boris’ plaats te maken? En om hem mee te nemen op die reis, zodat ik zijn as zou kunnen uitstrooien op de mooiste plek van het land?

»Ik wilde het wel absoluut doen in het gezelschap van mijn twee beste vrienden uit de business, zodat ik goed omringd was. Klein probleem: Gert had geen tijd en James wilde niet. Daarom ben ik maar bij Jonas en Bockie gaan aankloppen.»

BOCKIE DE REPPER «Zo van: ‘Bockie, ik ga nog niet verklappen waar het over gaat, maar zou je je dan en dan een maand lang kunnen vrijmaken? Ik zal je nodig hebben.’ Jawadde, een maand! Maar voor Jeroom doe ik zoiets blind.»

JONAS GEIRNAERT «Ik ook.»

JEROOM «Ik heb Jonas en Bockie het concept pas uit de doeken gedaan toen ik met een cameraploeg in mijn zog bij hen thuis ging aanbellen. Ze hadden uiteraard ook kunnen zeggen: ‘Nee, sorry.’ Dan hadden we één draaidag verspild en was het programma onherroepelijk de lade in gegaan. Ik deed het met hen of ik deed het niet, voor mij was het zo simpel.»

HUMO Van Jonas wist ik al dat hij één van je beste vrienden is. Van Bockie niet.

JEROOM «Tja, dat is iets waar ik niet mee te koop loop, natuurlijk.»

BOCKIE «Jeroom en ik hebben elkaar een paar jaar geleden leren kennen, toen ik naast hem zat in het panel van ‘Control Pedro’ op Play4. Ik was superzenuwachtig – het was de eerste keer dat ik op tv kwam – maar Jeroom stelde zich van in het begin als een soort vaderfiguur op, iemand die me bij het handje hield.»

JEROOM «Je hebt dat soms, dat je mensen ontmoet bij wie je meteen voelt: het klikt hier van alle kanten. Bij Jonas was dat het geval, en bij Bockie dus ook.»

BOCKIE «Hij is me daarna ook geregeld berichtjes blijven sturen in de trant van: ‘Je hebt dat goed gedaan!’ Wat ik natuurlijk geweldig vond. Het is raar om te zeggen waar hij bij zit, maar ik keek toen nog op naar Jeroom. Nu niet meer, natuurlijk, na een maand samen in die camper te hebben zitten ruften (lacht de Bockielach).»

HUMO Jeroom, je moeder stelde zich hardop vragen bij het feit dat je Jonas én Bockie meenam op je reis: ‘Ik vind dat toch maar een rare beslissing, want ze kennen mekaar niet.’

JEROOM «Klopt. Mijn moeder kende Jonas al een tijd, maar Bockie nog niet echt: eerst noemde ze hem Bickie. Maar voordat we naar Canada afreisden, zijn we eerst nog een testopname gaan maken in Zeeland. Oesters plukken in – hoe heet het ook weer? – Yerseke. Al na vijf minuten had Jonas een hevig bloedende snee in z’n hand (grinnikt). Ik voelde toen al dat het marcheerde tussen die twee, dus ik dacht: oké, vrienden, op naar Canada.»

JONAS «Terwijl Yerseke eigenlijk veel mooier is dan Canada, natuurlijk.»

DE KATTENSPRONG

HUMO Jeroom, waarom voelde je, los van dit tv-programma, überhaupt de behoefte om voor de tweede keer afscheid te nemen van je broer?

JEROOM «Toen Boris stierf, was ik 20: te jong om zijn dood op een volwassen manier te verwerken. Zeker omdat ik nogal introvert ben. Inmiddels, op mijn 45ste, ben ik daar beter in, ook al omdat ik nu zelf vader ben. Ik kan beter inschatten hoe het voor mijn ouders geweest moet zijn.»

JONAS «Je ouders hebben je ook bewust van hun verdriet proberen af te schermen.»

JEROOM «Ja, ze zeiden: ‘Ga maar studeren in Gent.’ Een goeie, logische reflex, al heeft het er natuurlijk wel toe geleid dat ik het grootste deel van het rouwproces heb gemist, en dat de Boris-lade 25 jaar lang dicht is geweest. Dat ik die lade nu heb opengetrokken, onder meer door met zijn oude vrienden, zijn ex-lief en mijn moeder te gaan babbelen, was soms zwaar, maar uiteindelijk ook – hoe zeg je dat? – heilzaam.»

BOCKIE «Meer mensen zouden zoiets moeten doen. ’t Is volgens mij alleen maar goed voor je mentale welzijn.»

JEROOM «Er zat veel stof en eelt op de herinneringen die ik aan mijn broer had. Maar door dit te doen, is hij zo helder terug in mijn gedachten gekomen dat het was alsof ik hem weer tot leven wekte. Ik heb foto’s van hem gezien die ik nog niet kende, ben in de correspondentie gedoken die hij onderhield met zijn favoriete – Canadese – punkgroep NoMeansNo, heb verhalen over hem gehoord die ik nog nooit gehoord had. Dat hij tijdens z’n ziekte soms nog naar de lessen aan de hogeschool ging, bijvoorbeeld, gewoon om thuis even weg te zijn. Zonder zever: dat ontroerde me.

»Nee, aan het einde ben ik met een grote glimlach terug naar huis gegaan. (Droog) Vooral dan omdat ik op kosten van Play een reis naar Canada had kunnen maken.»

JONAS «Je had het wel onderschat, hè.»

JEROOM «Ja, het was zwaarder dan ik had verwacht. Niet alleen op emotioneel maar ook op praktisch vlak.»

HUMO Hoezo, op praktisch vlak?

JEROOM «Met een urne reizen ligt niet voor de hand, hè. Alleen al de administratie die je op orde moet zien te krijgen om dat ding uit het columbarium te mogen weghalen: je houdt het niet voor mogelijk.

»Ik zag ook altijd op tegen het moment waarop ik die urne weer maar eens in een speciale bak moest leggen om op de luchthaven door de scanner te gaan. Eén keer begon een Canadese beambte ze al bijna open te schroeven: ik heb de kattensprong van mijn leven moeten wagen om dat rampzalige plan in de kiem te smoren.

»Nu, Air Canada heeft een aparte dienst voor mensen die met hun overleden dierbaren reizen: ze worden begeleid en met respect behandeld. Het is natuurlijk anders wanneer drie komieken met een grote pot staan te wachten om aan boord te gaan, met ook nog eens een cameraploeg achter hen aan. Iedere keer opnieuw hadden we prijs: we werden extra grondig gecontroleerd, met een hoop stress tot gevolg.

»Zelfs in het vliegtuig was ik niet op mijn gemak. Tijdens één binnenlandse vlucht, ’s nachts, heb ik mijn oog urenlang op het handbagagecompartiment helemaal vooraan in het vliegtuig gehouden: ’t was daar dat een stewardess mijn broer had gezet, omdat het compartiment boven mijn hoofd al vol was.»

‘THE BIG LEBOWSKI’

HUMO In aflevering twee vraag je jezelf hardop af: ‘Waarom moeten we onze geliefden achterlaten op een kerkhof wanneer we ze evengoed altijd kunnen meenemen?’ Je vond het dus tegelijk ook prettig om de resten van je broer bij je te hebben?

JEROOM «Ja. Het klinkt misschien raar, maar de wetenschap dat die urne altijd in de buurt was – in de zetel, naast mijn bed, in mijn rugzak – maakte me rustig.»

JONAS «In het begin had het iets lugubers om met de resten van een overledene rond te reizen, maar dat is snel overgegaan. Soms zei Jeroom: ‘Boris ligt nog in de camper. Kan iemand hem gaan halen?’ Dat bleef tot op het einde bijzonder: ik was er me terdege van bewust dat niet om het even wat op mijn rug hing.»

JEROOM «Hoe het verstrooien van de as gegaan is, wil ik nog in het midden laten, maar toen ik op het laatst die berg weer afdaalde met 5 kilo minder op mijn rug, voelde ik fantoompijn: ik miste iets, en dat deed pijn.

»Dat ik mijn broer zo lang dicht bij me had gehad, maakte het ook extra moeilijk om nog eens afscheid te nemen. Dat had ik niet verwacht. Hoe meer ik het landschap zag veranderen, hoe meer ik tegen dat moment opzag. Mijn humeur veranderde ook: ik werd stiller, serieuzer, zenuwachtiger. Dat hebben Jonas en Bockie dan gecompenseerd door meer het voortouw te nemen, en de betere grappen voor hun rekening te nemen.»

JONAS «Bockie en ik hebben Jeroom duidelijk gezegd dat het geen drama zou zijn als hij het niet zag zitten en zijn broer bij hem wilde houden. Dat was een even valabele keuze geweest.»

HUMO Botte vraag misschien, maar heb je bij het uitstrooien van de as aan die fameuze scène uit ‘The Big Lebowski’ moeten denken?

JEROOM «Ja, heel zeker. De begrafenisondernemer die alle papieren op orde heeft gebracht, was daar heel serieus in: ‘Als je de as gaat uitstrooien, is één ding heel belangrijk: hoe de wind staat.’ Een mededeling om onbedoeld komische scènes te vermijden.»

BOCKIE «Weet je wat ik niet had verwacht toen ik aan die Canada-reis begon? Dat ik naar huis zou gaan met een nieuwe kameraad. Ik heb geen idee hoe zijn stem ooit heeft geklonken, maar ik weet wel dat ik goed met Boris zou zijn opgeschoten. Volgens mij was hij een coole gast.»

JONAS «Ik vraag me weleens af wat hij was geworden als hij was blijven leven. Was hij voor de televisie gaan werken? Had hij iets grafisch gedaan? Was hij acteur geworden? Allemaal zaken die hem interesseerden.»

JEROOM «Hij was daar ook allemaal béter in dan ik. Boris was vooral een geweldige tekenaar, net als mijn vader trouwens. Ik was altijd nummer drie: ze hebben allebei het loodje moeten leggen opdat ik mezelf de beste tekenaar van het gezin mocht noemen.»

HUMO In je eerste grote Humointerview, in 2006, zei je dat Boris ook erg grappig was: ‘Ik had er een serieuze concurrent aan kunnen hebben.’

JEROOM «Ja, maar ondertussen zit ik qua humor op een hoogte waar de lucht ijl wordt.

»Serieus, Boris wás grappig. Opnieuw: net zoals mijn vader. Alle twee hadden ze een zwart, licht cynisch gevoel voor humor, onder meer beïnvloed door series als ‘Fawlty Towers’ en ‘The Young Ones’ – ik ben opgegroeid met Engelse humor. Boris’ lach kan ik me ook nog helder voor de geest halen.»

HUMO Hoelang is hij eigenlijk ziek geweest?

JEROOM «Twee jaar. Hij was 22 toen hij zijn diagnose kreeg en 24 toen hij stierf. Een vrij korte periode, zeker voor zo’n jong iemand, maar hij had dan ook één of andere extreem zeldzame freakkanker.»

HUMO Heb je nog afscheid kunnen nemen?

JEROOM «Ja, hoewel het op het einde snel is gegaan. Maar over Boris’ dood wil ik het hier en nu liever niet hebben, omdat die gesprekken allemaal in de camper zijn gevoerd.»

HUMO Heeft zijn dood je veranderd?

JEROOM «Heel zeker, ja. Sindsdien relativeer ik alles kapot. Er is toen ook een donker laagje in mijn humor geslopen – het detail waarmee ik, zeker in het begin van mijn carrière, het verschil maakte met andere cartoonisten. Ridder Bauknecht, Het Knuffelbos, Jos Het Debiele Ei: ze kwamen allemaal voort uit een diep trauma.»

HUMO In januari ’98 ben je voor Humo beginnen te werken: dat was nog geen jaar na Boris’ dood.

JEROOM «Als ik dat verlies niet had meegemaakt, was ik ongetwijfeld blijven studeren en ergens op een kantoor gaan werken als vormgever of reclameman. Maar ik had het gevoel dat met Boris’ dood de bodem onder mijn wereld was weggeslagen, en dat ik niks meer te verliezen had. Ik liet alles maar gebeuren: zodoende ben ik bij Guy (Mortier, red.) terechtgekomen. En de rest, zei hij peinzend, is geschiedenis.»

VLEES EN TRANEN

HUMO Laat ik eens een treffend Bockie-citaat op het vuur gooien: ‘Jeroom bestaat voor 100 procent uit schild en voor 20 procent uit snor.’ Die snor is er nog altijd, maar dat schild heb je in ‘Boris’ wel afgeworpen.

JEROOM «Niet bewust, in ieder geval.

»Weet je, ik ben geen psychopaat. Toen ik bij ‘Junior Bake Off’ begon, kreeg ik reacties in de trant van: ‘Oei! Ocharme, die kinderen!’ Terwijl: behalve een uitstekende minnaar ben ik ook maar gewoon de vader van een 7-jarige, hè. Het typetje dat ik pakweg in ‘De slimste mens ter wereld’ speel, zo ben ik niet in het dagelijks leven. Net zomin als Jonas de rabiate communist is waar hij voor doorgaat: in werkelijkheid woont hij in een kast van een villa met, euh, hoeveel personeelsleden heb je ook weer?»

JONAS «Ik ben de tel kwijt.»

HUMO Toch, Jeroom: ik heb je nog nooit zo zien giechelen als op het moment dat je moeder je ‘Bolleke’ noemde.

JEROOM «Ik had al bijna teken gedaan van kom, we stoppen ermee. Maar je ziet: ik stel me kwetsbaar op. Ik bén Bolleke (hilariteit).»

HUMO Bockie, jij sprak in aflevering één de ambitie uit om tijdens jullie reis Jeroom psychologisch te begeleiden zonder dat hij het doorhad.

BOCKIE «Jeroom toont zijn gevoelens niet graag, ook niet achter de schermen. Ik wilde hem, zonder dat hij het zelf in de gaten had, leren hoe je dat doet, omdat je gevoelens uiten nu eenmaal deel uitmaakt van een helingsproces. Ik kan het weten, want ik heb ook al wat mensen verloren – mijn stamboom is een treurwilg. Emotioneel ben ik wel de tegenpool van Jeroom: ik begin al te huilen wanneer ik naar Njam! zit te kijken.»

JEROOM «Omdat je het vlees niet kunt vastpakken?»

BOCKIE (lacht) «Voilà.

»Maar goed, ik denk wel dat ik in mijn opzet geslaagd ben. Al heeft het een tijdje geduurd.»

JONAS «Een paar weken geleden was er op Woestijnvis een interne testvisie van de eerste montages. Er kwam een emotioneel moment voorbij, in aflevering twee, en iemand riep: ‘Maar pak elkaar nu toch vast!’ Tja, Jeroom is één van mijn beste vrienden, maar wij zijn nu eenmaal niet zo tactiel.»

JEROOM «Het heeft tot aflevering vier geduurd voor we elkaar op de mond kusten.»

BOCKIE «Je geeft Jeroom ook niet zomaar een knuffel, hè. Er staat een onzichtbare wand rond die mens.»

JEROOM (tegen Humo) «Zeg, wat vind jij eigenlijk van de serie?»

HUMO Van wat ik ervan gezien heb…

JEROOM «Wat heb je ervan gezien?»

HUMO Twee afleveringen.

JEROOM «Jammer. Pas vanaf aflevering drie wordt het écht goed.»

HUMO Hoe dan ook: ik vond het een ontroerend en bij momenten ook erg grappig programma.

JEROOM «Maar?»

HUMO Geen maar. Enfin, wel een maar: ik moest eraan wennen dat jij op tijd en stond iets ernstigs vertelde zónder dat er aan het eind een mop volgde.

JEROOM «Er was er telkens wel eentje, maar ze hebben die weggeknipt in de montage: dan krijg je dat, natuurlijk.

»Serieus, onze reis heeft 24 dagen geduurd, hè. Zo lang moppen blijven verkopen, dat hou je niet vol. Vooral niet met dit thema. Maar dat het wennen is, maakt het in mijn ogen ook spannender.»

BOCKIE «Ik weet niet of het je is opgevallen, maar op het einde van iedere emotionele scène volgt er altijd wel weer een mop. Het voelt voor ons alle drie nogal raar wanneer er op zo’n moment níét gelachen wordt.»

JEROOM «Die laag humor hebben we nodig om iets gevoeligs te kunnen delen. ’t Is het lepeltje suiker om de levertraan mee weggeslikt te krijgen. En ’t is misschien raar om te zeggen, maar omdat we met een urne op pad waren, mocht de humor soms al wat harder, wat wranger zijn.»

DE MAAGD MARIA

HUMO Tussen de emotionele bedrijven door is ‘Boris’ ook gewoon een lollige roadtrip. Ik heb vooral moeten lachen met jullie nogal extreme raftavontuur.

JEROOM «Dat raften was iets waar we alle drie van zeiden: moeten we doen. Ik vond de actie wel tof, Jonas kon er zijn natuurminnende hart aan ophalen, en Bockie in een boot dwingen is altijd plezierig.

»Nu, wat ik wel een pijnlijk gemis blijf vinden, echt een zwarte bladzijde, is dat we er niet in geslaagd zijn om de grootste worst ter wereld met een bezoekje te gaan vereren (‘The Mundare Sausage’ in Alberta, bijna 13 meter hoog, red.). Op het eerste gezicht leek het een omweg van niks, maar Canada is bedrieglijk groot – 12 uur omrijden voor één worst, dat viel echt niet te verantwoorden.»

JONAS «Ik mag dat hier wel zeggen: Jeroom heeft een obsessie met ‘de grootste’.»

JEROOM «Maar nee! Cánada heeft daar een obsessie mee.»

JONAS «Eén keer hebben we zelfs ons leven geriskeerd, enkel en alleen omdat Jeroom per se ’s werelds grootste roeispaan met eigen ogen wilde zien. Alles was die dag uitgelopen, en dus zijn we er in het holst van de nacht naartoe moeten rijden, op akelig smalle wegen waar we constant bijna werden weggemaaid door bakbeesten van vrachtwagens die ons met 100 per uur tegemoetraasden. Nooit zo dicht bij de dood geweest.»

BOCKIE «Zonder zever, patj!»

JONAS «Eenmaal ter plekke zagen we met onze zaklampen overal rond die overmaatse roeispaan verse berenkak dampen. Toch maar snel terug de camper in gevlucht en rechtsomkeert gemaakt.»

JEROOM «Kijk mannen, de bedoeling was om Canada te ontdekken zoals het is. En sorry, maar ik kan er toch ook niks aan doen dat het daar vol staat met de grootste dit en het grootste dat ter wereld?»

HUMO Welk avontuur is jullie het meest bijgebleven?

JEROOM «Ik denk dat ik voor iedereen spreek als ik zeg: Black Bear Kayaking.»

JONAS EN BOCKIE (hevig knikkend) «O ja!»

JEROOM «We zaten in één of ander reusachtig natuurgebied – ik zeg het: alles is daar groot – waar we midden in de nacht zijn opgestaan om er ’s morgens in alle vroegte vanuit een kajak getuige van te zijn hoe de bruine beren vis komen vangen. Magisch was dat, ook al omdat we op een punt waren beland waarop we misselijk werden van de stilte – ik toch. Ik kreeg pijn in mijn oor, letterlijk, omdat er niks, maar dan ook echt helemaal níks te horen was.»

JONAS «Je verwacht dat niet in de natuur, tenzij misschien in een sneeuwlandschap, waar alles gedempt wordt. Heel bizar.»

JEROOM «En mooi dat het daar was! De zon die opkwam, de wolken boven het water… Mijn bek viel open. Het was oprecht het mooiste dat ik ooit in mijn leven gezien had.»

BOCKIE «Die zin heb ik onderweg wel twintig keer uitgesproken: ‘Dit is het mooiste dat ik ooit gezien heb.’»

HUMO Jij was vóór deze reis dan ook amper Aalst uit geweest.

BOCKIE «Welja, het was de eerste keer dat ik zo ver gevlogen had. Man, ik werd al emotioneel van de zon buiten het vliegtuigraampje: ‘Oóóóh, wat is dat?!’»

JONAS «Je had hem bij het zonsondergangschilderijtje in de hotelkamer moeten zien: alsof de maagd Maria aan hem verscheen.»

BOCKIE (Bockielach met dubbel volume) «Weet je, hier in België geef ik niet veel om bomen of bergen of dinges, maar daar in Canada heb ik er oprecht en intens van genoten. Als ik er nu aan terugdenk, kan ik er nog emotioneel van worden.»

JEROOM «Ik weet niet of je het weet, maar sinds hij ooit gigantisch dronken betrapt is achter het stuur heeft Bockie geen rijbewijs meer. Jonas en ik hebben dus a…»

HUMO (onderbreekt) Ben jij ooit gigantisch dronken betrapt achter het stuur, Bockie?

BOCKIE «Nee, jong. Ik ben overal al gigantisch dronken betrapt, behalve achter het stuur (hilariteit).»

JEROOM «Ik herneem: Jonas en ik hebben dus altijd moeten rijden. We zaten ook steevast vooraan. Bockie zat zo’n beetje tussen de voor- en achterstoelen in, vanwaar hij met een permanent verwonderde blik vragen bleef stellen over alles wat er buiten te zien was. Op den duur kreeg ik het gevoel dat Jonas en ik de mama en de papa waren, en Bockie ons enigszins uit de kluiten gewassen kind.»

SPLINTERNIEUWE LEXUS

HUMO Oververhitte remblokken, lekkende afvoerbuizen, openzwaaiende ijskastdeuren: als ‘Boris’ één ding níét is, dan wel een langgerekte reclamespot voor het merk van de camper.

JONAS «Die remblokken, dat lag eerlijk gezegd meer aan mijn rijstijl. En die openzwaaiende ijskastdeur aan een veel te zware leverworst.»

JEROOM (hoofdschuddend) «Camper life, ik haat het. Voor iemand als Bockie was onze camper één en al luxe – zo’n grote woonkamer had hij nog nooit gezien – en Jonas vindt als geboren avonturier sowieso alles best. Maar voor mij was het afzien.»

BOCKIE «Ik vond het altijd grappig hoe Jeroom wakker werd: net een 60 jaar oude vrouw.»

JEROOM «Pardon, dat was soms écht een 60-jarige vrouw die uit mijn slaapkamer kwam.»

JONAS «En maar zagen en klagen over het gebrek aan comfort, terwijl meneer wel de masterbedroom had.»

JEROOM «Misschien is dit wel een mooi moment, Jonas, om het nog eens te hebben over die auto die jij in de prak hebt gereden.»

JONAS «Dat zit niet in de reeks, dus je hoeft het niet te vermelden. Dan kan ik ontkennen dat het ooit gebeurd is mocht het toch nog een staartje krijgen.»

JEROOM (onverstoorbaar) «Om het eventjes te duiden: het was het einde van de opnameperiode, we moesten alleen nog een dag of twee rijden om onze vlucht te halen. ’s Avonds laat wilden we parkeren bij een hotel, maar Jonas was moe en heeft te vroeg ingedraaid. Spijtig gevolg: hij nam een splinternieuwe Lexus mee. Heel de zijkant aan frut!»

JONAS (haalt de schouders op) «Een kleine kras in de carrosserie, meer was het niet.»

JEROOM «De eigenaar sliep uiteraard ook in het hotel, dus ik dacht: er zal wat zwaaien, die mens gaat als een bezetene staan brullen tegen Jonas. Wie schetst mijn verbazing toen ik de volgende ochtend beneden kwam in de ontbijtzaal en Jonas met die Lexus-man zag palaveren, vrolijk lachend en naar mij wuivend, terwijl ze een aanrijdingsformulier aan het invullen waren? ‘Moet je nu eens iets weten,’ zei hij me even later. ‘Ik ben uitgenodigd om volgend jaar terug naar Canada te komen.’»

JONAS «Ik mocht bij hem en zijn vrouw komen logeren en gaan skiën. Moraal van het verhaal: ik had veel sneller mensen moeten beginnen aanrijden.»

JEROOM «Dat typeert Jonas, en het typeert ook de Canadezen: vriendelijke mensen. Niet vals vriendelijk, zoals je soms in Amerika hebt, maar oprecht vriendelijk. Meer nog, we zijn op onze reis geen enkele onvriendelijke Canadees tegengekomen. Zélfs de methhead die op een kruispunt zijn ballen aan ons liet zien, had een joviale uitstraling.»

JONAS «We hadden wel af en toe een ijsbreker nodig in de vorm van Bockie. Ook grappig: hier zijn Jeroom en ik de wereldvedettes, maar daar vloog iedereen direct op Bockie af.»

BOCKIE «Dat is de café-ervaring: aan de toog begin ik ook altijd te zwanzen met mensen die ik niet ken.»

JEROOM «Op het einde van onze reis, in de Rocky Mountains, kwamen we een Vlaams koppel tegen dat ons herkende: ‘Mogen we een foto maken?’ – ‘Tuurlijk.’ Waarop ze het toestel aan Bockie gaven: ‘Hier, vriend, op dat knopje duwen.’ (lacht) Die mensen zullen nu dus de trailer van ‘Boris’ zien en denken: o nee, die met z’n baard is er ook bij!»

HUMO Slotvraag: wat zou Boris van ‘Boris’ hebben gevonden, denk je?

JEROOM «Die vraag heb ik mezelf vaak gesteld, en ik heb ze ook aan zijn vrienden voorgelegd. Voor wat het waard is, want je weet het natuurlijk nooit zeker: ik denk dat mijn broer, als hij had geweten dat hij postuum nog met mij naar beren zou gaan kijken vanaf een kajak, een glimlach van oor tot oor had gehad.

»Op naar een tweede seizoen, zou ik dus zeggen!»

BOCKIE «Mijn overleden pa wou altijd naar Pattaya. Misschien kunnen we beter dáár iets mee doen?»

‘Boris’
Streamz, vanaf woensdag 29 maart
Play4, woensdag 5 april, 21.00