Waxahatchee: ‘Drank kleurde de bril waarmee ik naar de wereld keek’

Waxahatchee? Waxagezondheid! Maar ernstig: het muziekproject van Katie Crutchfield (34), dat ze vernoemde naar een beek in haar geboortestaat Alabama en waarmee ze het afgelopen decennium evolueerde van indie darling (‘Cerulean Salt’, ‘Ivy Tripp’) naar country queen (‘Saint Cloud’), landt op 16 april in Antwerpen. Dat is een unieke aangelegenheid, ten eerste omdat het een eeuwigheid geleden is dat Waxahatchee nog eens in België was, ten tweede omdat ze bij hoge uitzondering volledig solo speelt, ten derde omdat het altijd kicken is om een rockartiest de statige Bourla te zien platspelen.

KATIE CRUTCHFIELD «Ik hoor dat het een prachtige 19de-eeuwse zaal is, ik heb er dus nu al buitensporig veel zin in. Wanneer was ik laatst nog eens in België, 2017?»

HUMO Je tourde toen met je luidste rockplaat, ‘Out in the Storm’. Dit keer verwacht ik iets anders.

CRUTCHFIELD «Zeg maar gerust: het tegenovergestelde (lacht). Het wordt zachter, maar vooral gevarieerder. Ik neem me voor ten volle te profiteren van de vrijheid die een soloshow je geeft. Ik speel elke avond een andere setlist, met telkens een stevige lading verse nummers, liedjes die ik samen met Jess Williamson heb geschreven voor ons gezamenlijke project Plains, een cover hier en daar... Ik speel wat ik wil én ik neem verzoekjes aan. Dus als je een suggestie hebt?»

HUMO Ik denk er even over na. Kun jij ondertussen de muzikale bocht van 180 graden verklaren die je hebt gemaakt van rauwe indierock naar zoete country?

CRUTCHFIELD «Ik ben opgegroeid in het Amerikaanse zuiden, en de countrymuziek die ik daar hoorde – klassiekers als Dolly Parton, Loretta Lynn en Tammy Wynette, maar ook ninetieslievelingen als Shania Twain – heeft de basis gelegd voor al mijn muziek. Mijn refreinen, mijn melodieën, mijn teksten... Alleen, op een bepaald moment begon ik me ertegen af te zetten. Ik vond ’t opeens stoffige muziek van een vorige generatie. Er kleefde zelfs iets aan van het conservatieve gedachtegoed waartegen ik me al helemaal verzette. Als daad van kwaaie rebellie heb ik me toen in de undergroundpunkscene van Alabama gestort. Tot grote verwarring van mijn ouders (lacht).»

HUMO Hoe heb je country weer in de armen gesloten?

CRUTCHFIELD «Dat is een gelukkige bijwerking van het feit dat ik in 2018 gestopt ben met alcohol. Ik schrok ervan hoe drank de bril had gekleurd waarmee ik naar de wereld keek. Toen ik die bril afzette, zag ik ook mijn muziek in een nieuw licht. Ik besefte opeens dat ik in essentie altijd al countrynummers had geschreven. Hoezeer ik dat ook probeerde te verdoezelen met distortion.»

HUMO Slaag je er al meer in je zuiderse identiteit te omarmen, met de hele problematische geschiedenis die daarbij hoort?

CRUTCHFIELD (knikt) «Ik kom van Birmingham, waar in 1963 een Afro-Amerikaanse kerk werd gebombardeerd. John Coltrane schreef er ‘Alabama’ over. Dát is mijn erfenis. Maar tegelijk valt hier grote schoonheid te rapen. Mijn grote heldin Lucinda Williams is óók een Southern gal – dan kan het hier niet helemaal slecht zijn, toch?

»Als dertiger heb ik de nuance ontdekt. Vroeger gingen mijn nummer altijd weer over extreme gevoelens: woede! Hartzeer! Extase! Ze kookten over van één zo’n allesverslindende emotie. Mijn nieuwe nummers zijn niet saaier, wel rijker, dichter bij het echte leven.»

HUMO O, ik heb een verzoekje voor een cover.

CRUTCHFIELD «Vertel!»

HUMO ‘El Paso’ van Marty Robbins, één van mijn favoriete ouderwetse countryzangers.

CRUTCHFIELD «Geweldig nummer, ik zal ’t onthouden. Mag ik je er ook één aanraden? ‘Strawberry Wine’ van Deana Carter, op de plaat ‘Did I Shave My Legs for This?’. Een beetje over de top, maar it always makes me feel all the feels. En is dát niet het enige wat country moet doen?»

Waxahatchee speelt op zondag 16 april in Bourlaschouwburg, Antwerpen.