Delphine Lecompte: ‘Ik zou liever Pinksteren vieren bij Hilde Van Mieghem. En ook graag kerst, sinterklaas en Wereld Downsyndroom Dag’

Ik draag voor in Dendermonde, waar om de haverklap schaambeenderen van vrouwelijke mammoeten worden opgegraven. Fijn voor Dendermonde! Ook mijn publiek is overwegend vrouwelijk en kolossaal: allesbehalve seniele orgeldraaisters, ravissante messenwerpsters, Wit-Russische horlogemaaksters en zwoele hypochondrische hondenkapsters.

Goed volk, helaas ben ik zwaarmoedig en dof. Ik ga gebukt onder mijn zoveelste irrationele verliefdheid: Arjan Visser, de journalist van Trouw die me onlangs aan de tand voelde over mijn legendarische verdorvenheid, is het kersverse liefdesobject. In mijn vorige column beschreef ik hem als ‘een pretentieloze coniferenscheerder’. Vandaag zou ik hem beschrijven als een enigmatische brutale gemotoriseerde slangenbezweerder.

Arjan weet alles over mij, maar ik bijna niets over hem. Het enige wat ik weet is dat hij een papieren agenda bezit waarin een foto staat van een piepjonge charismatische Charlie Chaplin die nog het meest lijkt op een schelmachtige Siciliaanse degenslikker.

Na de voordracht bedrijf ik voor de laatste keer de liefde met de voormalige vrachtwagenchauffeur in zijn beschimmelde huurwoning. Overmorgen wordt zijn huurwoning onder handen genomen door een antischimmelbedrijf. Zal het mij straks nog lukken om klaar te komen in een kraaknette schimmelvrije huurwoning?

De tedere versleten ex-trucker neemt zijn roltabak, zijn geruite hemd, zijn preskop en zijn potjes havermoutpap, en stapt naar mijn huis in de Jan Boninstraat. Noodgedwongen moet hij enkele dagen bij mij logeren. Het is een vreselijke beproeving voor hem. Maar ook voor mij. Hij laat winden en bekijkt ‘Pawn Stars’.

Ik ren mijn huis uit en boek een hotelkamer in de Sint-Jakobsstraat. Ik zou hier kunnen wonen. Zoals Mark Twain, Dylan Thomas, Chet Baker, Patti Smith, Delmore Schwartz en vele anderen van het Chelsea Hotel hun toevluchtsoord maakten. Al moet ik het stellen met het Boterhuis. In mijn kamer lees ik een interview met Jean-Pierre Coopman, we hebben zoveel gemeen: ons ontbijt bestaat uit drie Cornetto’s, we kijken graag naar films over tragische clowns, en we houden van Anatolische luipaarden.

Nu is het alweer Moederdag. Ik geef mijn moeder de fles champagne die ik vorig jaar heb gekregen van Prometheus nadat ik het had opgenomen voor hun zogenaamd tirannieke en ploerterige baas Mai Spijkers. Mijn moeder is een uitbundig ongebreideld schaamteloos drankorgel geworden. Ze is veel milder en minder kritisch over mijn teksten sinds ze problematisch drinkt.

Mijn jongste zus, Anna Livia, overhandigt haar een ‘echt’ cadeau: tien filmtickets, en ze heeft ook de moeite genomen om een Moederdagkaart te schrijven. Op de voorkant staan twee paarden geschilderd door een imbeciele kwijlende dementerende ex-touwslager. Mijn moeder zegt, vissend naar complimentjes: ‘Ik ben geen goede moeder geweest.’ Anna Livia en ik zwijgen wijselijk.

Mijn moeder zegt: ‘Bij Hilde Van Mieghem gaat het er vandaag hoogstwaarschijnlijk een stuk hartelijker en gezelliger aan toe.’ Ik beken: ‘Ik zou liever Moederdag vieren met Hilde Van Mieghem, en nu ik toch bezig ben: ook graag kerst, Suikerfeest, Chanoeka, Soekot, Pasen, Pinksteren, Werelddierendag, Wereld Diabetes Dag Wereld Downsyndroom Dag, 1 april en Sinterklaas.’ Mijn moeder barst in tranen uit en maakt de champagne soldaat.

Ik keer vol wroeging en zelfhaat terug naar het Boterhuis. Zal ik ooit leren om genadig te zijn voor mijn veelgeplaagde overheersende cholerieke drankzuchtige moeder? Er staan wombats op de gordijnen in mijn hotelkamer. Of zijn het slechts civetkatten?

Ik vraag me af wat Arjan Visser aan het doen is. Ik kan het al raden: hij is ‘De zee heeft geen manieren’ van Rogi Wieg aan het lezen. Daarna maakt hij een lome wandeling in zijn gezellige wijk in Volendam. In de Piet Veermanstraat wordt hij aangesproken door een Litouwse koorddanseres die nog maar zes maanden in Nederland woont. Ze vraagt: ‘Wil je mijn huis zien? Ik heb een tarantula, een koelkastmagneet van Cleopatra, een opwindkunstgebit en een gesigneerde foto van Jean Seberg.’ Arjan wijst haar af, hij heeft het al druk genoeg met vuurspuwen, met glaseten en de aanbidding van Man Ray.

De avond valt. Ik bekijk somber de toeristen uit Hanoi, Belfast, Anchorage en Tallulah Falls. Wat hopen ze in Brugge te vinden? Exorbitant geprijsde pralines met een snuifje digitalis en zwarte thee? Of willen ze misschien Dalilla Hermans een hart onder de riem steken?

Ik loop naar mijn huis in de Jan Boninstraat. Wat ik aantref is verschrikkelijk: de voormalige vrachtwagenchauffeur heeft al mijn hyenabeeldjes, mijn liveplaten van Saxon en mijn stenencollectie van de Opaalkust verschoven. Ik keer terug naar het Boterhuis en masturbeer woedend met een raspmolen die ik ooit heb gewonnen tijdens een brandweertombola.