Gerbrand Bakker maakt in ‘Moeder, na vader’ subliem inzichtelijk hoe je blik op je eigen leven binnen een jaar kan veranderen als je een ouder kwijtraakt

In zijn eerdere Privé-domeinboek ‘Jasper en zijn knecht’ verhuisde Gerbrand Bakker naar een huisje in de Eifel, waar hij een tuin cultiveerde om een writer’s block te bestrijden. In ‘Knecht, alleen’ verloor hij zijn hond en belandde hij in een diepe depressie. In zijn nieuwe dagboek ‘Moeder, na vader’ woont hij samen met M., een leuke man. Maar dan overlijdt Bakkers vader, na een ziekbed van slechts een week of tien. Het valt Bakker op dat hij geen diep verdriet heeft, maar wel begint hij plotseling de overlijdensadvertenties in de krant te spellen, over zijn vader te dromen, en gelijkenissen scherper te zien. De drie opeenvolgende Privé-domeindelen maken zichtbaar dat Bakker zichzelf en zijn gemoedstoestanden steeds beter leert doorgronden. Het troostrijke aan ‘Moeder, na vader’ is dat hij door over zijn ouders te schrijven alsnog hun hulp krijgt bij het nadenken over de richting die hij met zijn leven uit wil. Zolang hij het niet precies weet, doet hij wat zijn moeder zou zeggen: lekker doormodderen en zijn zegeningen tellen. De vorm van het dagboek ligt Bakker zo goed omdat hij met cirkelende bewegingen tot de helderste inzichten komt – en dat kan alleen al schrijvend. Bakker maakt subliem inzichtelijk hoe je blik op je eigen leven binnen een jaar kan veranderen als je een ouder kwijtraakt.