Heleen Debruyne: ‘Jonge meisjes lastigvallen met je piemel, dat vinden we stuitend. Een vrouw die het omgekeerde doet, vinden we grappig’

‘En toen ging ze hem naaktfoto’s sturen! Elke week een nieuwe. In verschillende houdingen. In bed, op de bank, in de badkamer.’ Een vriend vertelt over een kennis, hopeloos verliefd op een vroegere leraar aardrijkskunde. In de hoop de veel oudere man voor zich te winnen, bombardeert ze hem met haar borsten en billen. Dat de man al een paar keer heeft aangegeven geen enkele boodschap te hebben aan het erotisch bedoelde beeldmateriaal, zich er ongemakkelijk bij te voelen, houdt haar niet tegen. Hilarisch verhaal, vinden we. Hoe kan een mens zo toondoof zijn? Zo overtuigd van haar eigen onweerstaanbaarheid? Eigenaardig.

Pas later realiseer ik me dat het gedrag van die verliefde vrouw helemaal niet zo eigenaardig is. Eenenvijftig procent van de Belgische meisjes tussen 15 en 25 kreeg ooit een dickpic, blijkt uit recent onderzoek. Zes op de tien van die intieme close-ups waren ongewenst. Opmerkelijk is dus vooral dat de vrouw uit de roddel geen man is.

Jonge meisjes lastigvallen met je piemel, dat vinden we stuitend. Experts waarschuwen voor de emotionele schade die dickpics bij de ontvangers kunnen aanrichten. ‘Ze voelen zich machteloos en beschaamd,’ klinkt het. Uit het onderzoek blijkt ook dat 23 procent van de penisfotografen wil intimideren of lastig vallen. Maar de overige 77 procent hoopt te verleiden, of zelf een pikante foto terug te krijgen. Een beetje toondoof, dus.

Interessante dubbele standaard: als een vrouw op dat vlak een beetje toondoof is, vinden we dat grappig - zo’n verwarde vrouw op verleidingspad, we nemen het niet serieus. Als mannen dat zijn, spreken we van een groot maatschappelijk probleem. Het is best mogelijk dat het volume aan verstuurde ongewenste pikken vele malen groter is dan het volume aan ongewenste close-ups van vrouwelijke erogene zones, maar ik kom er niet achter. Alle berichtgeving over het onderwerp focust alleen maar op die dickpics. Idem voor de berichten over het sinds kort vernieuwde seksuele strafrecht: ongewenste dickpics zijn wel degelijk strafbaar. Volgens de juridische logica zouden ongewenste naaktbeelden van vrouwen dat ook moeten zijn, maar daar lees ik niets over. Ook veelzeggend: ‘pussypic’ is alleen maar een ding op pornosites, niet in de bredere populaire cultuur. Zelfs die toondove vrouw met haar onfortuinlijke verliefdheid op haar leraar aardrijkskunde fotografeerde haar vulva niet.

Wat is hier aan de hand? Zijn mannen zo geobsedeerd door hun eigen geslacht dat ze zich te weinig afvragen of dat wel sexy is, zo’n close-up zonder context? Schamen vrouwen zich zo voor de grillige vorm van hun eigen vulva’s dat ze dus geen foto’s durven door te sturen? Of doen ze het wel, maar weten we het niet omdat mannen niet durven toegeven dat ze zich er een beetje ongemakkelijk bij voelen?

Digitale technologie voelt als iets van nu, nauwelijks bij te benen. In de teleurstellende praktijk is die technologie vaak vooral een vehikel voor aloude stereotypen en dubbele standaarden. Tenzij die leraar aardrijkskunde plots viraal zou gaan met een post over hoe machteloos en beschaamd hij zich voelt bij die ongewenste foto’s.