Jan Mulder: ‘Eén dag per jaar verkleedt de Fifa-baas en handlanger van Qatar zich als feminist’

De triomf was van zijn gezicht te scheppen. Fifa-president Gianni Infantino leunde tijdens de persconferentie tevreden achterover, zette de microfoon nog eens achteloos recht en maakte toen met een bíjna geloofwaardige verontwaardiging zijn verdriet wereldkundig: ‘Het is een klap in het gezicht van alle vrouwen wereldwijd.’ Gianni was boos over het gebrek aan interesse van de belangrijkste Europese landen voor de tv-uitzendrechten van het WK vrouwenvoetbal, -aanstaande zomer in Australië en Nieuw-Zeeland. Hij genoot. En weer daalde zijn minachting neer op de westerse journalisten in het zaaltje: ‘Schande!’

De schandelijken zijn Engeland, Frankrijk, Duitsland, Spanje en Italië. Wat die landen voor de uitzendingen van het WK vrouwen overhebben, is honderd keer minder dan het bedrag dat ze voor het WK van de mannen in Qatar hebben betaald. Honderdmaal. Gianni schudde het bedroefde hoofd en keek vragend naar de vertegenwoordigers van de zichzelf immer op de borst kloppende ‘vooruitstrevende’ landen: ‘Nou? Zeg eens iets.’ Er werd niets gezegd. De cijfers klopten namelijk. Infantino hoefde niets anders te doen dan de schouders op te halen: ‘Als er geen fatsoenlijk bod komt, zal Fifa de uitzendrechten níét aan jullie zo vrouwvriendelijke landen geven, de televisieschermen zullen zwart blijven.’ Dat zou heel erg discriminerend zijn en bovendien onverstandig, want het vorige toernooi der vrouwen was een groot sportief én commercieel succes. De rest van zijn betoog mochten de arrogante staatjes rond de Noordzee raden, wat niet moeilijk was: ‘Opmerkelijk is de beschamende houding van zulke politiek hoogstaande landen als Engeland en Duitsland natuurlijk wel, want jullie staan altijd op de achterste benen waar het elders in de wereld om discriminatie van homo’s en vrouwen gaat. Het geklaag over de mensenrechten in Qatar suist nóg in mijn oren. Gut gut, wat was het allemaal fout daar in Qatar. Bij jullie is het zoveel beter! Maar als het iets kost, dan geef je niet thuis, dan zijn de dames op voetbalschoenen derderangsburgers. Jammer toch: vrouwen behandelen als honderd keer mindere wezens dan mannen.’

Voorvechter van vrouwenrechten. Infantino werd dat een maand nadat hij de kandidatuur van Saudi-Arabië als hoofdsponsor van het volgende WK voor vrouwen had gesteund en gepromoot om het land, dat bij wet vrouwen ondergeschikt aan mannen vindt, het imago te verschaffen van een natie in volle emancipatoire ontplooiing. Infantino weet dat dat leugens zijn: verkiezingsbeloftes en eventuele kleine veranderingen worden een week na het toernooi teruggedraaid, zoals de vakbonden na het WK in Qatar net zo snel verdwenen als ze gekomen waren.

Het gaat de Fifa en de Arabische bestormers van de Europese voetbalmarkt om geld, macht en blijvende onderdrukking – van vrouwen, bijvoorbeeld. Het beeld dat Infantino van zichzelf probeerde te scheppen was op het hilarische af. Terwijl zijn enige échte, niet-komische oogmerk was de Europese ‘partners’ tot hogere biedingen te dwingen. Die landen waren al van plan meer te bieden, ze hielden zich gewoon aan de gangbare tactiek van vraag en aanbod. Maar voorwaar, het was een gedenkwaardige eenakter, met een hoofdrolspeler die 364 dagen van het jaar handlanger van vrouwonvriendelijke staten als Qatar en Saudi-Arabië is en zich de 365ste dag als feminist verkleedt. Ik had het niet willen missen.