Johan De Vriendt weeft de genres en vormen vrij door elkaar in ‘Heimwee’, daardoor verliest het boek soms zijn focus

In ‘Heimweeën’ legt Johan De Vriendt uit waarom hij al twintig jaar voor het polderdorp Doel vecht: wie het afbreekt, sloopt daarmee niet alleen de geschiedenis, maar ook de mensen die er wonen. De gedachte dat iedereen zich zomaar moet kunnen verplaatsen in onze hedendaagse, bij uitstek mobiele wereld, vindt De Vriendt kwalijk. Heimwee is voor hem geen zwakte, maar maakt je net een authentieker en meer geworteld mens; erfgoed is geen kostenpost, maar een mensenrecht. Een samenleving zou in harmonie moeten leven met wat haar is nagelaten in plaats van het weg te stoppen in reservaten als Bokrijk, waar ‘ontzielde huizen’ worden opgepoetst ‘als graven’. De Vriendt weeft de genres en vormen vrij door elkaar: volkse verhalen uit Doel, liedjes en gedichten, technische casestudy’s en breed opgevatte, soms wollige bespiegelingen over heimwee en geworteld zijn. Daardoor verliest het boek soms zijn focus, maar de inhoud is stevig gestut en overstijgt de makkelijke nostalgie. Het maakt de kans groot dat ook u iets waardevols vindt in dit betoog voor ‘een wereld waar lokale kleuren, geuren en smaken van een over de eeuwen heen gegroeide natuur en cultuur samen worden gekoesterd’.