‘Miljoenenhuizen’ op VTM: na één aflevering meenden wij al het hele programma gezien te hebben

‘Miljoenenhuizen’ is wat mij betreft het vastgoedprogramma te veel. Of was dat ‘Ons huis/nieuw huis’ (★★★☆☆) al?

Hoe dan ook, de keren dat een gemiddeld tv-kijker bezijden het beeldscherm met vastgoedmakelaars te maken krijgt, komt alles opgeteld neer op slechts enkele geijkte momenten. In deze fase van mijn leven, waarin ik met de moed der wanhoop een stel kniehoge barbaren naar een zeker maar onbehouwen beschavingspeil probeer te jagen, wil ik dan ook zo min mogelijk tijd vergooien aan lieden die, bekrachtigd door één of ander vaag certificaat en een overmatige hang naar haargel, het emplooi van expert in de immobiliën uitdragen. Maar knip ik de televisie aan, dan krijg ik ze toch weer in mijn woonkamer. Elke dag kijkdag. Ze winnen nu ook al ‘De mol’: de integratie van de homo immobilis in de roerende samenleving is met andere woorden wel voltooid, meen ik. Tijd om eens een andere, vooralsnog onbelichte beroepsgroep voor het voetlicht te werpen. Er bestaan ongetwijfeld proctologen of professionele petomanen die maar wat graag de emanciperende werking van de televisie eens aan den lijve zouden ondervinden.

Nog niet eens halfweg en ik heb er al de pest in, geloof ik. En ik heb nog niet eens het concept achter ‘Miljoenenhuizen’ uit de doeken gedaan. Hou je vast: ‘Miljoenenhuizen’ gaat over dure huizen. Wie al langer bij de les is, weet dat ook ‘Huizenjagers’, waarmee het mijns inziens allemaal begon, nu en dan een miljoenenweek inlast. Daarbij wordt dan het gebruikelijke kooplustige kandidatenbestand ingeruild voor kapitaalkrachtiger deelnemers. ‘Miljoenenweek’ doet hetzelfde, maar élke aflevering. Daardoor hebben ze niet eens door dat ze het vrijwel enige resterende argument voor vastgoedprogramma’s met de voeten treden: de herkenbaarheid voor lui als ik, die bij elk pand in afweging kunnen nemen of ze er het hoongelach van de bankier voor zouden overhebben. Bij de kastelen, penthouses, en architectenwoningen in ‘Miljoenenhuizen’ hoef ik me dat niet af te vragen, want de kans dat de geschreven pers in de toekomst nog miljonairs voortbrengt, is naar mijn gevoel gering. Mij gaat dit programma niets aan, kortom.

Je kunt evenwel ook naar ‘Miljoenenhuizen’ kijken voor de geportretteerde makelaars, want die lopen ook al behoorlijk in de kijker. Op die momenten komt ‘Latem leven’ plots dichterbij dan wenselijk. De meeste makelaars in dit programma bewegen zich voort in het kaliber auto dat je herkent van je achteruitkijkspiegel, waar ze hun grootlichten al uittesten zodra je er nog maar aan denkt om je in het derde rijvak te wagen, maar de Knokse makelaars Stephanie en Maxime reden liever rond in een golfkarretje. Het is met mensen die zich naast de golfbaan in een golfkarretje vertonen al net zoals met saunagangers die buiten de beslotenheid van een zweethut zonder broek rondlopen: ze hebben vast veel bekijks, maar ik wil ze daarom nog niet beter leren kennen. Makelaar David mocht dan weer een farmagigant bijstaan in diens zoektocht naar een tweede kasteel. Het bouwwerk dat hij had opgeduikeld in Snellegem, was nog van Paul De Grande geweest. Kleine wereld, die kasteelbewoners. En ze wordt nog kleiner.

Makelaar Arthur bracht daarentegen ook exclusieve bouwgronden aan de man: in plaats van naar Versace-behangpapier, zat je bij hem naar een reeks onbebouwde percelen te kijken. Maar duur hoor. Dat ik uitgerekend in een programma met de titel ‘Miljoenenhuizen’ mijn verbeelding moest aanspreken, was me een brug te ver. Wel weer leuk: na één aflevering meende ik al het hele programma gezien te hebben. Alweer.