CD★★★☆☆
Op ‘My Soft Machine’ verdampen de liedjes van Arlo Parks net iets te vaak tot aangenaam alt-popbehang
Ze liet zich niet van de wijs brengen door de BRIT-award, Mercury Prize en Grammy-nominaties die haar debuut in de wacht sleepte: Arlo Parks zocht de inspiratie voor de opvolger gewoon in haar dagelijks leven, en hoe haar hart, hoofd en lichaam (de soft machine uit de titel) dat ervaren.
Net als op ‘Collapsed in Sunbeams’ heeft Parks maar een paar regels nodig om genuanceerde personages en settings te schetsen (‘Blades’). In haar teksten scrolt ze onbevangen door uiteenlopende moods, van ‘I Radiate like a Star’ (‘Impurities’) naar schuldig (‘Bruiseless’) of apathisch (‘I’m Sorry’), maar de muziek voert ons niet altijd mee door al die highs en lows.
Singles ‘Blades’ en ‘Weightless’ vallen op omdat ze voorbijglijden onder het flauwe schijnsel van discoballen. Parks zang versmelt wel héél mooi met die van Phoebe Bridgers in ‘Pegasus’ en niemand doet die parlando-raps beter dan zij. Maar elders verdampen haar liedjes net iets te vaak tot aangenaam alt-popbehang, en vragen we ons onwillekeurig af hoeveel spannender ‘My Soft Machine’ had geklonken met grotere rollen voor de wonky keyboards en lo-fi-breakbeats in de mix.
