Alex Orbison over zijn vader Roy: ‘Mijn vader was niet triest en eenzaam, hij hield van Monty Python en Benny Hill’

(Verschenen in Humo op 6 december 2018)

Roy Orbison zou vandaag 85 geworden zijn. ‘Roy Orbison – Triomf en tragedie’ is een ontroerende documentaire uit 2017, waarin het dramatische levensverhaal van The Big O wordt verteld vanuit het standpunt van zijn drie nog levende zoons: Wesley (52), Roy Jr. (47) en Alex Orbison (42). Dertig jaar na hun vaders veel te vroege dood zijn hun wonden duidelijk nog niet geheeld.

ALEX ORBISON «Het is voor mijn broers en mij erg emotioneel geweest om aan deze documentaire mee te werken, omdat het onderwerp ons zo nauw aan het hart ligt, en omdat we er nooit tevoren zo open en eerlijk over hebben gepraat.»

HUMO Ook als beheerders van de muzikale nalatenschap van jullie vader waren jullie nauw betrokken bij het maken van de documentaire.

ORBISON «Sinds Barbara (de moeder van Roy en Alex, red.) gestorven is in 2011 heeft geen van ons drieën nog ouders. Nu is het aan ons om de herinnering aan papa levend te houden: daar doen we dan ook alles aan. Ik ken het videoarchief van onze familie op mijn duimpje, en uit meer dan vijfhonderd uur materiaal heb ik zo’n twee uur gedistilleerd waarvan ik dacht: ‘Dit gaat Nigel (Cole, de regisseur, red.) interessant vinden’.»

HUMO Vooral door de homevideo’s krijgen we een beeld van wie Roy Orbison achter de schermen was: een schijnbaar gelukkige, opvallend goedlachse man.

ORBISON «De mensen denken vaak dat hij een trieste en eenzame figuur was, door de tegenslag die hij in zijn leven heeft gehad, en door liedjes als ‘Only the Lonely’. Maar dat is niet hoe wij hem kennen, hij was altijd in voor een geintje.»

HUMO Net als Elvis hield hij van Monty Python.

ORBISON «Ja! Ik heb beelden gevonden waarop hij samen met Roy Jr. Monty Python-sketches naspeelt op de monorail in Disneyland: hilarisch. Hij was gek op Britse humor: ‘Blackadder’, ‘Fawlty Towers’, Benny Hill vooral ook. Hij heeft een tijdje in Londen gewoond, daar heeft hij dat allemaal leren kennen.»

HUMO We zien in ‘Triomf en tragedie’ ook fragmenten uit een interview waarin Roy openhartig praat over het motorongeluk dat het leven kostte aan zijn eerste vrouw Claudette, de moeder van Wesley, en over de brand die aan twee van zijn zoons met Claudette het leven kostte.

ORBISON «Die fragmenten komen uit meerdere interviews, waarvoor mijn vader betaald had: ze waren bedoeld als basismateriaal voor een film over zijn leven.

»Mijn vader kreeg zijn eerste hartaanval op zijn 42ste, op kerstdag 1977. In januari ’78 onderging hij een openhartoperatie, waarna hij meteen zin kreeg om zijn carrière terug op de rails te zetten. Hij is op tournee vertrokken met de Eagles: een doorslaand succes, dat hem het gevoel gaf dat hij helemaal terug was. Toen heeft hij het plan opgevat om niet alleen aan een nieuwe plaat te beginnen, maar ook aan een film over z’n leven – Martin Sheen had al toegezegd om de hoofdrol te spelen.»

HUMO Die film is er nooit gekomen.

ORBISON «Nee, helaas. De plaat waarmee hij zijn comeback wilde maken, ‘Laminar Flow’, was een disco-achtig geval met nummers die anderen voor hem hadden geschreven. Het werd een flop. Daar kwam nog bij dat hij een rechtszaak had aangespannen tegen zijn voormalige muziekuitgeverij Acuff-Rose. Die rechtszaak duurde van ’82 tot ’84, en kostte zo veel geld dat de film op de lange baan is geschoven. En dan, net na zijn grote comeback met de succesplaat ‘Mystery Girl’, is hij plots gestorven aan een hartaanval. Dat was meteen ook het einde van de filmplannen.»

HUMO Sindsdien is je vaders iconische status alleen maar groter geworden. In het Hard Rock Café in Nashville staan ‘De schoenen van Roy Orbison’ achter glas.

ORBISON(lacht) «’t Is een soort heiligenverering, hè? Zelf zag ik een paar jaar terug een Cadillac te koop staan die van mijn vader was geweest. Ik wilde hem kopen, maar de eigenaar vroeg er zo krankzinnig veel voor dat ik dacht: ‘Laat maar zitten’. Maar die iconische status had hij tijdens zijn leven al, hoor.»

HUMO Je broer Roy Jr. zegt in de documentaire dat jullie vroeger nergens heen konden waar andere mensen waren: ‘De gesprekken vielen stil, en iedereen staarde naar ons.’

ORBISON «Klopt, ja. Dat kwam ook doordat mijn vader zo’n opvallend uiterlijk had: je kon er niet naast kijken. Die look is trouwens nooit een bewuste keuze geweest. Neem nu zijn eeuwige zonnebril: daarmee is hij begonnen toen hij moest optreden, maar thuis zijn gewone bril was vergeten. ‘Dan maar voor één keer mijn zonnebril,’ dacht hij, maar het publiek vond het zo fantastisch dat hij het is blijven doen. Het voordeel was wel: wilde hij eens incognito over straat wandelen, dan zette hij gewoon zijn zonnebril af (lacht).»

HUMO Slotvraagje: wat is jouw favoriete Roy Orbison-nummer?

ORBISON «Dat verandert constant. Maar nu luister ik veel naar een relatief onbekend nummer van de plaat ‘Roy Orbison Sings’ uit 1972: ‘If Only For A While’. Zeer ontroerend, zowel de zangpartij als de tekst. Ik krijg het altijd even te kwaad wanneer hij in het refrein een octaaf hoger begint te zingen: ‘Tomorrow if I die / At least I know why I live / You’re mine, if only for a while’.»