‘De NBA is als een rockgroep: het draait om seks en geld, en het stikt er van de groupies’

Vanavond op Canvas: een onderhoudende ESPN-documentaire over het Amerikaanse basketbalicoon Dennis Rodman. Wie Rodman zegt, zegt tattoos, piercings, gekleurde haren en vrouwen. Véél vrouwen. Naar eigen zeggen heeft hij het bed gedeeld met ruim tweeduizend vrouwen, van wie ‘zo’n vijfhonderd wellicht geen prostituee waren’. De voorbije jaren kwam Rodman nog in de media vanwege zijn innige vriendschap met de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un. In 1996, toen hij net de NBA-titel had veroverd met de Chicago Bulls, vertelde ‘Dennis the Menace’ in Humo hoe hij de enige normale mens in een dolgedraaide wereld is. Dat interview kunt u hieronder herlezen.

(Verschenen in Humo op 9 november 1996)

Er lopen in de Verenigde Staten nogal wat extravagante sportsterren rond, maar de extravagantste is met grote voorsprong basketballer Dennis Rodman. De 2.03 meter lange toprebounder, die qua populariteit in de NBA alleen in Michael Jordan zijn meerdere moet erkennen, zit van top tot teen onder de tatoeages, verft zijn haar afwisselend wit, groen, rood, geel of blauw, gedraagt zich op de basketbalvloer als een beest en doet ook privé alles wat God verboden heeft. Dennis Rodman is sinds mensenheugenis een bad boy. Het verhaal gaat dat hij als klein kind al honderd scheldwoorden kende voor hij het woord ‘mama’ kon uitspreken.

‘Papa’ heeft hij nooit willen uitspreken: vader Rodman keerde het gezin de rug toe toen Dennis nog maar drie jaar was. Zijn moeder werkte zich te pletter om de touwtjes aan elkaar te kunnen knopen. De twee zussen van Dennis probeerden zich zo goed en zo kwaad als dat kon over hun broertje te ontfermen. Een lastige opdracht, want de Rodmans woonden - u had het al begrepen - in een verpauperde zwarte achterbuurt. Bovendien konden zijn zussen basketballen, en kon Dennis helemaal niks. Zijn eerste baantje - schoonmaker op de luchthaven van Dallas - verknalde hij door op een dag vijftig horloges te stelen en in de gevangenis te belanden. Hij was toen twintig, een leeftijd waarop Shaquille O’Neal al miljoenen binnenrijfde als professioneel basketballer.

Maar plotseling kreeg Dennis de geest. De jongen die altijd zo slecht in zijn vel had gezeten, besloot zijn leven te beteren en ook te gaan ballen, waarbij het hem goed uitkwam dat hij in twee jaar liefst 22 centimeter groeide. Hij kreeg een kans bij een kleine universiteitsploeg in Oklahoma en greep die met beide handen aan. In 1986 wierpen zijn inspanningen vruchten af, toen Detroit Pistons-coach Chuck Daly (de man die zes jaar later het eerste Dream Team naar Olympisch goud zou loodsen) zijn grote talenten als verdediger onderkende en hem aantrok voor zijn team. Vanaf dat moment is het hard gegaan met Rodman.

Zijn palmares, in tien jaar NBA bij de Pistons, San Antonio Spurs en Chicago Bulls: drie keer landskampioen (1989, 1990 en 1996): vijf keer Beste Rebounder: twee keer Beste Verdediger en één keer Meest Complete Speler (1992) van het jaar. In de rebound kent Dennis Rodman zijn gelijke niet. Niemand voorziet beter hoe een bal zal kaatsen, niemand springt sneller dan hij. Hij cijfert zichzelf volledig weg en verdedigt als een maniak. ‘Ik ben gewoon hongeriger dan de anderen. Elke rebound beschouw ik als een persoonlijke uitdaging. Ik prent mezelf in dat ik elke bal moet pakken, wil ik op topniveau kunnen blijven basketballen. Als ik die bal niet heb, moet ik terug naar Dallas, hou ik mezelf voor. Terug naar de straat, terug naar de hel. Ik ben als een leeuw, die zijn prooi moet pakken om te overleven.’

Dennis Rodman wordt gerekend tot de allergrootsten in zijn sport, maar een standbeeld zal hij van de NBA nooit krijgen. Daarvoor maakt hij te vaak stampei met de ‘verachtelijke’ basketbalbonzen. Maar niet alleen met hen. Dennis Rodman lijkt wel in een voortdurende staat van oorlog te verkeren met de hele wereld. Hij weigert mee te doen aan de opwarming voor de wedstrijd, trekt ostentatief zijn schoenen uit als de coach hem op de bank zet, gaat met de regelmaat van de klok zwaar in de clinch met de wedstrijdleiders, trekt, slaat, stampt en deelt kopstoten uit. Aan een scheidsrechter bijvoorbeeld, wat hem vorig jaar een schorsing van zes wedstrijden opleverde.

Hij had een affaire van zes maanden met Madonna en hij is vaste klant in homoclubs; u begrijpt, Dennis Rodman is in de ogen van godvrezend Amerika de reïncarnatie van het Kwaad, de antichrist onder de rolmodellen. De Chicago Bulls werden dan ook voor gek verklaard toen ze Rodman anderhalf jaar geleden overnamen van de San Antonio Spurs. ‘Die napalmbom, in één team met Michael Jordan en Scottie Pippen? Dat wordt de volstrekte chaos’, zo werd voorspeld. Rodman moet inderdaad weinig hebben van zijn ‘gevestigde’ collega’s: ‘Op de vloer praten we met elkaar, daarbuiten niet. Geloof maar niet dat ik met Jordan naar bed ga, of met Pippen. En als ik dat onverhoopt toch zou doen, zou ik niet één maar twee condooms gebruiken.’

Maar Rodman, die het ooit waagde om getooid in een door hemzelf ontworpen bruidsjapon op een handtekeningensessie te verschijnen -niet mis, in de macho-sportwereld - had wél een belangrijk aandeel in de landstitel die zijn team dit voorjaar behaalde. Onlangs verscheen ‘Bad as I Wanna Be’, de autobiografie van Dennis Rodman. De ‘Demolition Man’ (of Dennis the Menace, zoals hij ook wel wordt genoemd) schopt in het boek wild naar iedereen die beweegt, maar had ook het lef om een weinig verhullend hoofdstuk te wijden aan Madonna.

- Je mijdt persconferenties als de pest. Heb je een hekel aan journalisten, of ben je gewoon verlegen?

DENNIS RODMAN «Ik hou gewoon niet van samenscholingen. Ik praat niet graag als er veel andere mensen in de buurt zijn. lk heb het liever direct, dan kun je dieper gaan. In een groep hou ik meestal mijn mond.»

- Je bent een opvliegend man, hé?

RODMAN «Ik ben vaak boos, ja. Op de hele wereld, op het leven. Er is zoveel rottigheid in het leven, man, en vaak zit je er zelf midden in. Maar goed, je kan wel aan de gang blijven. Je moet toch altijd proberen om een beetje gezond te blijven denken. Er zijn altijd dingen waaraan je je toch weer kan optrekken.»

- Beschouw je jezelf als de enige normale mens in een dolgedraaide wereld?

RODMAN «Ik ben een van de weinige NBA-spelers die nog goed bij hun hoofd zijn, ja. Als je spelers op tv hoort zeggen dat ze tien miljoen dollar per jaar kunnen verdienen maar weigeren te tekenen omdat ze dat te weinig vinden, dan denk ik wel eens: waar zijn ze mee bezig? In het basketbal, en eigenlijk in de hele sportwereld, draait het alleen nog maar om geld. Maar hoe kan je zulke bedragen ooit verdienen?»

- Sorry, maar ook jij zou niet meer tevreden zijn met je salaris van 9 miljoen dollar per jaar. En in je boek schrijf je dat je niet op of om keek toen je eens 30.000 dollar vergokte in Las Vegas.

RODMAN «Maar ik ben één van de beste basketballers in de Verenigde Staten! Er zijn jongens die nog nooit iets gewonnen hebben en ook 9 miljoen dollar per jaar verdienen. Mijn marktwaarde ligt veel hoger. Voor mij is dit een erezaak. En wat dat gokken betreft: wat ik met mijn geld doe, gaat niemand iets aan. Ik heb een maand in Las Vegas gezeten en ik heb er in totaal 30.000 dollar doorheen gejaagd. Niet slecht, denk ik zo. Ik heb massa’s mensen méér zien verliezen. Miljoenen dollars! Kijk, ik ging naar Vegas om te zien of ik nog een beetje een normaal mens was. In Vegas zie je vlug het verschil tussen normale mensen en gasten die totaal wereldvreemd zijn. 30.000 dollar opmaken in dertig dagen, dat stelde me juist gerust! Toen ik weer thuis was, kon ik tenminste zeggen: Dennis Rodman heeft geen geld nodig om gelukkig te zijn.»

- Echt waar? Stel dat je nu helemaal niks zou verdienen met basketballen? Zou je dan nog gemotiveerd zijn, zou je het dan nog kunnen?

RODMAN «Ik weet wat het is om geen rotte frank te verdienen. Zolang ik vertrouwen heb in mezelf en in de mensen die me omringen, zal ik een succesvol basketballer kunnen zijn. Met of zonder geld. De mensen zullen atijd naar me komen kijken, omdat ze weten dat ik ze zal entertainen. Mensen voelen zich als door een magneet tot mij aangetrokken. Maar vergis je niet: ik versta de kunst om in gezelschap, in het openbaar, een ander mens te zijn. En ik weet hoe ik de camera moet opvrijen.»

- Je bent een van de weinige sportsterren die niet bang zijn om vrijuit over homoseksualiteit te praten. Ben je zelf homo?

RODMAN «Als ik een flikker zou zijn, zou ik dat overal rondvertellen. Maar dan zou er worden geconcludeerd dat ik in de sport niet meer op mijn plaats ben: ‘Het risico op aids is te groot. Die kerel moeten we hier niet meer hebben,’ zal er worden gezegd. De mensen zijn blind. In het rockmilieu, in de film en in het theater zijn homo’s volledig geaccepteerd, het verkoopt zelfs. In de sport daarentegen moet je macho zijn, viriel, agressief. Terwijl sport net zo goed een ontspanningsindustrie is geworden.»

- Het is duidelijk dat Amerika helemaal niks moet hebben van dergelijke ideeën. Toen je nog voor de San Antonio Spurs uitkwam, is je auto een keer onder de roze verf gespoten.

RODMAN «Ach, dan heb je het over een klein groepje vandalen, die zijn niet maatgevend. De meeste mensen fantaseren wel degelijk over hoe het zou zijn met iemand van hetzelfde geslacht in bed te liggen. Alleen, ze komen er niet voor uit.»

- Heb jij het wel eens met een man gedaan?

RODMAN «Nee. Het is wel waar dat ik meestal uitga in homobars, omdat er veel flikkers onder mijn vrienden zijn. En ja, we kussen elkaar. Maar dat is zuiver vriendschappelijk, zoals mannen in Frankrijk of Italië elkaar op de wang kussen.

»Ik voel me in die tenten gewoon beter op mijn gemak. Er zijn geen bad vibes. Op andere plekken is er altijd wel een of andere kerel die me wil uitdagen, met me op de vuist wil gaan. De wereld zit vol imbecielen. Maar je zult mij niet meer zien reageren. Ik zal zelfs niet meer kwaad opkijken! Ik heb in mijn leven al genoeg processen aan mijn broek gekregen. Ik ga op geen enkele provocatie meer in.»

- Professionele sporters worden tegenwoordig hoe langer hoe meer als rolmodellen beschouwd. Vind jij dat je ook zo’n voorbeeldfunctie hebt?

RODMAN «Moeilijke zaak. Veel mensen nemen dat gedoe rond die role model veel te serieus. Ik heb liever dat jongeren voor zichzelf opkomen dan dat ze iemand na-apen. Mensen moeten hun eigen weg gaan. Ik wil daar niet te veel in betrokken worden. Dat is nogal een verantwoordelijkheid, begrijp je? Het streelt me wel dat ik als een rolmodel word beschouwd, maar als puntje bij paaltje komt ben ik ook maar een sportman. Wie ben ik om andere mensen te zeggen hoe hun leven er moet uitzien? Het is niet zo dat een sportman de waarheid in pacht heeft.»

- Hoe komt het dat veel mensen je agressief bejegenen, denk je?

RODMAN «Omdat ze jaloers op me zijn. Ze vinden me een arrogant mannetje. Helemaal fout. In werkelijkheid is Dennis Rodman een normale kerel die hard werkt voor zijn geld. Kijk eens naar mijn kleren. Kleed ik me als een pooier, zoals zoveel anderen? Ik ben wie ik ben. Steeds meer mensen beseffen dat ook.»

- Hoe hebben Madonna en jij elkaar voor het eerst ontmoet?

RODMAN « Kijk, er zijn nu eenmaal een stel mensen - neem nu Madonna, Sharon Stone, Cindy Crawford, mensen die een prominente plaats innemen in de entertainment industry - die me beschouwen als ‘een interessante kerel’. ‘Het is misschien niet moeders mooiste, maar hij heeft wel iets,’ zo menen ze. ‘Humor, flair. Ja, ik ben benieuwd naar die gast. Die Rodman zou ik wel eens willen ontmoeten. Omdat hij anders is.’ Zo ook Madonna. Ze wilde wel eens weten wat die idiote, wilde Dennis Rodman zoal in zijn mars had. Zo is het gegaan.»

- Dus hoe gaat dat dan: de telefoon gaat en je krijgt een agent aan de lijn die zegt dat Madonna een keer met je wil afspreken?

RODMAN «Nee. Ze probeerde gewoon met me in contact te komen omdat ze benieuwd was wat voor een kerel ik zou zijn. Dat is zes maanden goed gegaan en toen was het afgelopen. We zijn nog altijd vrienden hoor, en we hadden er ook gemakkelijk mee door kunnen gaan, maar er zijn een paar dingen gebeurd. Maar goed, dat is nu verleden tijd.»

- Op een gegeven moment deed het gerucht de ronde dat Madonna de Chicago Bulls wilde opkopen. Wat vond je daarvan?

RODMAN «Ik moet er niet aan denken dat dat was doorgegaan. Toen ze me erover vertelde, dacht ik bij mezelf: Shit! Zo meteen ben ik voor de helft eigenaar van de Bulls. Zij de baas, en. ik -de echtgenoot - de clown op het veld. Wat een puinhoop zou dat geworden zijn. Nee, god bewaar me. Ik zou nooit voor Chicago zijn gaan spelen als zij daar de plak zou zwaaien. Als ze een ander team zou opkopen, mij best. Lachen. Maar niet de Bulls.»

- Wat maakt een vrouw in jouw ogen aantrekkelijk?

RODMAN «Mijn ideale vrouw moet een natuurlijke uitstraling hebben en fris van geest zijn. Je gelooft het misschien niet, maar ik hou van blonde vrouwen met blauwe ogen die een bepaalde rust gevonden hebben. Andersom denk ik dat mijn karakter alle mogelijke soorten vrouwen aantrekt. Ik krijg telefoontjes van omaatjes van zeventig die met mij willen corresponderen. Volgens mij komt dat door het vrouwelijke aspect van mijn persoonlijkheid.»

- Hoe verleid jij een vrouw die je bevalt?

RODMAN «Ik benader haar heel discreet. heel zachtjes. Ik luister kalm naar haar en probeer ervoor te zorgen dat ze zich volledig veilig bij mij voelt. Verder gebruik ik natuurlijk mijn gevoel voor humor: ik ben nog geen vrouw tegengekomen die ik niet aan het lachen heb kunnen brengen.»

- Zou je zonder seks kunnen leven?

RODMAN «Dat geloof ik niet. Waarom zou dat ook moeten, een leven zonder seks? Ik vind seks fantastisch omdat het al je zintuigen stimuleert. Ik ben een kenner geworden, en zodra je een kenner van iets bent, kun je niet meer zonder.»

- In je boek spreek je een oordeel uit over de prestaties tussen de lakens van Madonna. Wat voor cijfer geef je jezelf eigenlijk?

RODMAN «Dat is niet aan mij. Die vraag moet je stellen aan vrouwen die me kennen. Ik kan wel zeggen dat seks een belangrijke rol speelt in het leven van een NBA’er. Vraag maar aan de meiden die in dat circus rondhangen.

»Als je besluit om met een wijf tussen de lakens te kruipen, heb je er trouwens alle belang bij om hard je best te doen: voor je het weet sta je in het circuit bekend als iemand die er niks van kan, begrijp je (lacht).»

- In je boek schrijf je dat de NBA voor 50% seks is. Wat bedoel je daar precies mee?

RODMAN «De NBA is als een populaire rockgroep, met alle bijverschijnselen vandien. Met dit verschil dat het in de muziek om geld, seks en drugs draait, en in de NBA alleen om geld en seks. Het stikt van de groupies. Er zijn vrouwen die zich in het leven maar één doel hebben gesteld: in bed duiken met basketballers. Ik kan het weten. Zolang ik speel, zal ik iedere vrouw kunnen krijgen die ik wil hebben.»

- Je staat bekend als een lastige jongen, een bad boy. Maar als ik je zo hoor praten, ben je eerder een romantisch type.

RODMAN « Klopt. Ik doe niks liever dan iemand een bos bloemen schenken. Wat zeg ik... Ik geef bijna nergens zoveel geld aan uit als aan bloemen! Ja, ik ben een romanticus. Dat kan je ook zien aan mijn kleren: zachte, lichte, vrouwelijke stoffen. Geen macho-spul. Ik hou ook van parfum. Vrouwen zeggen me dat ik een heel goede smaak heb. Ik verzamel ook antiek. Op de basketbalvloer ben ik een beest, maar dat is mijn werk. Als sportman ben ik een harde, inderdaad. Maar eenmaal buiten de zaal bloeit mijn zachte, mijn vrouwelijke kant open.»

- Je hebt ooit gezegd dat je van pijn houdt. Sinds wanneer is dat eigenlijk?

RODMAN «Sinds de dag dat ik uit de buik van mijn moeder gekropen ben.»

- Denk je wel eens aan zelfmoord? Je schijnt ooit slapend aangetroffen te zijn in een auto, met naast je een geweer.

RODMAN «Natuurlijk denk ik wel eens aan zelfmoord. Dat is ook niet meer dan logisch. Voordat je tegen iets of iemand ten strijde kunt trekken, moet je oorlog met jezelf hebben geleverd. Zodra je die oorlog gewonnen hebt, kun je de rest ook aan. Als je al eens oog in oog hebt gestaan met de oorzaken van je woede, ben je in staat helder te blijven wanneer je door een aanval van woede of frustratie wordt overmand.»

- Homoseksualiteit, zelfmoord... Krijg je een kick van taboes?

RODMAN «Neenee, dat is het niet. Ik zeg gewoon waar het op staat. Ik raak thema’s aan waar andere mensen niet over durven te praten. Daarom word ik ook zo gewaardeerd. Mensen zeggen: ‘Verdomme, wat ben ik toch een bangeschijter. Kijk eens naar die Rodman, wat die allemaal zegt over aids, over homo’s, over de dood. Shit, die gast heeft ballen aan zijn lijf.’ Zulke mensen trekken zich aan mij op.»

- En hoe is dat bij jou begonnen? Op een dag heb je gezegd: ‘En nu ben ik een ander mens, ik heb mijn zelfvertrouwen herwonnen, en nu ga ik mijn haar verven en me laten tatoëren?’

RODMAN «Ik heb niks gepland. Ik wilde gewoon iets doen dat me weer goesting zou geven om er als mens tegenaan te gaan. Iets bijzonders, iets tofs. Vandaar dat haar. Dat tegenwoordig iedereen met groen haar en tatoeages rondloopt, daar kan ik niks aan doen. Ik was de eerste.»

- Beschouw je jezelf als een kunstenaar?

RODMAN «Jezus, wat een vraag. Er zijn mensen die denken dat ik getikt ben, en er zijn mensen die denken dat ik een genie ben. En er zijn er nog veel meer die helemaal niks denken (lacht). Ik kan alleen maar zeggen: ik ben een trendsetter. Binnen de NBA krijg ik nauwelijks enige waardering, maar als ik om me heen kijk zie ik steeds meer basketballers die proberen te zijn zoals ik.»

- Probeer je niet gewoon de aandacht te trekken?

RODMAN «Neenee. Kan ik er wat aan doen dat de mensen het vreemd vinden dat een basketballer zijn haar in alle kleuren van de regenboog verft? ‘Wat een mafkees,’ zeggen ze. Maar ze kijken wel naar me, ze praten wel over me! De mensen willen zo langzamerhand gewoon meer waar voor hun geld. Weet je wat ik eigenlijk doe: de sport een nieuw tijdperk inloodsen (schatert het uit).»

- De bazen van de NBA willen dat elke profbasketballer zo ‘politically correct’ mogelijk is. De spelers moeten rolmodellen zijn, ze moeten de media te allen tijde van dienst zijn, enzovoort. Ik neem aan dat je nog liever stérft dan hen te gehoorzamen.

RODMAN «Over mijn lijk, ja. Met zulke gedragsregels kan ik onmogelijk leven. Alles moet, niks mag. Waar halen ze het recht vandaan? Het enige principe dat ik huldig, is dat je ervoor moet zorgen gerespecteerd te worden op grond van wie je bent, niet van wat je doet voor de kost. En als het daarvoor nodig mocht zijn je kwaad te maken: máák je dan kwaad. Laat je hart spreken. De NBA eet van twee walletjes. Ze zeggen: ‘We kunnen je niet uitstaan, Dennis, maar je brengt een hoop geld in het laatje.’ Zolang de bankrekening van de NBA in de plus staat, zullen ze me tolereren, Aan de andere kant spreken ze aan de lopende band schorsingen tegen me uit: ‘Verdomme, we kunnen toch niet álles pikken van die Rodman?’ Maar ook daar trekken ze weer aan het langste eind. Met elke schorsing word ik populairder, iedereen wil mijn rentree meemaken. En zij de dollars maar incasseren! De tweezakken.»

- Is dat wat je tegen hen zegt als je weer eens voor de tuchtcommissie moet verschijnen?

RODMAN «De NBA geniet van die tuchtzaken. Het valt me nog mee dat ze er op tv geen reclame mee maken. Het levert hen alleen maar aandacht voor het basketbal, en dus geld op. lk zeg altijd dat ik zal blijven zeggen wat ik wil. ‘Jullie vinden dat niet leuk? Kan me geen zak schelen, ik zit nu eenmaal zo in elkaar. Wees nu eens duidelijk. Jullie mogen me wel? Uitstekend, tel uit je winst. Jullie mogen me niet? Gooi me er dan uit.’ Maar dat durven ze niet.»

- Je bent een makkelijk doelwit.

RODMAN «Maar natuurlijk! En ze zullen me blijven achtervolgen. Ik ben de rebel, begrijp je. Ik verzet me tegen hun ideeën. Ik wil in de eerste plaats mens zijn, en pas daarna sporter. En dat kan niet, vinden ze. Ik vind dat dat wel kan. Het moet zelfs. En ik zal het zo blijven doen. Ik doe toch geen vlieg kwaad?»

- Je hebt een dochtertje van acht, Alexis, uit een huwelijk dat maar een paar maanden standhield. Zie je haar regelmatig?

RODMAN «Dat is moeilijk... Net zo moeilijk als veel mensen het hebben om mij als een normaal persoon te beschouwen. Ik blijf hopen dat mijn ex-vrouw ooit zal inzien dat ze mij en mijn kind niet eeuwig van elkaar kan scheiden.»

- Het moet wel moeilijk zijn voor dat kind! Alles wat ze over je weet, heeft ze van tv, en daar worden meestal niet je positieve kanten belicht. Wat moet je dochter wel niet van je denken?

RODMAN «Jarenlang al wordt dat kind doodgegooid met allerlei onzinverhalen over haar vader. En als het van haar moeder afhangt, hoeft daar geen verandering in te komen. Als mijn dochter eens een weekje bij mij kon zijn, zou ze vlug genoeg merken dat ik een aangename, sympathieke kerel ben.»

- God speelt een belangrijke rol in het leven van veel Amerikanen, dus ook in dat van professionele basketballers. Geloof jij in een god?

RODMAN «Ik geloof in een almachtig wezen dat Dennis Rodman motiveert en in de goede richting duwt. De Heilige Geest, iets dat je inspireert en je doet dóórgaan. En je gezond houdt, hopelijk.»

- Geloof je in een leven na de dood?

RODMAN «Ik denk dat er iets is, ja. Maar je moet het zien te vinden.»

- Het racisme tiert nog altijd welig in de Verenigde Staten.

RODMAN «Blank, zwart, rood, blauw: iedereen zou gelijk moeten zijn. Maar dat is moeilijk, zeker als je immigrant bent. Een mens is niet meer dan vlees en bloed, maar de meeste mensen beschouwen je niet als gelijke als je niet van hier bent. Dan ben je geen ‘Amerikaan’ en mag je wat hen betreft zo vlug mogelijk oprotten. Hetzelfde geldt voor de zwarten, alleen kunnen ze die moeilijk het land uitjagen. De zwarten zijn altijd gediscrimineerd, en volgens mij is daar weinig aan te doen. Probeer gewoon een zo ordentelijk mogelijk leven te leiden, zeg ik altijd maar. Het heeft weinig nut om je hele leven lang op beterschap te blijven hopen. Zorg dat je voor jezelf de juiste beslissingen neemt en grijp elke mogelijkheid tot verbetering aan.»

- Stel dat je één dag president mocht zijn, wat zou je dan doen?

RODMAN «Ervoor zorgen dat er één weekend lang geen moorden worden gepleegd. Geen geweld. Een weekend vrede.»

- En als je op audiëntie mocht gaan bij God, wat zou je hem vragen?

RODMAN «Waar ik dit slavenleven in godsnaam aan te danken heb. Ja, dat zou ik hem vragen.»

- Heb je jezelf laten inschrijven als kiezer? Ga je stemmen?

RODMAN «Zeker niet. Ik kniel nog liever voor de NBA. De politiek kan me gestolen worden. Als ze ons nu het eeuwige leven konden schenken, ja. Maar die gasten proberen je gewoon te naaien, en ik heb er geen enkele behoefte aan om hen daarbij te helpen door middel van mijn stem.»

- Ben je een beetje tevreden over je lichaam?

RODMAN (zonder een spier te vertrekken) «Vannacht zei er nog iemand tegen me dat ik een perfect lichaam had. Ik weet het niet zo zeker. Ik weet wel dat ik beter in conditie ben dan het gros van de jongens van pakweg 22, 23 jaar. Ik train graag, werk veel met gewichten. Ik voel me goed in mijn lijf. Als dat niet zo was, zou ik veel minder kunnen brengen op de basketvloer en was ik nooit zo populair geworden.»

- Ben je niet bang om oud te worden?

RODMAN «Nee, helemaal niet. That’s life. Ik ben zelfs heel benieuwd naar wat de toekomst voor me in petto heeft. Ik ben 35 jaar maar ik basketbal met de energie van iemand van achttien. Privé ben ik ook zo. Ouder worden zit alleen maar in je hoofd.»

- Weet je al wat je na je carrière gaat doen?

RODMAN «Niet echt, maar af en toe heb ik wel visioenen. Dat ik veel ga reizen en veel verschillende ervaringen ga opdoen. Daar word je sterker van, denk ik. Fysiek en mentaal. Gewoon op de motor springen en verdwijnen, dat lijkt me wel wat, ja.»