De zestienjarige Kim Clijsters: ‘Ik zal heel hard mijn best doen om te blijven wie ik ben’

Game, set en match. Kim Clijsters (38) zet een punt achter haar carrière. Officiële tenniswedstrijden laat ze voortaan aan zich voorbij gaan, haar gezin wordt opnieuw prioriteit. Neen, de Kimback was niet bepaald een succes, maar het hele land herinnert zich nog de heroïsche strijd met Justine Henin, haar Grand Slam-zeges én haar eerste plek op de wereldranglijst. Als eerbetoon aan dat wellicht definitieve tennispensioen diept Humo uit het archief een interview op met de toen zestienjarige Clijsters. ‘Ik zou graag een zonnetje laten tatoeëren, maar papa en mama zien dat niet zitten.’

(Verschenen in Humo op 9 november 1999)

Het duistert al over Leipzig als op het plein voor de Nicolaikirche een luxebus uit Stuttgart komt aanrijden. Hier vertrok tien jaar geleden de eerste demonstratie tegen het DDR-regime, en daarvoor wil zelfs de meest overtuigde West-Duitser graag een ommetje maken. Twee, vermoedelijk met glühwein aangelengde zestigplussers werken zich naar buiten en genieten van het stadsbeeld: ‘Siemens, Krombacher, Buffalo Bill Snack,— ist der Kapitalismus nicht faszinierend? Die Ossies sollten glücklich seen staff sich zu ärgren.’

De verheffende invloed van het kapitalisme was de avond voordien ook at op mijn ingenieuze Philips te bewonderen. Na halfelf bestaan de reclameblokken op de vijf commerciële Duitse televisiezenders vrijwel uitsluitend uit homevideo’s van hevig opgemaakte Poolse en Tsjechische vrouwen, type Carmen Waterslagers uit ‘FC De Kampioenen’. Opzichtig in de weer met draagbare telefoon en soepgroente proberen ze de onkostennota van de eenzame hotelgast de hoogte in te Jagen. ‘Ich bin nur hunderd Kilometer von dir entfernt. Wahlen Sie bittern’ Nog snel controleer ik of ramen en deuren wel goed sluiten en doe het licht uit.

Verderop in de stad slaapt Kim Clijsters, de Belgische sensatie van het langzaam uitdovende tennisseizoen. Precies een jaar geleden speelde ze nog op een onbeduidend challengertoernooi in Sheffield en stond ze 521ste op de wereldranglijst; twaalf maanden later is Clijsters 45ste van de wereld, reist ze van Bratislava over Leipzig naar Philadelphia en associeert iedereen haar met een glanzende carrière.

Ze heeft lome benen, maar wel heerlijk geslapen, vertelt ze de volgende middag in de Players Lounge van de uitgestrekte Leipziger Messe, waar niet tennis maar de afloop van het Formule 1-WK over de tongen gaat. De oudste dochter van voetballer Lei Clijsters heeft een gezonde blik. De dreigende nederlaag tegen een ander wonderkind, de Tsjechische Kveta Hrdlickova, is nog ver weg.

CLIJSTERS «Ik ben blij dat Mika Hakkinen gewonnen heeft. Toen hij tijdens de Grand Prix van Italië uitviel en achter een struikje zat te huilen omdat de druk te groot werd, kreeg ik medelijden met hem. Maar voor het overige laat die Formule 1 mij koud. Geef mij maar Luc Van Lierde. Hoe die zo’n zware triatlon tot een goed einde brengt, daar kan ik nog altijd niet bij. Vooral dat lopen lijkt mij heel vervelend.»»

HUMO Dit was niet alleen een machtig tennisjaar, het was ook het jaar waarin je zestien geworden bent. Heb je het op een speciale manier gevierd?

CLIJSTERS ««Neen. (Handenwrijvend) Dat feestje heb ik dus nog te goed. Mijn verjaardag valt altijd precies na Roland Garros, midden in de examens; dan staat je hoofd niet naar feesten. Bovendien moest ik er dit jaar door zijn. Ik dubbelde mijn derde middelbaar, ik kon me geen fouten meer permitteren.»

HUMO Wilde je graag zestien worden?

CLUSTERS «Natuurlijk, wie niet? Vorig jaar hoorde ik nog bij de kleintjes, nu heb ik het gevoel dat er al eens naar mij geluisterd wordt. Vooral de coaches hebben hun houding aangepast. Toen ik nog bij de juniores speelde, hoorde ik ze soms achter mijn rug lachen om mijn opmerkingen, nu niet meer. Mijn resultaten zullen ook wel een rol spelen, maar zeker in het tennis is zestien een belangrijke barrière; plots mag je aan tien proftoernooien deelnemen en gaat er een heel nieuwe wereld open. Het valt misschien niet op, maar juniores en profs pesten elkaar voortdurend. Onnozel wicht, bomma, ik heb al alle verwijten over en weer gehoord.»

COME ON, STEFFI

HUMO Stel eens een top-3 samen van je mooiste momenten van het afgelopen jaar?

CLIJSTERS «Op één ongetwijfeld de wedstrijd tegen Steffi Graf op Wimbledon. Het was mijn eerste keer Wimbledon en ik ga de geschiedenis in als een van de laatste speelsters die tegen haar mochten uitkomen. Op twee: mijn eerste toernooioverwinning, in Luxemburg tegen Dominique Van Roost, en op drie de partij tegen. Serena Williams, in de derde ronde van de US Open.

HUMO Meteen na de wedstrijd tegen Steffi Graf zei je al dat je blij was dat je nog een keer tegen je heldin had mogen spelen, maar als ik het me goed herinner was Monica Seles je eerste idool. Kan je eigenlijk voor de twee supporteren?

CLIJSTERS «Euh, Graf is zonder twijfel de allergrootste, maar ik bewonder Seles omdat ze na die steekpartij in Hamburg toch teruggekeerd is in het circuit. Het is niet meer dezelfde speelster als vroeger, maar haar wedstrijden mogen nog altijd gezien worden.»

HUMO Hoe verliep die eerste ontmoeting met Graf eigenlijk?

CLIJSTERS «Ik moest mij omkleden in kleedkamer 3, de laagste categorie in Wimbledon. Het reglement bepaalt dat de speelster uit kleedkamer 3 bij kleedkamer 1 moet aankloppen en buiten blijft wachten tot de topspeelster in kwestie klaar is. Maar ik kreeg toch nog net de kans om even binnen te gluren in kleedkamer 1. Wat die allemaal krijgen, dat hou je niet voor mogelijk. Ze hebben een eigen badkamer, en er is personeel om aan al hun verlangens te voldoen: koekjes, tijdschriften, noem maar op, al het denkbare wordt gebracht. Ik weet het, alle speelsters vinden het een belachelijk systeem, maar vraag eens welk toernooi ze het liefste winnen? Wimbledon natuurlijk. Ik trouwens ook.

»Voor de wedstrijd hebben Graf en ik niet met elkaar gesproken. We moesten wel naast elkaar lopen, want voor en achter ons hielden drie bodyguards alles in de gaten. Ik hoorde alleen maar aanmoedigingen: ‘Come on, Steffi’ Ze zeggen soms dat je de adrenaline door je bloed voelt stromen. Vroeger moest ik daar om lachen, maar nu weet ik wat het betekent (lacht).»

HUMO Durfde je niet naar haar te kijken?

CLIJSTERS «Toch niet te veel (lacht). Ik moest me ook concentreren, al kwam daar weinig van in huis: door de regen werd onze wedstrijd talloze keren onderbroken. Dat maakte het echt zenuwslopend. Aan het einde was ik blij dat het voorbij was. Het was ook de enige keer dat ik onder de indruk was van de omstandigheden, want toen ik later op de US Open tegen Williams opnieuw op center court moest spelen, voelde ik me zelfs heel ontspannen, alsof er mij niets kon gebeuren.

»Graf is echt wel zo vriendelijk als ze eruitziet, hoor. Ze zei dat ik zeker niet moest wanhopen, want dat ik het tennis van de toekomst speelde. Ze was ook heel enthousiast over haar dubbelpartijen met John McEnroe, hoewel ze hem maar een rare kwiet vond. Het ene moment ken hij niet van haar afblijven en een minuut later hing hij weer de ambetanterik uit. ‘Hij toont helemaal geen gevoelens,’ zei ze. (Verlegen lach:) Wat moest ik daar op zeggen?»

HUMO Ze gaat nu met Andre Agassi.

CLIJSTERS «Ja zeg, in het begin schrok ik ook, maar ze zitten allebei al zo lang in het circuit, het moest er ooit van komen, zeker. En zal er iemand eenzamer geweest zijn dan Graf?»

HUMO Als je idool Patrick Rafter in je buurt zou komen, zou je ook geen neen zeggen, neem ik aan.

CLIJSTERS (giechelt) «Natuurlijk niet. Ik ben bijlange nog niet klaar voor het gemengd dubbel, maar als hij het me vraagt, zal ik geen twee keer nadenken. Op twee januari vertrek ik voor het eerst naar de Australian Open, daar kijk ik nu al naar uit.»

HET WÁÁÁW-GEVOEL

HUMO Waarom schat je je overwinning in Luxemburg hoger in dan die nu al legendarische partij tegen Williams?

CLIJSTERS «Omdat ik in Luxemburg voor het eerst het gevoel had dat alles naar wens verliep. lk won van Huber, van Appelmans, en in de finale ook nog van Dominique, de beste Belgische speelster aller tijden. »

HUMO Toch heeft net dat duel met Williams je ook buiten België bekendgemaakt.

CLIJSTERS «Da’s waar. (Stilte) Tot voor die partij was het eigenlijk een flauw toernooi geweest en toen kwam die match, waar blijkbaar iedereen naar snakte. Ik was vooral blij dat het publiek in de loop van de eerste set mijn kant koos. In Amerika, tegen een Amerikaanse speelster, voor vijftienduizend vooral Amerikaanse toeschouwers, wil dat toch wat zeggen.

»In Wimbledon tegen Graf zaten er maar weinig mensen in de tribune, maar in New York zat het stadion compleet vol. ‘Volhouden. Kim, volhouden’ zat ik maar de hele tijd tegen mezelf te zeggen. Dat op den duur in de bovenste ring van het stadion de staanplaatsen ook uitverkocht waren, gaf wel een enorme kick. Ik voelde me echt wáááw.»

HUMO Andere meisjes van zestien zouden dichtklappen, maar jij ging door en schakelde bijna de latere winnares uit.

CLIJSTERS «Tot aan 5-3 in de derde set voelde ik me alleen maar sterker worden.»

HUMO Verloor je uiteindelijk nog omdat je je plots realiseerde wat er allemaal gebeurde?

CLIJSTERS «Allicht. ik mocht serveren voor de wedstrijd maar maakte hij de eerste twee punten al meteen twee domme fouten. Plots kwam ook mijn eerste service niet meer door en toen wist ik dat ik het voorbij was. (Lacht) Carl, mijn coach. en ik zijn de week daarna als bezetenen op de eerste opslag gaan trainen. Gek, hé, maar zo zijn sporten nu eenmaal. (Verontschuldigend:) echte groten maken zo’n klus gewoon af, maar ik zal nog even moeten wachten.»

HUMO Heb je de Seat die je in Luxemburg gewonnen hebt al doorverkocht?

CLIJSTERS «Neen, die zat gewoon bij in het prijzengeld. Over twee jaar is dat model toch uit de mode, dus wacht ik liever nog wat af. Mijn papa zei trouwens dat een legertank meer jets voor mij is dan zo’n dure auto. Hij denkt dat ik een zware voet heb. Daarom krijg ik ook geen scooter, vermoed ik.»

HUMO Terwijl iedereen van zestien tegenwoordig een scooter heeft.

CLIJSTERS «Ah, wil jij hem dan misschien nu eens bellen? Ik zeur al jaren en het lukt maar niet.»

HUMO Hoewel niemand in je familie tennist, ben je toch al vanaf je vijfde bezig. Herinner je je nog wat je in de richting van het tennis dreef?

CLIJSTERS «Neen. Ik heb wel twee neven die gek zijn van tennis. Eerst was het gewoon met die racket zoveel mogelijk balletjes hoog houden, maar het werd al snel veel meer.»

HUMO 1988, het jaar dat jij met tennis begon, won je vader met KV Mechelen Europacup 1. Is dat toeval?

CLIJSTERS «O ja. Ik was vijf jaar, wat interesseerde mij KV Mechelen? Als papa ‘s avonds moest voetballen, moesten wij ‘s middags ook gaan slapen, en dat vonden wij maar niks. Papa zal het misschien niet graag horen, maar ik was een fan van Philippe Albert. Vergeleken met hem was papa eigenlijk maar een heel gewone voetballer. Hoewel, toen hij op de Mondiale met het hoofd tegen Uruguay scoorde. wisten we met onze blijdschap geen blijf. ‘Wat doet hij nu?’ riep mijn oma, die toen op ons moest passen.

»De dag dat hij de Gouden Schoen won, was ook heel leuk. Een bakker bracht toen een schoen in marsepein en die heb ik bijna helemaal in mijn eentje opgegeten (lacht luid). Heeft hij de echte Gouden Schoen trouwens niet aan een goed doel geschonken?»

CLIJSTERSBENEN

HUMO Je moeder was in haar jeugd nog turnkampioene. Heb je de lenigheid van haar geërfd en de kracht van je vader?

CLIJSTERS «Ja, en het doorzettingsvermogen heb ik ook van papa.»

HUMO Heb je nooit willen turnen?

CLIJSTERS «Neen. Ik kijk wel graag naar turnen, maar mama vond het geen goed idee dat wij hetzelfde gingen doen. Ze is destijds moeten stoppen wegens rugproblemen en die miserie wilde ze haar dochters besparen. Mama durfde wel heel veel; haar specialiteiten waren de balk en de brug met de ongelijke leggers. Als je niet koel bent, breng je er, zeker op die toestellen, niets van terecht.»

HUMO Je vader was een voetballer die altijd voorop ging in de strijd. Geeft winnen jou ook een kick?

CLIJSTERS «Het is in elk geval plezanter dan verliezen. Toen ik op Wimbledon Amanda Coetzer versloeg, ging ik voor het eerst echt zweven. Het was ook de eerste keer dat ik zo’n hoog geplaatste speelster versloeg. Na die partij was ik er voor het eerst echt van overtuigd dat ik, als ik goed blijf trainen, tot de top-10 kan doorstoten.»

HUMO Als iedereen in het gezin sport, worden er dan niet voortdurend resultaten vergeleken? Zit iedereen mekaar dan niet op te naaien?

CLIJSTERS « Oh neen. We praten aan tafel zelden over sport. Papa, bijvoorbeeld, kent amper iets van tennis. Als ik vroeger naar huis belde om te zeggen dat mijn forehand niet werkte die dag, zei hij: ‘Euh Kim, welke kant is forehand eigenlijk?’ Hij moet me vooral zakelijk en mentaal begeleiden, maar met het tennis op zich bemoeit hij zich maar beter niet. En dat beseft hij.»

HUMO Ben je trots op je lichaam?

CLIJSTERS «Euh, ik hen nu 1,75 meter, het is beter dat ik niet meer groei, want dat zou wel eens tot fysieke problemen kunnen leiden. Ik ben altijd forser en sterker dan mijn leeftijdgenoten geweest, maar dat heeft ook zijn voordelen. Zo moet ik voorlopig nog niet aan krachttrainingen beginnen omdat mijn spieren al voldoende ontwikkeld zijn. Al van toen ik klein was, sla ik heel hard. Sommige trainers wilden dat afremmen, maar gelukkig was er Bart Vandekerckhove van de tennisclub van Genk. Die zei altijd: ‘Laat haar maar doen. Als ze die ballen later allemaal binnen de lijnen slaat, wordt het een hele grote!’»

HUMO Ben Vanhoudt, je trainer bij TC Diest, herinnert zich maar al te goed dat je al op je achtste zonder problemen zestig sit-ups na elkaar kon doen, en je vader vertelde me dat je bij je geboorte al meteen je vuisten balde en je krachtig uitstrekte.

CLIJSTERS «Ja, die verhalen ken ik. Energie te over, hè. Zoals je ziet, kan ik heel moeilijk stilzitten. Er is een periode geweest dat mijn spel daar ook onder leed. Ik wilde de rally’s heel kort houden en die pauzes tussen de spelletjes waren ook niet aan mij besteed. Soms veegde ik alleen maar mijn gezicht af aan een handdoek en hop, ik stand er alweer. Nadenken was niets voor mij. Niet dat ik nu de tweede Arantxa Sanchez wil worden, maar ik moet zeker in de belangrijke wedstrijden geduldiger leren zijn en af en toe ook naar mijn lichaam luisteren. Zo heb ik enkele jaren geleden eens wekenlang met een beenvliesontsteking gespeeld omdat ik meer met de wedstrijden bezig was dan met iets anders.»

HUMO Als je in de spiegel kijkt, op welk lichaamsdeel ben je dan het meeste trots?

CLIJSTERS (lacht) «Ik bewonder mezelf nooit in de spiegel. Stel je voor, zeg. Ik ben wel blij dat ik heel sterk ben. En die gespierde bovenbenen heb ik natuurlijk van papa. Ze noemen dat Clijstersbenen, he. (Lacht) Ik denk dat er in omvang zelfs nauwelijks nog verschil is.

»Ik weet ook wel dat ik niet het figuur van Anna Kournikova heb, maar dat zal me een zorg zijn.»

HUMO Echt waar?

CLIJSTERS «Ja, ze mag dan wel de mooiste van het hele circuit zijn, ze heeft nog altijd geen officieel toernooi gewonnen en ik wel.»

HAAT EN NIJD

HUMO Het gaat de jongste jaren heel snel in het vrouwentennis. Hoe lang zal het nog duren voor jouw generatie het overneemt?

CLIJSTERS «De top vijf Hingis, Davenport, de Williamsen en Seles - steekt er nog altijd boven uit, maar daaronder is alles mogelijk. Om de drie maanden duiken er nieuwe namen op: Dokic, Stevenson, Barabansehikova... Het maakt het vrouwentennis aantrekkelijk, maar ook heel hard. Niemand gunt de ander iets. Da’s raar, want een jaar geleden speelden we met al die meisjes bij de juniores en pepten we elkaar nog voortdurend op. Toen ik op Wimbledon Coetzer klopte, iemand van kleedkamer 1, stond kleedkamer 3 op zijn kop. Iedereen applaudisseerde en juichte toen ik de kleedkamerdeur opendeed, maar nog geen half jaar later bijten we naar elkaar.

»Het is gewoon een kwestie van niet alle, maar wel de juiste mensen te vertrouwen. De speelsters of de klasgenoten van vroeger die zo jaloers waren omdat ik vaak in het buitenland zat, bestoken me nu met kaartjes. Voor mijn part kunnen ze de boom in.»

HUMO Als je straks definitief zou doorbreken, zal je dan elke vedettenneiging proberen tegen te gaan?

CLIJSTERS «Absoluut. Ik zal heel hard mijn best doen om dezelfde te blijven. (Wendt haar blik naar een blond meisje dat iets verderop zit) Da’s Jelena Dokic, een van die meisjes met wie ik vorig jaar nog de dubbeltitel op Roland Garros won. Sinds ze in Wimbledon Martina Hingis uitschakelde, heeft ze geen woord meer tegen mij gezegd. Dat vind ik heel spijtig, want als we vroeger in het buitenland zaten, gingen we samen naar de supermarkt onze winkelkar volladen. Hoe kan je toch zo worden?»

HUMO Ze heeft een schurk van een vader.

CLIJSTERS «Amai! We zien hem niet veel meer, maar we wisten allemaal dat hij niet mals was voor haar. Ze heeft ooit eens vier maanden aan een stuk van toernooi naar toernooi gereisd om toch maar zeker niet naar huis te moeten. Dan weet je het wel, he.»

HUMO De dag dat jij de halve finale speelde in het toernooi van Bratislava, verloor derdeklasser Diest, de nieuwe ploeg van je vader, met 6-1 van Namen. Moet jij hem dan moed inspreken?

CLIJSTERS (lacht) «Neen, daar kan ik me echt niet druk om maken. Hij heeft er zelf voor gekozen opnieuw trainer te worden. Dan moet hij ook maar de gevolgen dragen.»

HUMO Hij wil je ook zo lang mogelijk uit de greep van de grote managementsbureaus houden. Zal dat lukken, denk je?

CLIJSTERS «Waarom niet? Managementsbureaus zijn sportief belangrijk omdat zij makkelijk een wildcard voor hun jonge speelsters kunnen versieren, waardoor je ook geen slopende kwalificaties hoeft te spelen; maar mijn ranking is nu zo goed dat ik ze niet echt nodig heb. Als het toch allemaal te veel wordt voor papa, hebben we al wel de afspraak gemaakt dat we met IMG in zee gaan. De deal is rond, maar voorlopig doet hij het nog, en mijn bewondering stijgt nog elke dag. Hij weet waar de valstrikken liggen, hé, da’s een voordeel.»

HUMO Hij behoedt je ook voor veel media-aandacht, maar toen Boyzone en Ronan Keating te gast waren bij ‘Wedden Dat’, kon hij je naar verluidt niet meer tegenhouden.

CLIJSTERS «Het was eigenlijk voor Koen Wauters dat ik daar naar toe ging. Ik vind Koen heel losjes. Toen mama onlangs verjaarde, zijn we met alle vrouwen van de familie naar een concert van Clouseau geweest. Dat was heel tof, want dat doorbreekt de sleur van het tennis.»

HUMO Je zei net dat je de sfeer op de US Open heel leuk vond. Hou je van de Amerikaanse sportcultuur?

CLIJSTERS «Ja, ik heb graag dat de mensen hun enthousiasme tonen. Ik zou wel niet in Amerika willen wonen, maar de sfeer rond de toernooien is er leuker dan in Europa. En de taal is heel grappig.»

HUMO Je bent ook voor de Amerikaanse muziek gevallen, heb ik begrepen.

CLIJSTERS «Ik begin nu beetje bij beetje rapmuziek te ontdekken, maar ik hou, tot ontzetting van mijn mama, ook van Guano Apes, Skunk Anansie en K’s Choice. Zelfs de nieuwe Whitney Houston vind ik heel goed.»

HUMO Allemaal groepen met een zangeres. Metal Girl Power, als het ware.

CLIJSTERS (lacht) «Ja, de tijd dat ik naar concerten van The Back Street Boys ging, is al een tijdje voorbij. Elke (haar twee jaar jongere zus, red.) mag nu naar die cd’s luisteren.»

RUSTIG, RUSTIG

HUMO Eerder dit jaar trok Justine Henin, ook zestien, alle aandacht naar zich toe. Op het toernooi van Reims bijvoorbeeld verloor je nog zwaar van haar. Geeft het een kick dat je nu hoger staat op de wereldranglijst?

CLIJSTERS «Oh neen. Als dat het doel is, ben je verkeerd bezig.»

HUMO Maar vroeger werd altijd beweerd dat zij meer talent had dan jij.

CLIJSTERS «Journalisten en andere mensen uit het tennismilieu proberen ons al jaren tegen elkaar uit te spelen, maar dat is ze nog niet gelukt. Wij zijn natuurlijk heel verschillende types. Haar touch is beter dan de mijne, zij heeft dan weer minder kracht. Maar daar houdt het op. Het was zelfs leuk om samen groot te worden. Ook al spreken we een andere taal, we stimuleerden elkaar en we wisselden veel tips uit. Soms dubbelen we ook en wat ik zeker nooit vergeet, is het telefoontje na haar overwinning in de Fed-Cup tegen Nederland. Ze vond het jammer dat ik er wegens omstandigheden niet bij was. Dat vond ik heel mooi van haar.

»Justine volgt een heel ander parcours dan ik, het zal dus moeilijk zijn om in de toekomst nog vaak samen te spelen.»

HUMO Kan je even goed worden als de Williamsen?

CLIJSTERS «Er is toch nog een wezenlijk verschil, hoor. Venus en Serena wanen zich de sterksten van de wereld. Ze dragen dat uit en horen in hun entourage ook niets anders vertellen, denk ik. Verder weet niemand iets van hen. Ik wil nog wel eens met iemand contact zoeken, maar zij schermen zich compleet af, alsof op praten met een tegenstandster een zware straf staat.»

HUMO Kijk je uit naar het echte tennisleven, samen met een coach van het ene toernooi naar het andere reizen?

CLIJSTERS (enthousiast) «Ja, enorm. Ik ben graag alleen. Ik kan gerust uren in mijn eentje op een hotelkamer zitten, een beetje zappen, wat computeren, maakt niet uit, als ze me maar gerust laten.»

HUMO Je bent zestien: voel je nooit eens de drang om samen met enkele andere speelsters een viersterrenhotel op zijn kop te zetten?

CLIJSTERS «O neen. Bij de juniores en zeker hij de min-veertien deden we dat veel meer. Justine, Leslie Butkiewicz en ik hebben, tot ergernis van de andere hotelgasten, ooit in Japan onze coaches een hele nacht wakker gehouden door op alle mogelijke deuren en muren te kloppen en belletjetrek te doen. Dat soort acties maak je nu niet meer mee.»

HUMO Groeit het aantal fans eigenlijk gestaag?

CLIJSTERS (lacht) «Ja, met alle gevolgen vandien. Tijdens mijn match tegen Serena Williams zaten er op de eerste rij drie aardige Amerikaanse jongens. Toen ik in de eerste set op setpunt stond en Williams voor de tweede keer de bal omhoog gooide om te serveren, riepen ze plots: ‘Please, Kim, marry us!’ Waarop Williams een dubbele fout sloeg en de set voor mij was. Ik heb eens vriendelijk naar die boys gelachen, maar ik heb ze daarna niet meer teruggezien.

»Intussen komt er fanmail van over de hele wereld, maar aanzoeken, zoals in New York, zitten er niet tussen. (Lacht) Gelukkig maar.»

HUMO Geniet je ervan om, zoals voor de aftrap van de voetbalwedstrijd Genk-Lierse, in een open golfwagentje door het stadion te worden gereden?

CLUSTERS «Oh, ik vond dat maar niks. Ze wilden mij helemaal alleen op de achterbank zetten, maar ik stond erop naast de chauffeur te gaan zitten. Ik ben helemaal geen koningin of een prinses. Toen al die mensen opstonden en applaudisseerden, dacht ik: ‘Oh, Kim, wat heb je nu weer toegezegd?’ Het is fijn dat de mensen van je houden, maar zo’n vol stadion, jongens, ik heb het graag ten beetje rustig. Da’s ook typisch Limburgs, denk ik.»

HET ZONNETJE IN HUIS

HUMO Je zus heeft ook veel talent. Besef je dat je het haar heel moeilijk maakt?

CUJSTERS «Natuurlijk. We zijn het allebei ook zo beu dat iedereen die iets met tennis te maken heeft, ook roept dat België zijn zusjes Williams heeft. Vooral voor haar is dat heel zwaar, want wat gebeurt er? Ze vergelijkt resultaten. Als ik ergens op haar leeftijd de halve finale heb gehaald, is zij ontgoocheld als ze al in de kwartfinale uitgeschakeld wordt. Ik probeer haar uit te leggen dat ze vooral plezier in het tennis moet hebben, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Pas op, ze is niet jaloers. Integendeel zelfs, toen ik van de US Open terugkeerde, zei ze: ‘Ik ben echt heel fier op u!’ Da’s toch mooi. Ik zal haar zeker blijven helpen. Misschien kunnen we samen reizen of, wie weet, een dubbel vormen, want ze heeft een veel betere techniek dan ik.»

HUMO Sabine Appelmans zei eerder dit jaar: ‘De Williamsen, Mauresmo en Clijsters hebben geen tactiek, ze kloppen zonder na te denken.’ Heeft ze gelijk?

CLIJSTERS « Neen. Het is niet omdat we de bal misschien dertig of veertig kilometer per uur harder slaan dan zij, dat we niet weten wat we doen. In vergelijking met enkele jaren geleden is het vrouwentennis millimeterwerk geworden. Wie het langst de bal vlak tegen of op de lijn durft te spelen, wint. Iedereen in de top-100 kan intussen tennissen, dus wordt de combinatie van kracht en mentale frisheid het belangrijkst, niet de techniek.»

HUMO Serena Williams deed er alles aan om eens deel te mogen nemen aan een mannentoernooi. Maakt ze daar een schijn van kans?

CLIJSTERS «Natuurlijk niet. Andre Agassi heeft haar al gewaarschuwd, maar ze wil blijkbaar absoluut doorzetten. Ik begrijp haar niet, want het mannentennis is van een heel andere orde. Soms train ik in Wilrijk ook met de jongens, maar als die echt doorslaan, moet ik passen.»

HUMO Sporters zijn er over het algemeen niet mee bezig, maar heb je enig idee hoe je zal reageren op een mindere periode?

CLIJSTERS «O, ik weet maar al te goed dat er straks een moment komt waarop de mensen zullen zeggen: ‘Vorig jaar was ze toch sterker.’ Zo gaat dat nu eenmaal. Ik kan geen vierhonderd plaatsen meer stijgen op de wereldranglijst, hé. In dat opzicht was het afgelopen jaar uniek. Het zal al mooi zijn als ik volgend jaar een paar plaatsen kan stijgen. Maar voorlopig wil ik met volle teugen genieten.»

HUMO Volgens Eddy Desmedt, sportief directeur van het BOIC, kennen vrouwen het woord opgeven niet. Klopt dat?

CLIJSTERS «Zeker. Onlangs had ik het in het toernooi van Bratislava heel moeilijk tegen Nathalie Dechy, een speelster die in de top-25 staat. Ik stond 6-3, 4-1 achter, maar toch gaf ik niet op. Voor mij is de wedstrijd pas gedaan als de laatste matchbal gespeeld.»

HUMO Wat zou er van je geworden zijn als je niet zo goed kon tennissen?

CLIJSTERS «Dan zat ik nu gewoon in de schoolbank voor airhostess of kleuterleidster te studeren (lacht). Ik ben best wel een sociaal mens, hoor. Als ik op zaterdagavond mag kiezen tussen uitgaan of met mijn kleine nichtjes naar de cinema gaan, kies ik voor de cinema.

»Ik schrijf ook graag mijn belevenissen op, en die speel ik dan door aan Caroline Maes, die samen met mij in de tennisschool van Wilrijk zit. In Bratislava had ik in totaal acht pagina’s volgepend over mijn hotelkamer, de stad en de tegenstandsters.»

HUMO Denk je dat je iets gemist hebt het afgelopen jaar?

CLIJSTERS «Neen, dit was wat ik wou en dit wil ik ook zo lang mogelijk blijven doen.»

HUMO Het seizoen zit er bijna op. Ga je jezelf belonen met iets moois?

CLIJSTERS (wijst naar haar rechterenkel) «Ik zou hier graag een zonnetje laten tatoeëren, maar papa en mama zien dat niet zitten, terwijl het toch volop mode is onder de tennissters. De Spaanse Riera heeft er zelfs vier. Ach, op een dag zal ik gewoon thuiskomen en dan staat-ie erop.

»In het circuit zijn ook de eerste navelpiercings opgedoken. Sanchez-Lorenzo en Barahanschikova zijn daarmee begonnen, maar ik denk: ‘Als ik straks zeventig ben, wat moet ik dan in godsnaam met een piercing?’

»Op oudejaarsavond mag ik wel naar ‘De Langste Nacht’ in Flanders Expo in Gent. Dan ga ik dansen tot ik erbij neerval.»

HUMO Terwijl papa en mama het in zaal 4 bij een beschaafde tango houden?

CLIJSTERS « Neenee, ik heb hen al gewaarschuwd dat ik bij een vriendin blijf slapen.»