Humo sprak metsusan sarandon
‘Er zijn echt nog meer vrouwen die zo oud zijn als ik, hoor. En we neuken nog allemaal’
(Eerder verschenen in Humo op 8 september 1994)
Susan Sarandon wordt vandaag 75. Om dat gepast te vieren, springen we terug in de tijd, toen we het geweldige genoegen hadden de gevierde actrice te spreken over leven en werk.
Als je alle heroïsche verhalen zou mogen geloven, moet Susan Sarandon, die vandaag 75 wordt, een vrouw zijn die zich helemaal niets aantrekt van de wetten van de filmfabriek die haar heeft gemaakt. Maar wanneer ze hier in New York haar schoenen uittrekt, en zich languit op de sofa neervlijt, met de knoopjes van haar losse jurk zo ver open dat mijn ogen moeite moeten doen om niet in het dal te verdrinken waar de borsten toeven die door Playboy ooit tot de ‘celebrity breasts of the summer’ werden uitgeroepen, heeft mijn hoofd toch wat moeite om te geloven dat deze dame zich niet, zoals dat in de business hoort, handig aan het verkopen is. Haar imago is namelijk dat van de zelfbewuste rijpere vrouw die er op haar 47ste nog in slaagt een hoofdrol in de dromen van het mannelijke bioscooppubliek te spelen. Dat ze twaalf jaar ouder is dan de 36-jarige acteur Tim Robbins, met wie ze twee buitenechtelijke kinderen heeft, doet haar imago natuurlijk geen kwaad.
Hollywood heeft dan ook het volste vertrouwen in haar. Genoeg om haar een peperduur script van John Grisham in handen te geven, en genoeg om van haar de enige dame te maken die in het geweld van de voorbije filmzomer in haar eentje een kolos van een affiche mocht torsen. Met succes overigens, want na zes weken heeft ‘The Client’ al 78 miljoen dollar opgebracht. Maar ere wie ere toekomt. Sarandon is duizend keer authentieker dan het jonge vrouwenvlees dat zich aan de westkust gewillig uitstrekt voor de lullen die filmland regeren. Een betoverende schoonheid is ze nooit geweest, en ze is ook nooit bang geweest om weinig flatterende rollen te spelen. Sarandon is écht. Haar vrouwen tarten elk cliché: Janet Weiss, het naïeve wicht in ‘The Rocky Horror Picture Show’, Sally, de serveerster met het Botticelli-haar in ‘Atlantic City’, Sarah Roberts, de lesbische vampier in ‘The Hunger’, de rebelse Louise in ‘Thelma and Louise’, de zwoele honkbalgroupie Annie Savay in ‘Bull Durham’, de koele drugdealer Ann in ‘Light Sleept’, of Nora de slonzige serveerster in ‘White Palace’, allemaal personages die ze op een manier tot leven bracht die in geen enkele handleiding voor acteurs te rapen valt.
In The Client’ speelt ze Reggie Love, een arme, strijdlustige advocate die de verdediging op zich neemt van de elfjarige Mark Sway (Bral Renfro), een jongetje dat meer weet dan goed is voor zijn gezondheid. Zowel de FBI als de maffia maken jacht op het knaapje omdat ze respectievelijk hopen en vrezen dat de louche figuur, van wiens zelfmoord de kleine Mark getuige was, hem geheime informatie heeft verklapt. ‘Heb ik het verkeerd voor, of ben jij toch een Amerikaan?’ zegt ze, nadat ik me met ‘Hi, I’m Kurt’ heb voorgesteld. Ik moet dringend aan mijn accent gaan werken. ‘Neenee, tegen mij kun je alles zeggen.’ ‘Ik zèg altijd alles, maar ze durven nooit al mijn woorden af te drukken.’
HUMO Dan kunnen we misschien beginnen met een uitspraak van jou die men wél heeft durven publiceren. Je zei ooit: ‘Hoe slechter ik word betaald, hoe beter de rol’. Werd je voor uw rol in ‘The Client’ dik betaald?
SUSAN SARANDON «Ja, ik heb ze diep in hun beurs laten tasten (lacht).»
HUMO Dus...
SUSAN SARANDON «Nee, dit is een uitzondering. Maar het is wel degelijk zo dat, als je een scenario krijgt aangeboden voor een film waar een duizelingwekkend budget aan vastzit, de kans groot is dat het scenario abominabel is. Het is niet altijd het geval, net zoals iets wat je gratis doet, niet noodzakelijkerwijze goed is (lacht). En zoals een compleet idioot scenario je evenmin de garantie op een monsterhit biedt.»
HUMO Hoe komt het volgens jou dat alles waar veel geld aan vastzit, vaak minder van kwaliteit is?
SARANDON «Misschien is dat te wijten aan het feit dat de industrie tegenwoordig wordt beheerd door advocaten, boekhouders en marktanalytici die samen met het groot geld de vaandels hebben overgenomen. Het financiële aspect primeert op het artistieke. Alle films moeten een zo groot mogelijk publiek aanspreken, zodat ze hun buitensporige budgetten kunnen terugverdienen.»
HUMO Wat geeft de doorslag bij de beslissing of je al dan niet een rol aanvaardt?
SARANDON «De ene keer is het ’t verhaal, de andere keer een personage waar ik echt op gesteld ben, of omdat de film wordt opgenomen op een plaats waar ik mijn kinderen mee naartoe kan nemen zonder dat ze vooraf moeten worden ingeënt. Ook de periode van de opnamen speelt een rol. Het liefst werk ik tijdens de zomervakantie, omdat ik dan de kinderen niet van school moet halen. Tegenwoordig heb ik een voorliefde voor verhalen die zich afspelen in New York, want dan kan ik ’s avonds naar huis (lacht). Vroeger was het net omgekeerd: ik koos voor projecten die me naar plaatsen brachten waar ik nog nooit was geweest. Maar het belangrijkste is altijd dat je zelf weet waarom je iets doet. Misschien doe je het voor de mensen waarmee je werkt: de regisseur, en de collega’s... Met mijn volgende film, ‘Portrait of a Lady’, waarvan de opnamen volgende lente beginnen, verdien ik heel weinig, maar ik krijg de kans om met Jane Campion te werken. En da’s al genoeg voor mij.»
HUMO Als je uitsluitend in New York wilt werken, moet je meer theater gaan doen.
SARANDON «Nee, hoe graag ik dat ook zou willen, de uren komen me te slecht uit. Tussen vijf en negen ’s avonds heb ik namelijk altijd de handen vol met mijn kinderen. Je moet ze eten geven, wassen, in bed stoppen, enzovoort. Ik kan Tim toch niet met al dat werk laten zitten, terwijl ik rustig naar het theater ga? Gewoon onmogelijk. Plus: je bent ook je weekends kwijt. Men biedt me de hele tijd theaterprojecten aan, en ik bid dagelijks tot God dat die aanbiedingen er nog zullen zijn zodra mijn kinderen de leeftijd zullen hebben bereikt dat ze liever hun moeders hielen dan haar tenen zien, want eerlijk gezegd sta ik liever op de planken dan voor een camera. Het verschil tussen film en theater is als het verschil tussen masturbatie en vrijen. In film zit je je in je eentje af te rukken om enig genot te beleven, en in het theater heb je echt een relatie met de mensen. Ik vind vrijen het leukst. Maar het kan niet, nu de kinderen nog klein zijn.»
HUMO Was er naast het geld nog iets anders dat de doorslag gaf om je rol in ‘The Client’ te aanvaarden? Je moederinstinct bijvoorbeeld?
SARANDON «Nee, want Reggie laat zich absoluut niet in de moederrol dringen. Ik zag haar meer als een soort minnares dan als een moeder. Want mocht mijn zoon me komen vragen met hem de grens over te steken om een lijk te gaan zoeken, dan zou ik zeggen: ‘Je blijft thuis bij je moeder. We bellen de politie op, en zij moeten het maar uitzoeken.’ Het feit dat een vrouw zich door een jongen in zo’n hachelijke situatie laat manoeuvreren, lijkt alleen aannemelijk als je haar gedrag ziet als een irrationele, romantische liefdesbetuiging. Goed, in het boek had ze inderdaad meer moederlijke neigingen, maar we zijn dan ook helemaal niet trouw geweest aan het werk van Grisham. Het boek heeft me trouwens helemaal niet aangegrepen. Ik vond dat Grisham in ‘The Client’ enorm veel fouten heeft gemaakt. Blijkbaar denkt hij dat alles hem is toegestaan. En zijn lezers slikken inderdaad heel veel van hem: er zitten kolossale gaten in het verhaal; keer op keer wordt de logica geweld aangedaan. Grisham zet voortdurend de levens van zijn hoofdpersonages op het spel, terwijl hij dat heel makkelijk had kunnen voorkomen. Waardoor de advocate in feite verschrikkelijk naïef overkomt. In de echte wereld waren zij en haar cliënt al lang dood geweest.»
HUMO Dus het feit dat je zelf moeder bent, heeft je bij deze film helemaal niet geholpen?
SARANDON «Het enige waarbij mijn moederschap me helpt is hij het afslaan van films (lacht). Nee, ik hou van vrouwen die op het eerste zicht teer en kwetsbaar zijn, maar die als het erop aankomt haar op hun tanden blijken te hebben. En ik denk dat Reggie zo’n vrouw is.»
HUMO Tien jaar geleden kreeg je van de dokters te horen dat je geen kinderen kon krijgen, en intussen ben je al drie keer bevallen. Ben je achteraf blij dat je zolang hebt gewacht om kinderen te krijgen?
SARANDON «Jazeker, en ik zou iedereen aanraden er zo lang mogelijk mee te wachten. lk heb ondertussen werkelijk alles gedaan wat je maar kunt bedenken, echt van het leven genoten; en nu ben ik dolgelukkig als ik rustig thuis kan blijven. Mijn leven is perfect. Ik ben er voor Tim, als hij me nodig heeft, en wat onze carrières betreft is er van competitie absoluut geen sprake. Hij is in de kracht van zijn jaren, dus moet hij nu alle kansen grijpen die hij krijgt. Ik heb mijn gezin, en mijn kinderen hoeven helemaal niet te vechten om aandacht te krijgen. Niet omdat ik me verplicht voel met hen bezig te zijn, maar gewoon omdat ze interessanter zijn dan al het andere.»
HUMO Nu je je niet meer op je carrière hoeft toe te leggen, heb je meer succes dan ooit voorheen. Heeft het één met het ander te maken?
SARANDON «Nee, ik denk dat dat komt doordat mijn speelterrein versmald is. Ik heb me altijd goed uit de slag getrokken in wat ik te doen kreeg, en om de paar jaar mat ik me een ander imago aan en werd ik bejubeld als ‘de grote ontdekking’. Maar ik ben nooit naar Californië verhuisd, en heb ook nooit een agent in dienst genomen. Acteren was gewoon iets wat ik graag deed, iets wat me toeliet op een aangename manier met andere mensen te werken. Het is nooit mijn droom geweest een filmster te worden. Ik maakte me geen zorgen als er perioden waren dat de films die ik deed niet bijzonder veel succes oogstten. Ik merkte wel dat de mensen met wie ik werkte dikwijls niet echt gedreven waren, en dat de rollen die ik aangeboden kreeg niet denderend goed geschreven waren; men bood me rollen aan in de hoop dat ik ze beter zou maken.
»Maar intussen had ik ook nog een leven, hoor. Ik reisde veel, ik was politiek actief, ik trok naar Nicaragua met een lading babyvoedsel, een daad waarmee ik de FBI en de CIA op mijn nek haalde, en wellicht zou ik in het buitenland gebleven zijn, als ik daar mijn brood had kunnen verdienen. Ik woonde in Italië toen ik voor het eerst zwanger werd, en ik keerde gewoon af en toe naar Amerika terug om een film te doen, omdat ik moest zorgen dat mijn dochter te eten kreeg.
»Achteraf bekeken ben ik blij dat het grote succes zolang is uitgebleven. Die moeilijke jaren hebben me voorbereid op wat ik nu meemaak. Want succes is niet makkelijk om dragen als je er niet op voorbereid bent. Kijk hoe lastig mijn vriendin Julia Roberts het heeft. Het is heel moeilijk om fouten te maken, jezelf te ontdekken, als je voortdurend in de kijker staat. Leven is in feite niets anders dan fouten maken, al doende leren. Hoe kom je anders te weten wie je bent, wat je wilt en wat je volgende stap moet zijn?»
HUMO De carrières van je vrouwelijke leeftijdsgenoten, Meryl Streep, Glenn Close, Goldie Hawn en noem maar op, gaan de laatste tijd razendsnel bergaf, terwijl jouw succes maar blijft toenemen. Hebt je daar zelf een verklaring voor?
SARANDON «Nee, ik weet het niet. Het is een kwestie van geluk, zeker? Misschien komt het doordat ik veel minder werk dan al die andere actrices. Ik sla enorm veel projecten af. Anderzijds ben ik toch ook niet stokoud, hè. Ik ben Lillian Gish niet. Men stelt me de laatste tijd alsmaar vaker de vraag hoe ik mijn seksuele uitstraling heb weten te bewaren. Waar halen journalisten dergelijke vragen? Vindt jan-met-de-pet het dan zo ongehoord dat mensen van boven de veertig nog neuken? Er zijn echt nog meer vrouwen die zo oud zijn als ik, hoor. Ik ben heus niet de enige.»
HUMO Nee, maar je bent wel één van de enigen van je leeftijdsklasse die nog voor een sekssymbool kan doorgaan.
SARANDON «Ja, vandaar ook dat mijn agent woedend was omdat ik onlangs twee films deed, ‘Passage’ en ‘Little Women’, waarin ik een moeder speelde, want hij hoopte natuurlijk dat ik mijn status van sekssymbool ten volle zou uitmelken. Er zijn gewoon heel weinig seksueel attractieve rollen voor vrouwen van boven de veertig. Terwijl de mannen van onze leeftijd altijd jongere tegenspeelsters hebben, en zelfs als hun ballen op de grond hangen nog het stempel ‘sexy’ krijgen opgeplakt. Dat is nu eenmaal zo.»
HUMO Laten we het nog even over dat clichébeeld hebben dat de media graag van je ophangen, en waar journalisten op teren. Je wordt niet alleen als één van de weinige sekssymbolen van boven de veertig getypeerd, maar in elk artikel over jou wordt ook beklemtoond dat je een ‘sterke vrouw’ bent en dat je altijd ‘sterke personages’ speelt. Voel je je ook sterk?
SARANDON «Iemand die over de hele lijn ‘sterk’ is, bestaat niet. Mensen zijn sterk als de omstandigheden dat vereisen. Ik ben één keer sterk geweest: toen ik de orde verstoorde op de Oscaruitreiking, al wist ik dat het tegen de regels was. In mijn binnenste voelde ik me helemaal niet sterk - ik stond te trillen op mijn benen - maar ik deed het tóch. Mensen die heldhaftige daden stellen, weten niet of wat ze doen ook goed zal aflopen. In ‘Lorenzo’s Oil’ wisten die ouders niet of ze hun zoon niet aan het vergiftigen waren, toen ze beslisten zijn medicatie aan te passen. De vrouw in ‘Thelma and Louise’ deed wat ze moest doen, maar was niet trots op wat ze deed. Ze zat vol twijfels. Gelukkig, anders had je wellicht geen twee uur lang naar dat personage willen kijken. Maar ja, het is wel zo dat mensen die risico’s nemen, en een opinie hebben, voor sterk doorgaan. Kijk maar naar Anita HM, de vrouw die na een hele tijd van stilzwijgen naar buiten kwam met haar aanklacht van seksuele manipulatie tegen rechter Clarence Thomas. Wat dreef haar ertoe die verschrikkelijke ervaringen aan het licht te brengen? Ze wist op voorhand dat ze zou worden vernederd en beschimpt, zodra ze zou praten. Maar een mens kan maar een bepaalde hoeveelheid rotzooi slikken, en dan slaat plotseling die hendel in je hoofd om waardoor je niet langer alles over je heen kunt laten gaan, en je je schrap gaat zetten. Kijk naar de Odones, de mensen wier verhaal in ‘Lorenzo’s Oil' werd verteld. De enige fout die ze maakten, was dat ze informatie wilden. Het ergste waar je kunt om vragen is kennis. Zeker in Amerika word je verondersteld geen vragen stellen, en het is vooral taboe de regering in vraag stellen, zelfs al financier je ze. En zelfs al is dé Amerikaanse leuze bij uitstek ‘Voor en door het volk!’ Je zou verrast zijn hoe snel je tot een vijand van het volk wordt uitgeroepen. Als je homo bent, en je besluit je seksuele aard niet langer te verzwijgen, sta je voor je het weet op de voorpagina’s van alle kranten en tijdschriften, en heb je een boel rechtszaken aan je been. Er zijn nu eenmaal van die dingen die niet in kleine porties te verkrijgen zijn: het is alles of niets. Net zoals je niet een klein beetje zwanger kunt worden. Nee, ik ken geen sterke mensen. Gewone mensen doen buitengewone dingen als de omstandigheden dat vereisen.»
HUMO Je hebt het zelf al vermeld: je bent politiek actief, maar je hebt eigenlijk nog maar weinig films met een politieke boodschap gedaan.
SARANDON «Ik denk dat een film die een specifieke polemiek behandelt vaak meer kwaad doet dan goed, omdat de toon al vlug te theoretisch of te extreem wordt. Je krijgt veel meer gedaan als je gewoon een gezicht plakt op de problematiek van de armoede, van de daklozen, of van aids.»
HUMO Mocht je ooit nog de kans hebben om het podium van de Oscars te beklimmen, zou je de kijkers dan opnieuw een politieke boodschap meegeven?
SARANDON «Ik zal dat podium alleen kunnen nog opklauteren als ik de hoofdvogel afschiet, want om een prijs te overhandigen zullen ze me nooit meer vragen.»
HUMO Hoe reageerden de mensen in de industrie nadat je hun feestje had onderbroken met je pleidooi voor de HIV-besmette Haïtiaanse vluchtelingen die door de Amerikaanse regering de toegang tot het land werden ontzegd?
SARANDON «Ach, de reacties liepen uiteen. Eigenlijk mogen ze niet klagen, want in het verleden heb ik op de Oscaravond talrijke prijzen overhandigd zonder dat ik ooit mijn boekje te buiten ben gegaan. Maar die ene keer zat er echt niets anders op: er lagen op Guántanamo 260 mensen op hun dood te wachten. Ik moest iets doen. Ik had al van alles geprobeerd: ze hadden me gearresteerd tijdens een protestactie, we hadden persconferenties gegeven, we hadden alles gedaan wat in onze macht lag, maar niets werkte. De dagen verstreken, en die doodzieke mensen, die zo dringend hulp nodig hadden, werden aan hun lot overgelaten. Ik kon het niet over het hart krijgen het woord te richten tot het grootste publiek van het jaar zonder iets te zeggen over het schandaal dat wat verder plaatsvond. Het was niet alleen in het belang van die Haïtianen, maar ook van alle HIV-patiënten in Amerika en in de zaal. En blijkbaar heeft mijn actie toch iets uitgehaald, want de volgende dag werden ze verlost.
»Denk vooral niet dat ik genoot van de opschudding die ik veroorzaakte. Het was verschrikkelijk moeilijk. Ik was doodsbang. Ik ben opgevoed als een braaf, katholiek meisje dat altijd vriendelijk was tegen de mensen, altijd het gesprek gaande hield, nooit vragen stelde en nooit moeilijkheden veroorzaakte. In de coulissen stonden de producer en zijn gevolg ons voor we opgingen dreigend aan te kijken, want ze waren al bang dat we iets zouden doen. Ik had nochtans niets verteld aan mijn agent, en evenmin aan de persattaché. Maar blijkbaar hadden ze het voelen aankomen. Ze zeiden voortdurend: ‘Jullie gaan de orde toch niet verstoren, hè? Hou je aan je tekst.’ Ik was doodsbang. Die zevenentwintig seconden leken wel uren. Ik sprak zo langzaam omdat ik geen adem kreeg. Ik was als verlamd. Maar toen ik één keer was uitgesproken, viel alle druk van me af, al begonnen de moeilijkheden toen pas.»
Bekijk hier de speech van Susan Sarandon en Tim Robbins op de Oscaruitreiking in 1993:
HUMO De producer van de Oscaruitreikingen, Gilbert Cates, wil je niet meer op zijn podium zien, en je zult daar alleen iets kunnen aan doen als je ooit de Oscar wint. Tot nu toe werd je drie keer genomineerd, maar sleepte je nog nooit de hoofdprijs in de wacht. Zou het kunnen dat Hollywood iemand met jouw politieke opvattingen die bekroning niet gunt?
SARANDON «Nee, dat denk ik niet. Er zijn tal van factoren die meespelen: de datum waarop je film uitkomt, of hij een hit was of niet, het budget dat de studio uittrekt om de film aan alle leden van de Filmacademie te laten zien, enzovoort. Had ik een Oscar gewonnen voor ‘Thelma and Louise’ zou dat eigenlijk een blamage aan ons adres zijn geweest, want in het verhaal zetten we ons precies af tegen de gevestigde orde. Na ‘Bull Durham’ verwachtte ik genomineerd te zullen worden, want ik had net de Golden Globe gewonnen, maar de studio organiseerde bijna geen speciale voorstellingen voor de leden van de Filmacademie. Je moet weten dat veel van de kiesgerechtigden zelden op eigen initiatief in een bioscoop komen: je moet ze er ofwel naartoe brengen, of je moet de film bij hen thuis komen draaien. Het is allemaal big business.
»Weet je, maanden voor de nominaties lag er al een cassette van ‘Howard’s End’ in mijn brievenbus. Ik voelde me wel rot toen ik voor mijn vertolking in ‘Lorenzo’s Oil’ naast de prijzen pakte, omdat ik op de uitreiking was met Michaela, de vrouw op wie mijn personage was gebaseerd. Zij was er namelijk kapot van. Meer dan wie ook had zij voor het project gevochten. Voor haar is de tragedie van ‘Lorenzo’s Oil’ trouwens nog lang niet voorbij. Zij vecht nog altijd voor het leven van haar kind. Zelf was ik op dat moment echt niet met die nederlaag bezig. Na al die drukte om mijn uitspraken in verband met Haïti wilde ik zo vlug mogelijk naar buiten.»
HUMO Hoe is die omwenteling van een braaf, godvruchtig meisje tot een sociaal bewuste vrouw in feite tot stand gekomen?
SARANDON «Ik had gewoon het geluk dat ik kon opgroeien in een tijd waarin alle problemen nog netjes waren afgelijnd. Het was niet moeilijk een standpunt te nemen met betrekking tot de oorlog in Vietnam of om de zijde van de beweging voor burgerrechten te kiezen. Als katholiek meisje was me immers geleerd dat ik moest opkomen voor de zwakken. Ik dacht ook dat de Communisten hier elke dag konden binnenvallen, en dat ze ons zouden martelen voor ons geloof. Dus zat ik elke dag in de kerk te bidden dat God me de kracht zou geven om overeind te blijven. Ik was namelijk heel bang dat ik op het cruciale moment niet de moed zou hebben te sterven voor mijn geloof (lacht). Toch ben ik de enige van de negen kinderen in onze familie die politiek actief is. Misschien heeft het te maken met de periode waarin ik meerderjarig ben geworden. En het is natuurlijk ook zo dat je, zodra je één vraag begint te stellen, de sneeuwbal aan het rollen brengt. Zodra je de fout maakt je te informeren, kun je niet meer terug. Het is zoals in de Tuin van Eden: vergaar geen kennis, of we nemen al je zekerheden weg. Eva was de eerste vrouw die voor zichzelf durfde op te komen. Daarom heb ik mijn dochter Eva genoemd.»
HUMO Zijn al je broers en zussen inmiddels priesters en nonnen?
SARANDON «Nee. Ik heb vier broers en vier zussen, en geen van hen is nog gelovig (lacht).»
HUMO Jij wel?
SARANDON «Ja, heel erg. Ik vind Jezus nog altijd een fantastische kerel, en mijn kinderen zijn zelfs gedoopt, maar er is geen enkele vorm van georganiseerde religie waarin ik me nog kan vinden.»
HUMO Wat zeg je tegen mensen die vinden dat politiek niets voor acteurs is?
SARANDON «Dan herinner ik hen er even aan dat ze in een land leven dat nog niet zo lang geleden tot tweemaal toe een acteur tot president koos. Trouwens, ik heb ook burgerrechten, en ik mag toch ook een opinie hebben over wat er om me heen gebeurt? Ik betaal enorm veel belastingen, geld waarmee de politici allerlei dingen uitrichten waarmee ik geenszins akkoord ga. Ik ben een moeder, en heel veel van de zaken die ik aanklaag hebben betrekking op de wereld waarin mijn kinderen zullen moeten leven.
»Verder vind ik dat iedereen de verantwoordelijkheid heeft zich te informeren, en in overeenstemming met zijn geweten te handelen. Iedereen heeft ook recht op informatie, maar jammer genoeg hééft niet iedereen die informatie, en aangezien mijn positie me dikwijls toegang verleent tot gegevens die door bepaalde partijen liever worden weggemoffeld, zie ik het als mijn taak die gegevens naar buiten te brengen. Tijdens de Golfoorlog kwam ik bijvoorbeeld op voor een vereniging van ouders die er ten zeerste tegen gekant waren dat hun kinderen naar de Golf werden gestuurd zonder dat ze zelfs maar wisten wat ze daar moesten doen. Niemand wilde hen te woord staan. Ze stonden te roepen in de woestijn, omdat ze geen macht hadden, of niet genoeg bekend waren om gehoord te worden. De tv-zenders zoeken liever uit waar 0.J. Simpson iedere seconde van zijn leven heeft uitgehangen, dan dat ze de mensen een antwoord geven op levensbelangrijke vragen, zoals waarom er zoveel geld voor de Golfoorlog werd uitgetrokken, en waarom hun kinderen daar moesten sterven. Nee, mij zullen ze niet stil krijgen. Ik blijf roepen zolang ik een stem heb.»
