Euthanasie voor Geneviève Lhermitte, die haar vijf kinderen vermoordde: Humo sprak een jaar na de feiten met hun vader

Geneviève Lhermitte vermoordde in 2007 haar vijf kinderen tussen 3 en 14 jaar oud. Dinsdag, precies zestien jaar na de feiten, heeft ze euthanasie laten uitvoeren. Herlees het gesprek dat Humo een jaar na de feiten had met de vader van de kinderen, Bouchaïb Moqadem.

Hij is sindsdien de halve wereld rondgereisd, zegt hij. En overal kennen ze hem: het drama is de hele wereld rondgegaan. Overal krijgt hij ook hetzelfde te horen: zoiets hebben ze nog nooit gehoord – een moeder die haar vijf kinderen één voor één ombrengt. ‘Dat bestaat nergens. Het kan ook niet waar zijn. Het kan niet.’

Woensdagmiddag 28 februari 2007. De vijf kinderen van het BelgischMarokkaanse gezin Moqadem zijn terug van school. Alleen de oudste, Yasmine, is niet gegaan: zij moest vanochtend samen met haar moeder naar de dermatoloog. Na het eten kijken ze televisie en maken ze hun huiswerk. Geneviève Lhermitte, de moeder van het gezin, gaat de trap op. Ze roept eerst haar zevenjarige dochtertje Mina bij zich. Daarna de andere kinderen, om ze één voor één – elk in een andere kamer – met een mes te doden. Telkens legt ze haar kinderen onder de lakens te rusten. Als ze daarmee klaar is, ploft ze een mes in haar eigen hartstreek, zij het een beetje onzorgvuldig: de zelfmoordpoging mislukt. Ze belt de 100, en op slag is Nijvel wereldnieuws: Mama Medea bestaat en woont in België. Op het moment van de feiten zit Bouchaïb Moqadem in het vliegtuig, op de terugreis van een bezoek aan Marokko. De politie brengt hem op de hoogte als hij in Zaventem landt. ‘Die dag,’ zegt Moqadem, ‘is mijn leven gestopt.’ Humo sprak met een gebroken man.

HUMO Hoe gaat het nu met u, meneer Moqadem?

Bouchaïb Moqadem «Almaar slechter. Ik voel me steeds meer alleen: ik heb geen gezin meer, geen kinderen, niks. Kunt u zich mijn toestand voorstellen?»

HUMO U hebt, naar het schijnt, ook geen huis meer.

Moqadem «Ik heb mijn huis nog – het huis van mijn kinderen, van talloze herinneringen. Maar daar kun je, na alles wat daar is gebeurd, niet meer in wonen. Je kunt het ook niet te koop zetten, wat een bepaalde pers ook moge beweren. Het is geen huis meer voor de vastgoedmarkt.»

HUMO Hebt u geen plek meer om te slapen?

Moqadem «J’ai du logement de dépannage. Ik kan wel terecht bij vrienden en kennissen, maar een vaste plek? Die heb ik jammer genoeg niet meer in België. Mag ik u eraan herinneren dat ik nog altijd Belg ben, ook al reis ik geregeld naar Marokko? Mijn kinderen zijn begraven in Agadir, op verzoek van mijn vrouw – ik heb haar de keuze gelaten. Ik ben daar vaak: om de tuin te onderhouden waarin ze met z’n vijven rusten en om dicht bij hen te zijn.»

HUMO Journalisten die u naar Agadir zijn gevolgd, waren behoorlijk onder de indruk, schreven ze. U hebt een monument voor ze opgetrokken.

Moqadem «De gebeurtenissen van 28 februari 2007 zijn indrukwekkend: vijf onschuldige kinderen, vertrokken zonder aanwijsbare reden. Mensen vragen me soms: ‘Mogen we uw kinderen bezoeken?’ Natuurlijk mogen ze dat, ik ben blij dat zovelen nog altijd de laatste eer willen bewijzen aan mijn vijf jonge martelaren. Veel Vlamingen ook, die ginds op vakantie zijn.»

GELUKKIG GEZIN

HUMO In de nasleep van de zaak hebt u verklaard: ik hou nog altijd van mijn vrouw.’ Dat is niet vanzelfsprekend.

Moqadem «Ik heb altijd van haar gehouden, en samen hielden wij van onze kinderen. Wat zou ik nu iets anders beweren? Misschien kan het gerecht me binnenkort vertellen wat zich precies op die noodlottige dag heeft afgespeeld, maar voor zover ik mijn vrouw ken, is zij een echte moeder met gezonde ideeën. Natuurlijk hou ik van haar.»

HUMO Het drama is voor u nog altijd één groot enigma?

Moqadem «Precies, een enigma. Ik mag me niet over het lopende onderzoek uitlaten, maar veel dingen zijn me nog volstrekt onduidelijk.»

HUMO Na de begrafenis noemde u uw vrouw ‘een energieke mama’.

Moqadem «De kinderen waren haar lust en leven. Niks wees erop dat het haar te veel was, of dat ze niet op haar taak berekend was. De kinderen maakten het ook goed. Ze gingen goed gekleed, voelden zich goed, deden het goed op school – niks op aan te merken. Ze was een aanwezige moeder, dicht bij haar kinderen.»

HUMO Nu nog zou u haar, volgens krantenberichten, financieel steunen.

Moqadem «Ik heb contact gehouden, ja. De rest is privé, dat gaat alleen haar en mezelf aan. Maar steunen? Ik heb geen inkomen meer. (Zucht) Laten we het hier niet over hebben, dit heeft geen zin. »Het lijkt me logisch dat we nog contact hebben: ik ben wie ik ben, man en vader. Ik hoef deze misdaad niet uit te klaren, dat is de taak van de speurders en de onderzoeksrechter. Ik heb het recht niet in hun naam te spreken.»

HUMO Bent u niet in staat tot haten?

Moqadem «Zolang ik niet weet wat er zich juist heeft afgespeeld, kan ik me geen oordeel veroorloven. Ik begrijp het niet. Een bepaalde pers heeft gesuggereerd dat mijn vrouw uit moederliefde heeft gehandeld. Sorry, maar ik kan die woorden niet met elkaar rijmen – ‘moorden’ en ‘houden van’. En martelen. En verstikken. (Hervat zich) Laat ik maar niet in detail gaan. Als je even nadenkt, kan het niet: moorden uit moederliefde.»

HUMO Bént u niet buitengewoon boos?

Moqadem «Je suis un homme cassé, vidé, perdu. Dat lijkt me duidelijk genoeg: ik ben in het zwartste gat van de eenzaamheid gevallen. Ik heb nergens meer zin in.»

HUMO Uw vrouw was depressief op het moment van de feiten. Is dat het begin van een verklaring?

Moqadem «Absoluut niet, en dat zal het onderzoek ook uitwijzen. Ik weet dat de media de nadruk op haar depressie leggen en daar allerlei conclusies aan verbinden, maar neem het van mij aan: het is verkeerd.»

HUMO Uw vrouw was lerares in Brussel tot 1994. Toen werd ze bedreigd door een leerling, en sindsdien is ze thuisgebleven.

Moqadem «Wat heeft dat met dit moordonderzoek te maken? Het was geen kwestie van werken of thuisblijven. (Nadrukkelijk) Ik blijf op mijn standpunt: mijn vrouw, Geneviève Lhermitte, is tot zulke dingen niet in staat.»

Fernande Mottede Raedt (advocate) «Of liever: was tot zulke dingen niet in staat.»

Moqadem «Mijn vrouw was gezond en wel. Als ze ziek of ongelukkig was geweest, had ik mijn kinderen toch niet aan haar toevertrouwd?»

Mottede Raedt «Meneer Moqadem veroordeelt zijn vrouw niet. Hij begrijpt haar niet. Zeventien jaar lang leeft hij met haar samen in opperbeste verstandhouding, en opeens is er dat drama. Niemand had dat kunnen zien aankomen.

»Il se réserve. Maar: hij kan niet geloven dat zij zo’n bloedbad heeft aangericht. Journalisten hebben daarvan gemaakt dat hij zijn vrouw vergeeft. Nee, dat doet hij níét. Hij weet niet wat er is gebeurd. Hij hoopt een antwoord te krijgen, al is het zeer de vraag of dat er ooit zal komen.»

Moqadem «Zoveel speurders, psychologen en psychiaters: ik mag toch een duidelijk antwoord verwachten?»

HUMO Uw vrouw zou ingestort zijn: een burnout van een uitgewoonde moeder – de zekeringen in haar hoofd zouden zijn gesprongen.

Moqadem «Ik ben geen psychiater. Alleen, kinderen heb je met zijn tweeën. We hebben daarover gepraat: ze was zich goed bewust wat het betekende, vijf kinderen op de wereld zetten. Ze was blij dat ze het kon doen. Telkens als ze zwanger was, was ze gelukkig. Het waren ook prachtige bevallingen. We waren één groot gelukkig gezin.»

HUMO Sinds 2004 bezocht uw vrouw wel een psychiater.

Moqadem «Dat incident op school heeft op haar gewogen. De manier waarop ze is aangevallen heeft haar diep geraakt: een revolver waarmee een moord was gepleegd in de aanslag. Uiteindelijk is ze ook invalide verklaard.»

HUMO Dat incident vond plaats in ’94. Pas tien jaar later ging ze op consult bij een psychiater.

Moqadem «Tien jaar, heeft het zolang geduurd? Bon, is dat abnormaal?»

Mottede Raedt (tegen Moqadem) «Misschien moet u ook maar eens vertellen dat uw vrouw u op geen enkel moment heeft gewaarschuwd voor naderend onheil.»

Moqadem «Wij verstonden elkaar perfect: ik nam nooit alleen een beslissing, we overlegden voor alles.»

Mottede Raedt «Vandaar zijn verbijstering om wat er is gebeurd.»

Moqadem «Het doet me nog meer twijfelen.»

DE DAG DAT DE AARDE BEEFDE

HUMO Kunt u enigszins beschrijven hoe u die vreselijke dag hebt beleefd?

Moqadem «Ik kwam terug van Agadir. Ik had al de hele dag een slecht voorgevoel. Raar hè? Toen ik uitstapte, ging het me duizelen: de hele luchthaven draaide voor mijn ogen. Ik belde naar de gsm van mijn vrouw, naar die van mijn dochters: niemand nam op. Ik belde naar het vaste toestel thuis: niemand. Ik dacht nog, tegen beter weten in: ‘Misschien zijn ze met zijn allen boodschappen gaan doen.’

»Daarop heb ik mijn moeder in Marokko gebeld, om haar te melden dat ik goed was aangekomen. Ze zei: ‘Ga niet naar huis, ga maar naar je zus.’ – ‘Hoezo? Mijn vrouw en kinderen zitten thuis op me te wachten.’ – ‘Nee. Ga naar je zus.’

»Daarna heb ik twee kennissen gebeld. Van hen hoorde ik wat er gebeurd was. Mijn huis was toen al vergeven van de politie.»

HUMO Wat betekenden de kinderen voor u?

Moqadem «Ik leefde voor hen. Als dat leven dan ophoudt, om wat voor reden ook... (zwijgt) Ik heb álles verloren. Vijf kinderen hebben het leven gelaten op een wijze die je niet voor mogelijk houdt. Meer zeg ik daar niet over, anders zaai ik haat. En dat is het allerlaatste wat ik wil: dat deze gruwelijke zaak wordt misbruikt voor een haatcampagne. Ik moet waardig zijn. Haat leidt alleen maar tot meer haat.»

HUMO U bent moslim. Houdt het geloof u overeind?

Moqadem «Een mens alleen kan zoveel rampspoed niet aan. De kracht daarvoor komt van boven.»

HUMO Hebt u, toen u had vernomen dat uw kinderen dood waren, zelfmoord overwogen?

Moqadem «Zelfmoord is verboden in mijn godsdienst. Zelfmoord is laf. Het is ook geen oplossing voor wie nadenkt. Het leven is zo wreed dat je het in de ogen moet durven kijken.»

HUMO Hebt u, na uw landing op Belgische bodem, het huis nog bezocht?

Moqadem «Ik heb nooit meer één voet in huis gezet, laat staan er spullen uitgehaald. Ik kon daar niet meer komen. Dat is geen huis meer, dat is ‘de plek van de misdaad’.»

HUMO Daarnet hadden we het over de in de kranten geopperde these ‘moord uit liefde’.

Moqadem (snel) «Journalisten mogen schrijven wat ze willen, maar kunnen zij in iemands hoofd kijken? Daar zijn psychiaters beter voor opgeleid, me dunkt. Ik accepteer dat niet, ‘moord uit liefde’: wij zijn één gezin. En dat betekent: samen uit, samen thuis. De vuilnisbak in met die these.»

HUMO Hebt ú haar gevraagd of ze uit liefde heeft gehandeld?

Moqadem «Nogmaals, ik ben geen speurder of rechter. Ik ben er voor haar. Als zij hulp nodig heeft, help ik haar. En ik wacht. Ik weet niet wat daar is gebeurd.»

HUMO Wilt u het weten?

Moqadem «Uiteraard.»

HUMO Is het niet te gruwelijk?

Moqadem «Ik zal u vertellen wat gruwelijk is: dat men niet meer over de zaak zelf spreekt, maar over dingen die niks met de zaak te maken hebben. Die banalisering, dát is gruwelijk. De kinderen waren nog niet begraven of mensen uit de media en de advocatuur draafden al op in tv-shows, trots als helden, met de waanzinnigste verhalen en leugens. Is dat waardigheid? Of respect? La terre a bougé ce jourl à. Laten we proberen te begrijpen waaróm de aarde heeft gebeefd.

»Overigens: op de herdenkingsdienst in de grote moskee in Brussel heb ik geen vertegenwoordigers van de regering ontmoet. Ik heb evenmin een rouwbetuiging van het paleis gekregen. Dat heeft me gegriefd. Ik ben ook een Belg.»

AFSCHEIDSBRIEF

HUMO Voor alle duidelijkheid: u bent vooral gebeten op Xavier Magnée, de advocaat van uw vrouw.

Moqadem «Ik heb het niet begrepen op mensen die een slaatje slaan uit mijn misère. Voilà, ik noem geen namen.»

HUMO Welk verwijt heeft u het diepst geraakt?

Moqadem «Dat men mij met de vinger wijst. Au départ c’était moi. Kijk nog maar eens naar de uitzendingen van RTL en de artikelen in tijdschriften: het was mijn schuld. Ik deugde niet. Mijn leven was fout. De ene leugen volgde op de andere, om mij zwart te maken. Ik werd al veroordeeld voor ik mijn kinderen had begraven. Vindt u dat normaal?»

HUMO U hebt een klacht ingediend tegen Valérie Guirsch, een vriendin van uw vrouw. Enkele uren voor het drama overhandigde uw vrouw twee enveloppen aan de vriend van mevrouw Guirsch, met een afscheidsbrief en haar juwelen. U bent ervan overtuigd dat mevrouw Guirsch het drama had kunnen vermijden.

Moqadem «Ik wil niemand gratuit beschuldigen.»

Mottede Raedt «Hij denkt aan beinvloeding.»

HUMO Dat hebt u ook al openlijk verklaard: ‘Misschien heeft zij mijn vrouw gemanipuleerd.’

Moqadem «Misschien. Alles is mogelijk. Ik weet één ding: mijn vrouw kán dit niet doen.»

De Raedt «En daar zal hij bij blijven, ook als hij het dossier heeft gelezen.»

HUMO Voor alle duidelijkheid: u beweert dat uw vrouw uw vijf kinderen niet heeft vermoord?

Moqadem «Nee, dat heeft ze niet. Mijn kinderen zijn alle vijf op een verschillende manier omgebracht. Dat getuigt van – ik weet niet of ik het woord mag gebruiken – een groot professionalisme. Het was grondig voorbereid.»

HUMO Waren er meerdere mensen bij betrokken?

Mottede Raedt «Hij weet het niet. Hij heeft alle mogelijke vragen gesteld, maar hij weet het nog altijd niet.»

HUMO Vreemd. Dit is een volslagen nieuwe theorie.

Mottede Raedt «Zijn vrouw neemt alle schuld op zich. Ze beschuldigt zichzelf voortdurend, zonder dat ze daartoe aangepord hoeft te worden, en ze blijft bij wat ze eerder, ook tijdens de wedersamenstelling, heeft gezegd. Angstwekkend, als u het mij vraagt.»

HUMO Was ze toerekeningsvatbaar op het moment van de feiten?

Moqadem «Nogmaals, volgens mij wás zij het niet.»

HUMO Zijn er dan geen bewijsstukken?

Moqadem «De autopsierapporten heb ik nog niet in handen gehad. Maar ik zeg u nu al: er is geen enkel bewijs dat zij het gedaan heeft.»

HUMO Geen bewijzen, zegt u. Maar kort voor het drama is uw vrouw wel die afscheidsbrief gaan brengen, plus haar juwelen – om na haar dood te verdelen onder haar twee zussen én mevrouw Guirsch.

Moqadem «Dat klopt, ja.»

HUMO Stond in die brief: ik ga de kinderen ombrengen’?

Moqadem «Nee.»

HUMO Wel: ik vertrek, samen met de kinderen’?

Moqadem «Ja. En er stond ook: ‘Maak goed gebruik van het (juwelen)doosje, enzovoort.’ (Twijfelt) Ik heb mijn idee, maar mag ik dat wel uitspreken? Er zit zoveel flou aan deze zaak. Je eigen kinderen één voor één ombrengen – daar is bovenmenselijke koelbloedigheid voor vereist. (Zucht) Een brief bij je vriendin afleveren, je juwelendoosje afgeven, met je kinderen praten, en ze één voor één naar boven laten komen en de keel doorsnijden. Nee, het kan niet. Onmogelijk.

»Je moet je afvragen: waarom schrijft mijn vrouw een brief? Waarom is die brief bestemd voor die ene persoon? Waarom heeft ze het in die brief over die mensen die na haar dood over haar juwelen mogen beschikken? Dat wil ik weleens uitgeklaard zien.

»En: wat is de rol van de vriend van Valérie? Hij heeft, omdat zij er niet was, de enveloppen in ontvangst genomen. En achteraf heeft hij twee totaal tegengestelde verklaringen afgelegd. »Ik wil geen vijanden maken, maar ik wil het antwoord in deze zaak, de zaak van mijn kinderen, wel vinden. Maar kennelijk wil niet iedereen zoeken.»

Mottede Raedt (heftig) «Nee, nu gaat u te ver. Dit klopt niet. Misschien zal het eeuwig en altijd een enigma blijven, maar niet omdat men niet wil zoeken.»

Moqadem «Oké.»

HET SEKTESPOOR

HUMO Het onbegrijpelijke blijft: vijf kinderen zijn, zoals u zelf zegt, met groot professionalisme omgebracht. Maar de vrouw die allicht de vijfvoudige moord heeft uitgevoerd, is niet in staat zichzelf van kant te maken. Haar zelfmoord mislukt.

Moqadem «U denkt er net hetzelfde over als ik. Begrijpt u me nu als ik het over een enigma heb?»

HUMO Als uw vrouw de dader niet was, wie dan wel? En waarom?

Mottede Raedt «Daar heeft hij geen antwoord op.»

HUMO Stoorde uw gezin om één of andere reden?

Moqadem «Integendeel, alles ging net heel goed.»

HUMO Iedereen had het ook over ‘een voorbeeldig gezin’.

Moqadem «Je vraagt je af welke invloed er die dag kan zijn geweest om vijf kinderen uit de weg te ruimen.»

Mottede Raedt «We hebben aan een sekte gedacht – aan alles.»

HUMO Dokter Schaar, een vriend van de familie, heeft daar in een interview ook op gealludeerd: ‘Misschien was het wel een sekte?’

Mottede Raedt «Het is ook zo erg.»

Moqadem «Je sluit niks uit.»

Mottede Raedt «Met je verstand kun je er niet bij. Zelfs als ze overbelast was, dan nog is het onverklaarbaar. Trouwens, ze wilde zélf alles voor haar kinderen doen, blijkt uit haar brief.» Moqadem «Wat die dag is gebeurd, kan technisch gesproken niet door één persoon zijn uitgevoerd. En psychologisch ook niet: de kracht hebben om het mes in je kinderen te zetten, één voor één – we blijven toch maar mensen? Probeer maar eens te 1 kijken naar zo’n scène. Of er gewoon naar te luisteren. Dat kan niet.»

HUMO Heeft men het mes teruggevonden?

Moqadem «Eerlijk, ik weet niet hoeveel messen men heeft teruggevonden. Heeft men messen gevonden?»

HUMO Eerst heette het dat uw vrouw die ochtend een mes had gekocht. Daarna had ze het gestolen. En nog later ging het om twee gestolen messen.

Mottede Raedt «Wie zal het zeggen? In de bewuste winkel hebben ze geen inventaris.»

Moqadem «Nu zijn de messen zogezegd gestolen, maar op camerabeelden is niks te zien.»

HUMO Uw vrouw heeft verklaard dat het de eerste keer was dat ze stal.

Moqadem «Natuurlijk, ze is geen dievegge. En hoe gedraagt iemand zich die voor het eerst steelt? Die is in paniek, toch? Een mes wegsteken, il faut le faire, laat staan twee.»

HUMO Uw vrouw was, toen ze door de hulpdiensten werd opgeraapt, ook met een mes bewerkt. Was ze zwaargewond?

Mottede Raedt «Toch wel. Dat staat buiten discussie.»

DOKTER SCHAAR

HUMO Vrijwel onmiddellijk na de ontdekking van de horror is men vragen gaan stellen over uw relatie met dokter Schaar: uw werkgever, maar ook de ex-man van uw zus. U kent hem al lange tijd. Hoe zou u uw relatie noemen?

Moqadem «Heel normaal. Maar ik zie het verband niet met de moorden.»

HUMO Was uw gezin volledig van hem afhankelijk?

Moqadem «Dat is overdreven: hij gaf ons niet te eten, hè?»

HUMO Hij was wel uw werkgever.

Moqadem «Juist: mijn werkgever. Als het mij niet aanstond, kon ik elders beginnen.»

HUMO U was zijn secretaris?

Moqadem «Ik hield de praktijk draaiende, je gérais l’établissement. Maar nogmaals, dat heeft niks met de zaak te maken. Ik wil over andere dingen praten.»

Mottede Raedt «Het is choquerend en idioot om het erover te hebben, meneer Moqadem, maar u moet het wel doen. Anderen hebben het al uitgebreid in uw plaats gedaan.»

Moqadem «Wie heeft de executie van mijn kinderen beraamd? Wie heeft ze uitgevoerd? Wie heeft daarbij geholpen? Op die vragen wil ik een antwoord. Als ik op het moment van de feiten niet in het vliegtuig had gezeten, hadden ze nog gezegd dat ik het had gedaan.»

Mottede Raedt «Hij is nog altijd boos om wat ze hem, zeker in het begin van het onderzoek, hebben aangedaan. Al die insinuaties over dokter Schaar: die man speelde gewoon zijn rol van opa, schoonvader, vader.»

HUMO Weldoener.

Moqadem «Weldoener tout court, ja.»

HUMO Het was geen ‘ménage â trois’?

Moqadem «Hoe kun je zoiets aanvaarden, een ménage à trois?»

Mottede Raedt «Het bestaat wel. Maar wanneer kwam de dokter bij jullie? Eén keer per week, plus het weekend. En als jullie op vakantie waren aan zee, kwam hij enkele dagen over, en dan reed hij weer terug.»

HUMO Men heeft gesuggereerd dat er een homoseksuele relatie tussen u en dokter Schaar was.

Moqadem «Ze hebben om het even wat verteld.»

Mottede Raedt «Zoals dat het gezin zogezegd financieel afhankelijk van hem was. De dokter was uitermate vrijgevig. Hij beschouwde hen als zijn familie. Maar hij heeft nooit zelfs maar de indruk gegeven dat ze afhankelijk van hem waren.»

Moqadem «Sommige advocaten roepen de ergste dingen eerst om toch maar de aandacht af te leiden. Mensen interesseren zich niet meer voor waar het werkelijk om gaat: de dood van vijf onschuldige kinderen. Yasmine, mijn oudste dochter, was vijftien. Vijftien! Dat is bijna een volwassen leven! Sommige advocaten maken hun beroep te schande.»

HUMO Uw vrouw heeft tegenover haar psychiater verklaard dat ze dokter Schaar uit de weg wilde ruimen. Dat zit in het dossier.

Mottede Raedt «Men heeft mevrouw Lhermitte gevraagd waarom ze het heeft gedaan. Ze heeft een verklaring gegeven, waaraan ze nog altijd vasthoudt, maar die zo belachelijk is dat ze niet kan kloppen. Het is niet in verhouding: je vijf kinderen ombrengen omdat de aanwezigheid van de dokter je stoort. Ze beweert zélf dat ze er nooit met haar man over heeft gesproken.»

Moqadem «Zij fantaseert, pour trouver un petit refuge, en Magnée doet daar nog een schep bovenop. Zo werkt het.»

HUMO Magnée heeft, net als mevrouw Guirsch, ook gesuggereerd dat u een buitenechtelijke verhouding zou hebben in Marokko.

Motte de Raedt «Dat was nog het mooiste!»

Moqadem «Ze beweerden zelfs dat ik een kind had met die vrouw. Ze vertellen om het even wat. (Zucht) Wij vormden één familie met de dokter, dat is de waarheid.»

Motte de Raedt «Une famille unie.»

HUMO Dokter Schaar heeft u indertijd, als zestienjarige, vanuit Marokko naar België laten komen om hier te studeren.

Moqadem «Da’s lang geleden, mijn eerste dagen in België. Dat heeft niks met het dossier te maken. Al die irrelevante vragen: waarom ben ik in België gaan wonen? Waarom ben ik met een Belgische getrouwd? Waarom heb ik kinderen met haar?»

Mottede Raedt «Ze waren verliefd.»

Moqadem «Maar nee: die vragen doen er gewoon niet toe.»

HUMO De suggestie van Magnée en Guirsch was: man en vrouw deelden een diep en pijnlijk geheim.

Mottede Raedt «Verkeerd. Absoluut verkeerd.»

Moqadem (cynisch) «U hebt het over Magnée? En u bent Belg? En hoelang bent u al journalist? Lang genoeg, mag ik hopen, om te weten hoe hij indertijd zijn cliënt Marc Dutroux heeft verdedigd: mist spuiten en mensen verdacht maken, dat was zijn tactiek. Il a toujours mis les gens dans le flou et le mensonge. Is er iets van zijn boude verklaringen uitgekomen? Me dunkt van niet, hè. Maar het brengt mensen in de war, verstandige mensen, journalisten zelfs (lacht). En daar speculeert hij op.»

Mottede Raedt «‘Een diep geheim’, dat is iets voor stationsromannetjes.»

HUMO U bent met Geneviève Lhermitte getrouwd. Dokter Schaar was een tijdlang met uw zus getrouwd. Uw broer was met de zus van uw vrouw getrouwd.

Moqadem «Et alors? Er is geen geheim. Het geheim is: wat heeft zich op die noodlottige dag afgespeeld?»

HUMO In de kamer waar Mina, het op één na jongste kind, is omgebracht, zijn met bloed geschreven letters op de spiegel aangetroffen: JUD. Een verwijzing naar Judas, hebben speurders geopperd: de verrader onder de apostelen, maar ook de man die over het geld ging. Was dokter Schaar Judas?

De Raedt (hoofdschuddend) «JUD of JUL, de speurders weten het niet zo goed.»

Moqadem «Zelfs mijn vrouw weet het niet. Misschien wijzen die letters op een geheime code van een sekte, die in de buurt was en een kinderoffer heeft gebracht? Begrijpt u nu waarom ik denk dat mijn vrouw het niet heeft gedaan? Je eigen kind doden, met haar bloed een boodschap op de spiegel schrijven, naar beneden gaan, het volgende slachtoffer meetronen – dat kan geen mens. Maar onderzoeken de speurders dat spoor?»

OVERAL BLOED

HUMO Wat hebben uw kinderen, denkt u, op het eind gevoeld?

Mottede Raedt «Ze hebben de tijd niet gehad om te voelen.»

HUMO Yasmine, de oudste, zou het gevaar hebben voelen aankomen en zich verzet.

Mottede Raedt «Dat is niet helemaal waar. Yasmine heeft iets gedaan, maar meer mag ik daar niet over kwijt.»

Moqadem «De drie oudsten hebben dat waarschijnlijk gedaan. Ze hebben allemaal afgezien, denk ik.»

Mottede Raedt «De kinderen zijn, één voor één, verschalkt. Dat is het verschrikkelijke aan dit dossier.»

Moqadem «En overal was er bloed.»

Mottede Raedt «Elke moord had zijn betekenis, blijkbaar. Vandaar de verschillen. Rites van een sekte? Geen idee, maar het lijkt soms wel op het werk van een sekte.»

Moqadem «Dat moet het gerecht natrekken, of mensen in de omgeving van mijn vrouw deel uitmaakten van een sekte. Of moeten journalisten dat doen? Werken journalisten nog altijd beter dan de politie in België? (lacht)»

HUMO Uw kinderen zijn martelaren, zegt u.

Moqadem «Wie zonder reden wordt gedood, is een martelaar. Het waren onschuldige kinderen. Engelen noem ik ze: een mooie geboorte, een prachtig leven, en plotseling zijn ze vertrokken. Ik onthoud alleen de mooie dingen van de kinderen – én van mijn vrouw. Dankzij haar heb ik fantastische kinderen gekregen: we hebben ze samen gemaakt en opgevoed. Ik veroordeel haar niet, ik wacht op de resultaten van het onderzoek.»

HUMO Het wordt naar alle waarschijnlijkheid een assisenproces. Wanneer zult u ‘tevreden’ zijn?

Moqadem «Als gerechtigheid geschiedt, zonder haat, polemiek of verzinsels. Ik hoop dat mijn kinderen in vrede mogen rusten.»